„ტკივილი, რომელიც არ ჩერდება არცერთი წამით. უკვე ხორცები მძვრება. მთლიანად ვლპები. კანი მისკდება და სისხლი მდის. ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ადამიანს შეუძლია გაუძლოს ამხელა ტკივილს. ერთადერთი, რაზეც ვოცნებობ, არის სიკვდილი. სიკვდილი ისეთი ტკბილი მგონია. მაგრამ არ მინდა, ჩემი შვილი ხედავდეს იმას, თუ როგორ იხრწნება დედამისი მის თვალწინ. დამეხმარეთ, ღირსეულად მაინც რომ მოვკვდე! და ჩემი შვილი  ამ სასტიკ სამყაროში მარტო არ მიატოვოთ! მან უნდა ისწავლოს. შესაძლოა, ეს ჩემი უკანასკნელი სიტყვებიც იყოს!“

           - ნუ ამბობთ ასე, მარინა! (მივმართავ აცრემლებული.) ახლავე, მთელი ფონდი და მჯერა, რომ მთელი საქართველო ბინას გინახავთ ქირით თბილისში, საავადმყოფოსთან ახლოს! ადრე რატომ არ მოგვწერეთ, რატომ არ გწამდათ იმის, რომ საქართველოში უამრავი გულისხმიერი ადამიანია?!

           მარინამ არ გვიპასუხა...

          მეგობრებო, ასეთ საშინელებებზე თუ იცით რამე, სთხოვეთ, არა, მოსთხოვეთ ამ საბრალო ადამიანებს მაშინვე მიმართონ ჩვენს ფონდს! სიამაყე ცოდვაა! დიდი ცოდვა! დახმარების თხოვნა კი... ამიტომაც ვართ ადამიანები! და უფალმა ისეთებად შეგვქმნა, რომ დავეხმაროთ ერთმანეთს!

ღმერთმა ყველას მისცეს ასეთი შვილი! უშველე, ღმერთო!

        15 წლის გიორგი, ცხოვრებაში ერთადერთი საყრდენია მისი სასიკვდილოდ დაავადებული დედისთვის. გაიგო რა მეუღლის მძიმე დაავადების შესახებ, მამამ უნამუსოდ მიატოვა ის და თავისი ერთი წლის შვილი, მას შემდეგ არც უკითხავს, ცოცხლები არიან თუ უკვე მკვდრები!

          კიბო ნელ-ნელა ანადგურებდა ამ ქალის ორგანიზმს, მისი ტანჯვით სიამოვნებას იხანგრძლივებდა. ჯერ მკერდი მოჰკვეთს! საავადმყოფოში იწვა, გვერდით კი, პალატაში მისი პატარა ეწვინა! არავინ ჰყავდა, პატარა გიორგი რომ დაეტოვებინა!

„დედიკოს არავინ ჰყავს ჩემს გარდა. რაც შემიძლია ყველაფერს ვაკეთებ იმისთვის, რომ ტანჯვა შევუმსუბუქო“

მარინა: ჩემი საბრალო, ჩემი საყვარელი შვილი... არავის ვუსურვებ იმას, რის გადატანაც მას მოუხდა! მე საავადმყოფოში ვიწექი, ჯოჯოხეთური ტკივილისგან ვიკრუნჩხებოდი,  ვკიოდი, ის კი, გვერდიდან არ მშორდებოდა. გვერდით მეჯდა საწოლზე და ხელს არ მიშვებდა! დღემდე არ მშორდება. მას არავინ ჰყავს ჩემს გარდა... მე რომ მოვკვდები, რა ეშველება, ის ხომ ჯერ პატარაა! 

          54 წლის მარინა ბერიშვილს ონკოლოგიური დაავადება აქვს. მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა უკიდურესად მძიმეა, დღითიდღე უარესდება. ღამეებს ათენებს, კვნესის მკერდის ჯოჯოხეთური ტკივილის გამო, ცალი ხელი თითქმის პარალიზებული აქვს, მთელ სხეული კი, წყლულებითა და ჩირქოვანი ჭრილობებით დაფარული.

მარინა: ასეთ მდგომარეობაში სახლიდან არ უნდა გავდიოდე, თვეში რამდენიმეჯერ მიწევს ჩემი სოფლიდან, ინგირიდან თბილისში სიარული პროცედურებზე. წარმოგიდგენიათ, ავტობუსით 350 კილომეტრი მგზავრობა! ხანდახან ტკივილები იმდენად ძლიერია, რომ გონებას ვკარგავ და ბოლო ავტობუსს ვერ ვუსწრებ. სამარშრუტო ტაქსის ფული კი არ მაქვს, ხან ქუჩაში ვათევ ღამეს, ხან სად და ხან სად. რა თქმა უნდა, ეს კიდევ უფრო ამძიმებს ჩემს მდგომარეობას.

