– გია, ამჟამად, რა არის თქვენი ყველაზე დიდი პრობლემა?

გია: ის, რომ მე ნებისმიერ დროს შეიძლება, მოვკვდე... იცით, ყოველდღიურად, ბევრჯერ ჩამიხედავს სიკვდილისათვის თვალებში. ჩემთვის ეს უცხო არ არის, მაგრამ იმ დროს, ჩემი სიცოცხლე მხოლოდ უფლის ნებაზე იყო დამოკიდებული. ახლა კი, მე მთლიანად წამლებზე ვარ დამოკიდებული და დამიჯერეთ, ეს სნაიპერის გასროლაზე ბევრად უფრო საშიშია. გასროლა გადარჩენის შესაძლებლობას გიტოვებს და მას ყოველ წუთს არ ელოდები. აქ კი... როდესაც წამლების მორიგი ქილა იცლება და ვიაზრებ, რომ ახლის ყიდვის ფული არ მაქვს, სიკვდილის შიში მიპყრობს. ავადმყოფი გულიც მღალატობს: ნერვიულობის ნიადაგზე არითმია მიძლიერდება და საავადმყოფოში ვხვდები.

– სნაიპერის გასროლა? თქვენ იბრძოდით?

გია: შსს-ში მუშაობა ახალი დაწყებული მქონდა, როდესაც აფხაზეთში არეულობა დაიწყო და იქ გამაგზავნეს. იქ ბევრი საშინელება ვნახე... ეს არ იყო ომი, როდესაც ჯარი ჯარის წინააღმდეგ მიდის. ეს იყო ძარცვა, ხოცვა-ჟლეტა, განადგურება... და გაურკვეველი იყო, ვინ იბრძოდა. იქ ბევრი დაჯგუფება და დაქირავებული ჯარისკაცი იყო, ყველა თითქმის ერთ ფორმაში: ვინ მტერი იყო, ვინ მოყვარე - ვერ გაარკვევდი. სისხლის მდინარე და უდანაშაულო ხალხთა გვამები მთებად... იქ წელიწად-ნახევარი გავატარე და ყველაფერი რომ მოგიყვეთ, ვფიქრობ, საუბარი ძალიან გაგვიგრძელდება. 

– გთხოვთ, მოგვიყევით რამე, გია...

გია: ჩვენები პატარა სოფლებს აფარებდნენ თავს. ვშიმშილობდით, წყალიც კი არ გვქონდა... ლიმონისა და ფორთოხლის წვენით ვიბანდით. ერთ მოხუც ქალბატონს, მადლობის ნიშნად, ჩემთვის რძე მოჰქონდა, რადგან ის და მისი მეუღლე სიკვდილს გადავარჩინე. მათ ძალოვნები დაესხნენ თავს, მე კი ისინი ავტომატის ჯარით დავაფრთხე; მაგრამ, ერთ მშვენიერ დღეს, ისინი მაინც მოკლეს. როდესაც ყვირილზე მივირბინე, უკვე გვიანი იყო. ორივე საკუთარ საწოლებში დახვრიტეს. პირი ორივეს ღია ჰქონდა, კბილები კი - დაძრობილი... ხომ ხვდებით? ისინი ოქროს კბილების გამო დახვრიტეს!

ერთხელ, ჩემთან პატარა ბიჭმა მოირბინა; მომიყვა, რომ ვიღაც ადამიანები დაინახა, რომლებიც სოხუმის აეროდრომის დასაჯდომ ზოლზე  „რაღაც მრგვალ ნივთებს“ დებდნენ. ვიცოდი, თვითმფრინავი უნდა მოფრენილიყო, სამასი 18 წლის ახალწვეულით… რა თქმა უნდა, მაშინვე იქით გავიქეცი. როგორც ჩანს, ჩქარობდნენ, არამზადები! ნაღმები მიწით დაფარული არ იყო და მხოლოდ 6 ცალი იყო... დაშვების ზუსტი დრო არ ვიცოდი და ნელ-ნელა მათი ამოთხრა დავიწყე... ძალიან მეშინოდა, ამას პირველად ვაკეთებდი... თვითმფრინავი ზუსტად 20 წუთის შემდეგ დაჯდა მას შემდეგ, რაც ბოლო ნაღმი ამოვთხარე და შვებით ამოვისუნთქე... კიდევ კარგი, ბიჭმა გააცნობიერა, რომ თავისიანებისთვის უნდა ეცნობებინა და ჩემთვის თქმა მოასწრო... ეს ნაღმები 300 ბავშვის სიცოცხლეს შეიწირავდა, რომლებიც სკოლის მერხებიდან ომში წამოიყვანეს...

