„მერაბი ყველაზე მტირალა გვყავს. თან, ყველაზე პატარაა, მაგრამ ყველაზე ღორმუცელაც! ხელიდან პურს არ აგდებს, ჰგონია, რომ წავართმევთ... სინამდვილეში, ჩვენ მას ჩვენს სოსისებსაც კი ვაძლევთ! სასადილოდან, კვირაში ერთხელ, დედას სოსისები მოაქვს. მთელი 10 ცალი! მაგრამ ყველაფერს მერაბს ვაძლევთ, ის ხომ პატარაა?! ჩვენ კი დიდები ვართ, გვესმის, რომ დედას ფული არ აქვს. მერაბიკოს კი არ ესმის. მას ჯერ არაფერი ესმის. და ტირის: „ხორცი მინდა, ხორციიი...“

„ვოცნებობ, რომ დედა ყოველთვის იღიმოდეს, ის კი სულ ტირის და ტირის“, - სევდიანად ამბობს 12 წლის ბიჭი, იურა. და მყისვე, საუბარში პატარა ანა ერთვება: „ჩვენი დედიკო ძალიან, ძალიან გვიყვარს! მოდი, გასწავლი, თითების გათბობას როგორ გვასწავლის. იცი?” „ამის ცოდნა რაში მჭირდება?“ - ვეკითხები გოგონას. „რა სასაცილო ხარ! უკვე დიდი ხარ და არ იცი! სიცივე თუ იქნება, ისინი შეიძლება დაგემტვრეს; თუ თითები არ გჭირდება?“ „უბედურება, პირდაპირ, თან მდევს, - მწარედ ტირის საბრალო დედა, არაქსი. - ქმარმა მომიტაცა, შემდეგ კი მიღალატა და მიმატოვა, მშობლებმაც ზურგი მაქციეს... ერთი წლის წინ კი მამა გარდამეცვალა, რომელიც ჩემი ერთადერთი საყრდენი და მფარველი იყო... ამ ქვეყნად სრულიად მარტო ვართ და საერთოდ არავის ვჭირდებით!“

კითხვაზე - „შეგიძლიათ, რამე კარგი გაიხსენოთ?“ გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს და მხრები აიჩეჩეს. მათ ცხოვრებაში ერთი ნათელი მოგონებაც კი არ აქვთ, არადა, ისინი უკვე ზრდასრულები არიან: ანა 17 წლის არის, ბარბარე კი 16-ის. მათ დედა არ ახსოვთ, მამასაც ძლივს იხსენებენ; ახსოვთ ბებია - მოხუცი, ავადმყოფი... ეს ერთადერთი ახლობელი ადამიანი მათ ხელებში ჩააკვდათ. ეს საახალწლო ამბავი არ არის; ის ვერც სულს გაგვითბობს და ვერც ამ დების წარსულის შეცვლას შეგვაძლებინებს, მაგრამ იქნებ, მათი მომავალის შეცვლა შევძლოთ… ვინ იცის? შობის წინა დღეებში ხომ სასწაულები ხდება? ტრაგედია მაშინ დაიწყო, როდესაც ანას და ბარბარეს და შეეძინათ... დიახ, არ მოგესმათ! კვების დროს, მათმა დედამ ბავშვი დაახრჩო. „ალბათ შემთხვევით“, - ამბობს ანა. „ან შეიძლება, არა...“, - ამატებს ბარბარე. 2006 წელს, მათი დედა 9 წლით დააპატიმრეს. მას შემდეგ, ის გოგონებს აღარც უნახავთ.

„პურზე გემრიელი ჯერ არაფერი მოუგონიათ“, - ამბობს ყავისფერთვალება, მშვენიერი გოგონა, თინათინი (5 წლის) და კეთილი მეზობლების ნაჩუქარ პურის ყუას კოცნის და გულში იხუტებს... ის მართალია! პურის ყუა სადღესასწაულო კერძია ამ ნახევრად დანგრეულ სახლში, რომელიც მალე ალბათ ჩამოინგრევა და თავის უბედურ მაცხოვრებლებს ცოცხლად დამარხავს... მათი მოკრძალებული შემოსავალი ხომ მთლიანად წამლებზე იხარჯება... „წამლების შეძენაზე უარს ვერ ვიტყვი. ეს ნიშნავს, რომ ბებო მოკვდება! - ამბობს დედა, მაია. - ვერ ვუყურებ, როგორ ირხჩობა ადამიანი ჩემ თვალწინ!“ ბოროტმა ბედმა ეს კეთილი ქართველი ქალი საშინელი არჩევანის წინაშე დააყენა: მძიმედ ავადმყოფ ბებოს წამლები უყიდოს და პატარა გოგონა მშიერი დატოვოს... ან ბავშვი გამოკვებოს და ბებო ბედის ანაბარა მიატოვოს... უფლის წყალობისა და კეთილი ხალხის იმედად, საბრალო ქალმა ჩვენს ფონდს მომართა. ქართველები ხომ მოძმეს გასაჭირში არასოდეს დატოვებენ?!