„ადამიანებად რომ გვთვლიდნენ, ალბათ, შესაძლებელი იქნებოდა ამის თავიდან არიდება“

         - მარინა, იქნებ შესაძლებელი იყო ოპერაციის შემდეგ ასეთი გართულებების თავიდან აცილება?

         მარინა: ალბათ კი, დროულად რომ მიმეღო ყველა წამალი, გამოკვლევები და კონსულტაციები გამევლო ექიმებთან. სავარაუდოდ ახლა, არ ვიქნებოდი „სიკვდილის კანდიდატი“.

         - და რატომ არ აკეთებდით ამ ყველაფერს?

         მარინა: აი, კი მოგიყვებით, ოღონდ მაპატიეთ ჩემი ემოციები და ცრემლები. წარმოიდგინეთ, მარტო ვარ ერთი წლის ბავშვით, სრულიად მარტო! პირველი დარტყმა იყო კიბო! მეორე ის, რომ მეუღლემ მიმატოვა და მესამე კი - მითხრეს, რომ ოპერაცია უნდა გავიკეთო. მე კი არ ვიცი, რა ვქნა, ბავშვი ვის დავუტოვო.

        - და თქვენ, მიუხედავად იმისა, რომ იცოდით სასიკვდილო დაავადებაზე სამკურნალოდ არ წასულხართ და საკუთარი თავი შვილს მიუძღვენით?! საკუთარი სიცოცხლე დაუთმეთ?! დედა, ან ახლობელი ადამიანები არ გყავთ?

          მარინა: დედა მოხუცი მყავს, არ იცი, რომ ავად ვარ, ერთადერთი და კი, ჩემზე უარეს დღეშია. მასაც ჯანმრთელობის პრობლემა აქვს.

          - და რა გამოსავალი ნახეთ?

         მარინა: სანამ მე ოპერაციას მიკეთებდნენ საოპერაციო ბლოკში, გიორგის სანიტრები ართობდნენ. მერე კი, პალატაში ჩემთან ერთად იყო.

          - მკურნალობა ბოლომდე რატომ არ მიიყვანეთ?

         მარინა: ოპერაციის შემდეგ ვეღარ ვმუშაობდი, პენსიაც მომიხსნეს, ვითომ ოპერაცია გაიკეთეთო, უკვე ჯანმრთელი ხართო და პენსია არ გეკუთვნით... შემწეობის თანხა კი, შეამცირეს... ორ ადამიანზე გამოდიოდა თვეში 90 ლარი! გეცინებათ? აი მე კი, არა! ახლა კი დამინიშნეს შშმ პირთა პენსიაც - 175 ლარი და შემწეობის თანხაც გაზარდეს - 230 ლარი. მაგრამ, აბა დაითვალეთ, მარტო გზაში რამდენი ფული მეხარჯება და მიხვდებით, რომ საჭმელსაც კი ვერ ვყიდულობთ.

„ყველაზე მეტად შვილის გამო მტკივა გული. ის ამ ყველაფერს უყურებს, სახლშიც ყველაფერს აკეთებს, კარგად სწავლობს და მეც მივლის“

         - სიტყვები არ მყოფნის, რა სისასტიკეა! საშინელება!

         მარინა: მეც მაგას არ ვამბობ? როგორ ფიქრობთ, წამლებს ვიყიდიდი ჩემთვის, როდესაც ბავშვი შიმშილისგან ტიროდა? თქვენ როგორ მოიქცეოდით?

        - ალბათ, ყველა დედა მოიქცეოდა თქვენსავით...