– თქვენ საკუთარ სიცოცხლეს სასიკვდილო საფრთხის წინაშე აყენებდით!..

გია: გარდაუვალ სიკვდილს ბევრჯერ გადავურჩი და ამისთვის, უფლის მადლობელი ვარ. სნაიპერის ტყვიასაც არაერთხელ ჩაუწუილია ჩემს ყურთან. ერთხელ, მომხვდა კიდეც... მაგრამ ეგ არაფერი.

ორი დღეღამე ტყვეობაში გავატარე და არა უბრალოდ ტყვეობაში. იცით, რა არის „რუსული რულეტი“? რევოლვერის დოლში ერთი ტყვია დევს. დოლს ატრიალებენ და იარაღს შუბლზე გადებენ - გაისვრის, თუ არ გაისვრის? ამ ორი დღე-ღამის მანძილზე, ლულა შუბლზე ერთი ორმოცდაათჯერ მაინც მომადეს... და რევოლვერს არ გაუსვრია! არც ერთხელ!

– თქვენ უფალს უყვარხართ, გია… მორწმუნე ადამიანი ხართ? რისი გწამთ?

გია: მე მართლმადიდებელიქრისტიანი ვარ. მიუხედავად იმისა, რომ საბჭოთა კავშირში ტაძარში სიარული იკრძალებოდა, მე მოვინათლე და მშობლებმა ქრისტიანული წესები ჩამინერგეს. მამაჩემი ორჯერ დააპატიმრეს კიდეც, ეკლესიაში სიარულის გამო... ვიცი, რომ მხოლოდ უფლის რწმენამ გადაარჩინა ჩემი სიცოცხლე იქ, აფხაზეთის ტყეებსა და მინდვრებში...

– ომში, საერთოდ, როგორ აღმოჩნდით?

გია: 1991 წლიდან შსს-ში ვმუშაობდი. ზოგადად, სპორტსმენი ვარ. პროფესიონალური კრივით დაკავებული, სპორტის ოსტატი, სსრკ-ს ნაკრების წევრი ვიყავი... ნაკრებთან ერთად მოვინახულე ყოფილი საბჭოთა კავშირის ყველა რესპუბლიკა... სკოლის მოსწავლე რომ ვიყავი, ერთი წუთიც კი არ მქონდა თავისუფალი დრო. ქართული ხალხური ცეკვებით და კრივით ვიყავი დაკავებული, ვარჯიშებს შორის ვიხლიჩებოდი... ალბათ იცით, რომ ქართული ცეკვები სერიოზულ ფიზიკურ მომზადებას მოითხოვს. სკოლის შემდეგ, გამომცემლობაში დავიწყე მუშაობა. დედა იქ მუშაობდა, მამა კი ტრანსპორტის ინჟინერი იყო, ძალიან მოაზროვნე და განათლებული ადამიანი. ჩემმა მშობლებმა  ყველაფერი გააკეთეს, რომ მე ღირსეულად აღვეზარდე. მამა დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა, აი, დედა კი, წლინახევრის წინ დავკარგე. ჩემთვის ესეც მძიმე დარტყმა გახდა. 18 წლის ასაკში ჯარში წამიყვანეს, სპორტულ ქვედანაყოფში, შემდეგ კი... შემდეგ სუკ-ის ხელმძღვანელმა გამომიძახა. იმ დროს, ისინი სპორტსმენებს ეძებდნენ და მათ პოლიციაში სამსახურს სთავაზობდნენ. ოჰ, როგორ არ მინდოდა... მაგრამ უარის თქმა არ შეიძლებოდა. ასე გავხდი ოპერატიული თანამშრომელი. მერე ომი... ჯერ არეულობები სამაჩაბლოში, შემდეგ აფხაზეთში. მიჭირს გახსენება, ჩემ თვალწინ იმდენი უდანაშაულო ადამიანი დაიღუპა...

– გია, რა მოხდა ომის შემდეგ?

გია: სად აღარ ვმუშაობდი...უსაფრთხოების ორგანიზაციაში, მშენებლობაზე, პატარკაციშვილის დაცვაში - მის გარდაცვალებამდე, ბაზარში, ავტობუსის კონტროლიორად, მაგრამ იქიდან მალევე წამოვედი - უსამართლობა ვერ ავიტანე. ჩემ თვალწინ აჯარიმებდნენ მოხუცებს და 16 წლის ბავშვებს. ბოლო წვეთი ის გახდა, რომ ჩემ თვალწინ მღვდელი დააჯარიმეს!