„ოთხივეს იატაკზე გვძინავს და ერთმანეთს ვათბობთ. მეშინია, ჩემი გოგოები ავად არ გახდნენ. იატაკიდან სიცივე ძვალ-რბილში ატანს“, - მწარედ ტირის დედა, ლელა (41 წლის). საბრალო ქალი და მისი სამი მშვენიერი გოგონა - მარიამი (5 წლის), ეკატერინე (9 წლის) და ლიზი (11 წლის) გადარჩენისთვის თავგანწირვით იბრძვიან. ისინი იძულებულები არიან, სრულიად ცარიელ, ნაქირავებ ბინაში იცხოვრონ, ყოველგვარი პირობების გარეშე და შიშველ იატაკზე იძინონ! ამის წარმოდგენა ევროპულ ქვეყანაში როგორ შეიძლება?! ჩვენი თანამემამულე, ლელა ელბაქიძე სამი გოგონას მარტოხელა, ავადმყოფი დედაა. ჩვენ, მეგობრებო, მისი უკანასკნელი იმედი ვართ!

„ისინი ოთახში დარბიან და იკბინებიან! საშინელები არიან! აი, ჩემი დაც დაკბინეს!“ - ჩვენი დანახვისთანავე ჩივილს იწყებს 4 წლის, პატარა ელენე. – და როგორები არიან ეს ვირთხები, პატარავ? „ოოო, ისინი ისეთი დიდები არიან, როგორც ადამიანი! - ხელებს შლის პატარა გოგონა. - აი, შენსავით! ერთ ვირთხას ჩემი დის წათრევა და შეჭმა უნდოდა... ვირთხის ენაზე ისე საშინლად ყვიროდა, როდესაც დედამ ჩემი და არ გაატანა!..“

„ღმერთო, რა საშინელებაა!“ – ეს არის პირველი, რაც ამ საცხოვრებლის დანახვაზე აზრად გებადება. ბავშვი საფლავებს შორის ცხოვრობს! ამ მწუხარებისა და სასოწარკვეთილების დანახვით, ადგილზე იყინები! მუდმივად ხრწნადი გვამებისგან წარმოქმნილ გაზებს ხომ საშინელი დაავადებების გამოწვევა შეუძლიათ... ღმერთო, ნუ მიატოვებ ამ საბრალოებს! „თვალების გახელის მეშინია, გარშემო მხოლოდ ჯვრები და საფლავებია... ყოველდღე, უფალს მხოლოდ ერთს შევთხოვ: მსურს, ცოცხალთა შორის ვიცხოვრო და მეგობრები ვიპოვო... მჯერა, რომ ჩემს ლოცვებზე პასუხი თქვენ ხართ!“ - იმედიანად ამბობს მარიამი. მისი შეშინებული, პატარა გული გამალებით ძგერს.

„მჯეროდა, ძალიან, ძალიან მჯეროდა და გელოდით“ - წკრიალა ხმით შემომეგება მშვენიერი როზალინდა (7 წლის). „სასწაულები არ ხდება... 13 წლის ვარ და ზუსტად ვიცი... თუ ხდება?“ - გაკვირვებით მკითხა ხათუნამ (13 წლის) და გაუბედავად შემომხედა. გული მეტკინა სრული უიმედობისგან, რომელიც თვალწინ გადამეშალა.

ისინი საშინელ სიღარიბეში ცხოვრობენ და რისკავენ, რომ ნებისმიერ წუთს საკუთარი სახლის ნანგრევების ქვეშ დაიმარხონ... ჩვენ წინაშე, - ბევრი გაჭირვების მნახველი ფონდის თანამშრომლების წინაშე, - საშინელი სურათი გაიშალა. უბრალოდ შევძრწუნდით, როდესაც ეს ლამაზთვალება თოჯინა სრულ სიღარიბეში, ნახევრად დანგრეული სახლის ჩამოშლილი კედლის ფონზე ვიხილეთ... ნინიმ ეს ვერ შენიშნა და აცნობა განაგრძო: „ნახეთ, როგორი ლეკვი მყავს! ხომ მშვენიერია?“