        მარინა: მე ხომ მისთვის მხოლოდ დედა არ ვარ... მამაც ვარ, სანათესაოც, მეგობარიც და და-ძმაც! სულ მარტონი ვართ ამ სასტიკ სამყაროში და ჩვენი ამბავი არავის ადარდებს. ვერც კი წარმოიდგენთ, როგორია, როდესაც გიორგი დიდი კაცივით ესაუბრება ექიმებს და ეკითხება: „დედაჩემი ხომ არ მოკვდება? ნამდვილად? ხომ გამოაკეთებთ?“ ექიმები კი, მხრებს იჩეჩავენ და თავს აქნევენ. ამბობენ, რომ სიცოცხლის ყოველი დღისთვის უფალს მადლობა უნდა შევწირო! მეუბნებიან, რომ ჩემნაირები დიდხანს არ ცოცხლობენ... მათ რომ ვუსმინო, ექვსი წლის წინ უნდა „ჩავძაღლებულიყავი“ უკვე! ხანდახან მგონია, რომ უკვე მკვდარი ვარ... ცოცხალი გვამი. მხოლოდ იმიტომ ვსუნთქავ, რომ ჩემს შვილს გული არ ვატკინო. ის ხომ დაიღუპება მარტო! რა მოუვა?!

„მე თუ მოვკვდი, ჩემს შვილზე იზრუნეთ, გთხოვთ.“

          - ალბათ, საშინლად განიცდის გიორგი?

          მარინა: დიახ, ძალიან. ღამით შეტევა რომ მაქვს, მასაც არ სძინავს. ერთხელ ასე მითხრა: „დედიკო, დედიკო, არ მოკვდე, გთხოვ, ერთად მოვკვდეთ, ოღონდ მარტოს ნუ მიმატოვებ“ - ეს სიტყვები რომ გავიგე, მაშინ ვთქვი, რომ მიუხედავად მედიცინის ყველა კანონის, უნდა ვიცოცხლო და ვითმინო ტკივილი სანამ შევძლებ... აი, ახლა უკვე აღარ შემიძლია.

        გიორგი (14 წლის): როდესაც შენი საყვარელი ადამიანი ასეთ მდგომარეობაშია, საკუთარი თავი ხელში უნდა აიყვანო! არავითარი ცრემლი! სულ უნდა დაეხმარო! ოღონდ დედიკო ტკივილისგან არ კვდებოდეს. ემოციები გვერდზე უნდა გადადო და რაციონალურად იაზროვნო. ვიცი, რომ ამას ჩემს გარდა ვერავინ იზამს. უკვე ამდენი წელია, ვუყურებ დედიკოს ავადმყოფობას. ნუ შემომხედავთ, როგორც პატარა ბავშვს. სახლსაც ვალაგებ, საჭმელსაც ვამზადებ, დედას ვაჭმევ კიდევაც და ნემსებსაც ვუკეთებ, ჭრილობებს ვუმუშავებ.

          - ეს ძალიან რთულია, დიდისთვისაც კი!

          გიორგი: არ მითქვამს, რომ მარტივია, მაგრამ ეს დედაჩემია და ჩემი ვალია, რასაც ვაკეთებ. კარგი იქნებოდა, პროფესიონალებმა რომ მოუარონ, მაგრამ ამის საშუალება არ გვაქვს. მე კი ისე ვუვლი, როგორც შემიძლია.

„შენ შეგიძლია, ჩემი იმედი გქონდეს, უკვე დიდი ვარ და გავუმკლავდები ყველა პრობლემას“

        - არ გიფიქრია, როგორი იქნებოდა შენი ცხოვრება, დედა ავად რომ არ გყავდეს?

         გიორგი: მე რეალურად ვუყურებ ყველაფერს. ოცნება არასერიოზულია, განსაკუთრებით კი იმაზე, რაც უკვე მოხდა. მე ხომ ვერ შევცვლი წარსულს? უფალმა ასე ინება. ერთადერთი, რაზეც ვფიქრობ არის ის, რომ დედაჩემს შევუმსუბუქო მდგომარეობა.

         გიორგი: დღეში 700 კილომეტრი წინ და უკან სიარული თუ არ მოუწევს, ეს ნამდვილად შეუმსუბუქებდა მას მდგომარეობას. უბრალოდ, ჩვენი სახსრებით თბილისში ვერაფრის, რამე სოროს ქირაობასაც კი ვერ მოვახერხებთ.

         - არ გაგიჭირდება სკოლის, შენი მეგობრების მიტოვება და სხვა ქალაქში გადასვლა საცხოვრებლად? 

         გიორგი: დედაჩემის გულისთვის, შემიძლია სხვა ქვეყანაშიც კი გადავიდე და საერთოდ არავის ველაპარაკო, რას ამბობთ?

        - ნამდვილი ოქრო ხარ! დედაშენს ძალიან გაუმართლა, რომ ასეთი შვილი ჰყავს! უფლის საჩუქარი ხარ!