2011 წელს გულის შეტევა დამემართა. მწვავე ტკივილი ვიგრძენი. მადლობა მეზობლებს! სწრაფად გამოიძახეს სასწრაფო და თავიანთი ხელით მიმიყვანეს საკაცით მანქანამდე...  გონება არ დამიკარგავს. მახსოვს, როგორ მიჰქროდა სასწრაფო დახმარების მანქანა, ექიმები კი ერთმანეთში საუბრობდნენ: „ვერ მივიყვანთ...“ მათი ისეთი მადლიერი ვარ, სამ წუთში მიმაქანეს საავადმყოფომდე! გული გამიჩერდა, სტენტი ჩამიდგეს. რა თქმა უნდა, მას შემდეგ, ჩემთვის დატვირთვები უკუნაჩვენებია, მაგრამ მაინც ვმუშაობდი დაცვის თანამშრომლად, ღამის ცვლაში, დღისით კი ბავშვებს ვწვრთნიდი... ოჯახი როგორმე ხომ უნდა მერჩინა?!

– დაოჯახებული ხართ?

გია: ახლა სრულიად მარტო ვცხოვრობ.არავინ მყავს, ვინც, როგორც იტყვიან, ჭიქით წყალს მომაწვდის. ჩემი პირველი ცოლი, ეკა, სიმსივნით გარდაიცვალა. დაავადება ბოლო სტადიაზე აღმოუჩინეს, ექიმებმა მისი დახმარება ვერ შეძლეს და ის ერთ თვეში უკვე აღარ იყო... საკმაოდ ახალგაზრდა წავიდა, 45 წლის ასაკში. ჩვენ ზრდასრული ქალიშვილი გვყავს, მარიამი, 27 წლის და შვილიშვილი, დემეტრე - ის 2 წლისაა. ისე მოხდა, რომ მასთან ურთიერთობა იშვიათად მაქვს, სამწუხაროდ. ის უმუშევარია, განქორწინებული, ჯერჯერობით მეგობართან ერთად ცხოვრობს და სამსახურს ეძებს. მეორე ცოლს 4 წლის წინ გავშორდი. მან ყოფა-ცხოვრების სიმძიმეს, უსახსრობას ვერ გაუძლო და მიმატოვა. ჩვენ საერთო ვაჟი გვყავს, გიორგი, 14 წლის. არაჩვეულებრივი ბიჭია... ცეკვებით და კრივით არის დაკავებული, როგორც მე, მის ასაკში. სამწუხაროდ, ის შორს ცხოვრობს... თვეში მხოლოდ ერთხელ მნახულობს, პროდუქტების შეძენასა და მოტანაში მეხმარება, ხანდახან ღამის გასათევადაც რჩება...

– თუ შეიძლება, თქვენი სიყვარულის ისტორია მოგვიყევით.

გია: ჩემი პირველი, აწ გარდაცვლილი მეუღლე, ეკა, ქორწინებამდე სულ რაღაც 2-3-ჯერ მყავს ნანახი. მაშინ მე დაცვაში ვმუშაობდი, ის - ბანკში. იქ გამოძახებაზე გაგვგზავნეს და ასე გავიცანით ერთმანეთი... მერწმუნეთ, არშიყობა მეხერხება! მისი სამუშაო ადგილი მისივე სიმაღლის ვარდებით იყო გავსებული. მას ძალიან მკაცრი დედა ჰყავდა, არსად უშვებდა, მარტო სახლი - სამსახური... ის მაშინვე დამთანხმდა, როგორც კი ხელი ვთხოვე. მაგრამ, როგორც ამბობენ, როცა სიღარიბე კარიდან შემოდის სიყვარული ფანჯრიდან ხტება. მაპატიეთ, არ მინდა წვრილმანებში ჩაძიება ...

– თქვენ საერთოდ არავინ გეხმარებათ? მაგალითად, ნათესავები?

გია: ნათესავები არ მყავს, მყავს შორეული ნათესავები, რომლებთან ურთიერთობა საერთოდ არ მაქვს. თანაც, ხომ იცით, ყველას თავისი საზრუნავი აქვს. ახლა არავის ულხინს.

– ოდესმე თუ გიფიქრიათ, რომ ასეთი უბედურება შეგემთხვეოდათ?

გია: შემომხედეთ, ვარ სპორტსმენი, სამხედრო. გარეგნულად - ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და ღონიერი მამაკაცი. ჩემი შემხედვარე, ვერავინ იეჭვებს, რომ მკერდი შუაზე მაქვს გადახერხილი და მავთულით გაკერილი. არადა, გული ძალიან ოხერი რამ არის... გგონია, რომ ყველაფერი რიგზეა და  მთლიანობაში, ჯანმრთელი ხარ; რომ თავი გაართვი და ყველა საზრუნავი, საშინელება, გასაჭირი უკან მოიტოვე. ის კი ერთ მშვენიერ მომენტში, უბრალოდ მუშაობას წყვეტს, ვერ ერევა იმ ყველაფერს, რისი გადატანაც მოუწია...

– გია, ამჟამად, თქვენი გული კარდიოსტიმულატორის წყალობით მუშაობს. როდის გაგიკეთდათ ოპერაცია და რა შედეგები მოჰყვა მას?

გია: შარშან ძალიან ცუდად გავხდი, ვიხრჩობოდი და ექიმთან ჩემით წავედი. კლინიკიდან აღარ გამომიშვეს. მითხრეს, რომ ნებისმიერ მომენტში შეიძლება, მოვმკვდარიყავი. უამრავი გამოკვლევა ჩამიტარეს, მექანიკური სარქველი ჩამიყენეს, პლასტმასის აორტა, სამი შუნტი, მაგრამ გულის ამუშავება მაინც ვერ შეძლეს, ამიტომ მექანიკური კარდიოსტიმულატორი ჩამიდგეს. ეს ამ მასშტაბის პირველი ოპერაციაა, რომელიც ამიერკავკასიაში განხორციელდა. საბედნიეროდ, მან წარმატებით ჩაიარა და ექიმების დიდად მადლობელი ვარ. წარმოიდგინეთ, ეს ყველაფერი მთლიანად სახელმწიფომ დააფინანსა...

– და მკურნალობა, ან წამლები, რომლებიც, ამჟამად, თქვენთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია? სახელმწიფო მათ არ აფინანსებს?

გია: მე სოციალურად დაუცველი ვეტერანი ვარ. ბევრი რამ დაფინანსდა ადგილობრივი მმართველობის, მერიის მიერ, მაგრამ მე ყველა რესურსი ამოვწურე. მითხრეს: „ლიმიტი ამოწურულია“. ჩემი ცხოვრების ლიმიტი? მე ხომ ამ წამლების გარეშე მოვკვდები?! არ მინდა, უმადური გამოვჩნდე, ხელისუფლებამ ჩემთვის მართლაც ბევრი გააკეთა, მაგალითად, ეს ბინა მიყიდა...

– მართლა? თუ შეიძლება, მოგვიყევით, რა ვითარებაში მიიღეთ ის?

გია: ჩვენმაშინ ყოფილი სკოლის შენობაში ვცხოვრობდით... იქ ბევრი სოციალურად დაუცველი ოჯახი აფარებდა თავს, მეზობლად, მოპირდაპირე სახლში კი, სალომე ზურაბიშვილი ცხოვრობდა, რომელიც დღე-დღეზე პრეზიდენტი უნდა გამხდარიყო. ჩვენ უსაფრთხოების მიზნით გადაგვასახლეს. მე ეს ბინა მომცეს, 23 კვადრატული მეტრი, გარეუბანში, მაგრამ ამისთვისაც მადლობელი ვარ, საკუთარი კუთხე მაინც მაქვს. არ ვწუწუნებ, მაგრამ ერთადერთი პრობლემა - ცხელი წყლის უქონლობაა. გამათბობელი გაფუჭდა, მე კი გაჭირვებით ვაცხელებ და სათლები სააბაზანოში ძლივს დამაქვს.

– ახლა რაზე ცხოვრობთ, რა შემოსავალი გაქვთ?

გია:პენსია - 120 ლარი, ამას დამატებული 22 ლარი, როგორც ვეტერანის და კიდევ, სოციალური შემწეობა, ჯამში 200 ლარი.

– და ეს რაზე გყოფნით?

გია: ზამთარში კომუნალურ გადასხადებზეც კი არ მყოფნის... კარტოფილზე და ნახევარფაბრიკატებზე. სხვა არაფერზე. წამლები კი თვეში 400-500 ლარი ჯდება.

– ამჟამად, კონკრეტულად რა დახმარება გჭირდებათ?

გია: წამლები. წამლები და გამოკვლევა. ეს არც ჯანმრთელობისთვის და არც სამკურნალოდ, არამედ იმისთვის, რომ ვიცოცხლო! საჭმელზე უარის თქმა შემიძლია, მაგრამ წამლები ჰაერივით მჭირდება! მე ისე არ მინდა სიკვდილი...

და ცხელი წყლის პრობლემის მოგვარებაშიც თუ დამეხმარებოდით, უბრალოდ არაჩვეულებრივი იქნებოდა. გამაცხელებელი გაფუჭდა, მე კი გაზზე გაცხელებული წყლის სათლის ზიდვის თავი არ მაქვს.

– უცხო ადამიანების სიკეთის თუ გჯერათ?

გია: რა თქმა უნდა. ამიტომაც გადავწყვიტე, თქვენთვის მომემართა. თქვენი ფონდი ამის ნათელი მაგალითია. სწორედ თქვენი წყალობით, სრულიად უცნობი ადამიანები ერთმანეთის შესახებ იგებენ და დახმარების შესაძლებლობა ეძლევათ. ხომ ხედავთ, მე სრულიად მარტო ვარ. შვილი შორს არის, დამლაპარაკებელი არავინ მყავს...

– რა არის თქვენი ყველაზე დიდი ოცნება?

გია: ჩემი ოცნებაა - ჩემი ბიჭი გაზრდილი ვნახო და მის შვილებს მოვუარო...  მეტი არაფერი მინდა. ის ჯერ კიდევ ბავშვია. არ მინდა ისე წავიდე, არ დავრწმუნდე, რომ ის მყარად დგას ფეხზე და ცხოვრებაში საკუთარი გზა იპოვა. მე სხვა არაფერზე ვოცნებობ...

  ***

მეგობრებო, ჩვენ წინაშეა ადამიანი, რომელიც საკუთარი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდების ფასად სამშობლოსათვის, ჩვენი მშვიდი, უღრუბლო ცხოვრებისათვის იბრძოდა. იგი მზად იყო, ჩვენთვის სიცოცხლე დაეთმო. ახლა კი ის დახმარებას ითხოვს; გვთხოვს, რომ მივცეთ ამქვეყნად ცხოვრებისა და თავისი შვილის ფეხზე დაყენების შესაძლებლობა.

გია ბერიძე - ნამდვილი გმირია. ის ნამდვილად იმსახურებს თანაგრძნობას და დახმარებას. ის ხომ ტყვიას მკერდს უყოყმანოდ უშვერდა?! ახლა ჩვენ, ყველანი, უბრალოდ ვალდებულები ვართ, გავერთიანდეთ და გადავარჩინოთ მისი სიცოცხლე.  

გიას ესაჭიროება წამლები. მისთვის ისინი სასიცოცხლოდ აუცილებელია. მათ გარეშე ის მყისიერად მოკვდება! არადა, მას ისე უნდა შვილის ფეხზე დაყენება და შვილიშვილებით გახარება. დაგვეთანხმებით, ის ამას იმსახურებს! 

დაურეკეთ მას, გაამხნევეთ იგი და ჩაუსახეთ ხვალინდელი დღის იმედი. ტელ.: 599 91 48 08.

ან მოინახულეთ მისამართზე: თბილისი, აფრიკა, ბ. ჭიჭინაძის ქ. №12, ბ. 51

და აუცილებლად გააზიარეთ ჩვენი პოსტი, რომ გია ბერიძის გასაჭირისშესახებ შეიტყონ თქვენმა მეგობრებმაც! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

უფალი გვაძლევს ისეთ ადამიანებზე ზრუნვის შესაძლებლობას, რომლებსაც ეს თავად არ შეუძლიათ. უბედური ადამიანები - ზეციური საჩუქარია, რათა ჩვენ შევძლოთ, დავამტკიცოთ უფლის სიყვარული საქმით და არა სიტყვებით!

მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს - თუკი შეიტყობთ, რომ  თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება ესაჭიროება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიშია:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება: გია ბერიძე).

თანხის გადმორიცხვა შეგიძლიათ ჩვენი საიტის მეშვეობითაც.

თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია Nova Technology, TBCpay, ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ფონდის დამატებით უფლება-მოვალეობებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus).

ჩვენ, თქვენთან ერთად, უკვე მრავალ გაჭირვებულს დავეხმარეთ! მოდით გიასაცგავუმართოთ ხელი. უბედურებისგან ხომ დაზღვეული არავინაა? ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს!

ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს - 0901 200 270