        გიორგი: აზვიადებთ, ჩემს ადგილას ნებისმიერი მოიქცეოდა ასე. მახსოვს, პატარა რომ ვიყავი, დედაჩემი წამლებს არ ყიდულობდა, ჩემთვის პური რომ ეყიდა. დედაზე ძვირფასი ვინ უნდა იყოს?

„ნუ გეშინია, ახლა, ნემსს გაგიკეთებ და ტკივილიც გაგივლის“

        - რა თხოვნა გექნებათ ჩვენს მკითხველებთან?

        გიორგი: ერთადერთი, რასაც ვთხოვ არის ის, რომ როგორმე დაგვეხმარონ, საავადმყოფოსთან ახლოს, თბილისში რომ შევძლოთ ცხოვრება. 

         მარინა: არ მინდა, ავტობუსში მოვკვდე, სახლისკენ მიმავალი. წარმოგიდგენიათ, ხალხს როგორ შეეშინდება და რა დღეში ჩავარდება ჩემი გიორგი? არც კი ვიცი, როგორ, მაგრამ იქნებ ვინმემ გამოყოს ჩვენტვის ერთი ოთახი?

         - ყველაფერს გავაკეთებთ, რაც შესაძლებელია, ტანჯვა რომ შეგიმსუბუქოთ! ჩერნოვეცკის ფონდი თქვენი მეგობარია! ჩვენ კი, არასდროს ვტოვებთ მეგობრებს!

         მარინა: დაეხმარეთ სწავლაში ჩემს შვილს! ეს ერთადერთია, რის გაკეთებაც შეუძლია ჩემთვის და თავისთვის! გთხოვთ, დაეხმარეთ ჩემო კეთილო და საყვარელო ადამიანებო, განათლება რომ მიიღოს! ჩათვალეთ, რომ ის თქვენი ძმაა, თქვენი შვილი, თქვენი შვილიშვილი.. დაუდექით მხარში ჩემს ბიჭს! ჩემთვის არაფერს ვითხოვ. წამლები, რომელიც მჭირდება ძალიან ძვირი ღირს.

*** 

        მეგობრებო, ჩერნოვეცკის საქველმოქმედო ფონდი აქციას იწყებს მარინას და გიორგის დასახმარებლად. როგორც იცით, ჩვენი ფონდის დახმარება ერთჯერადი როდია. ამ ქალის უყურადღებოდ დატოვება კი, ნამდვილი დანაშაული იქნება პირველ რიგში უფლისა და სინდისის წინაშე! 

        მეგობრებო, როდესაც შეჭირვებულს ვეხმარებით, ჩვენს გარშემო სამყაროც უფრო თბილი და ნათელი ხდება. რაოდენ მნიშვნელოვანია იმის ცოდნა, რომ არსებობენ კეთილი ადამიანები. ცხოვრება აღარ ჩანს იმდენად საშინელი და სასწაულის იმედი ჩნდება!

        გადარჩენისთვის ამ ოჯახს სჭირდება საკვები პროდუქტი, ჰიგიენური საშუალებები, ნორმალური საწოლები და წამლები. და კიდევ, ცოტა ხნით აუცილებლად უნდა გადავიდნენ თბილისში. იქნებ ვინმეს ჰქონდეს თავისუფალი ოთახი და შეუძლია, რომ ისინი შეიფაროს? ეს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია!

        დაეხმარეთ მათ გადარჩენაში! „ჩაწერეთ“ ისინი თქვენი ნათესავების სიაში. გვჯერა, რომ უფალი დაგლოცავთ. თუკი ვინმეს ექნება სურვილი მოინახულოს და დახმარება პირადად გაუწიოს, მათი მისამართია: ზუგდიდის რაიონი, სოფელი ინგირი.

        ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

 არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

 მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება: მარინა ბერიშვილი).

         თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით, „TBC ბანკი“ (GeoPay), „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

         თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია TBCpay, ExpressPay და PayBox (OPPA) ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus) 

ერთად, ჩვენ უკვე დავეხმარეთ ათასობით შეჭირვებულს. გავუმართოთ ხელი ამ ოჯახსაც! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს?! რადგან არავინ იცის, რას გვიმზადებს ცხოვრება ხვალ!

არაჩვეულებრივი სიახლე გვაქვს - ახლა ჩვენი ბენეფიციარების ისტორიები შეგიძლიათ წაიკითხოთ:

ინსტაგრამზე: https://www.instagram.com/chernovetskyi.fund       

 და ტელეგრამზე: https://t.me/ChernovetskyiFund   

          სპეციალურ ნომერზე: 0901200270 განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია!