„ვოცნებობ, რომ დედა ყოველთვის იღიმოდეს, ის კი სულ ტირის და ტირის“, - სევდიანად ამბობს 12 წლის ბიჭი, იურა. და მყისვე, საუბარში პატარა ანა ერთვება: „ჩვენი დედიკო ძალიან, ძალიან გვიყვარს! მოდი, გასწავლი, თითების გათბობას როგორ გვასწავლის. იცი?” „ამის ცოდნა რაში მჭირდება?“ - ვეკითხები გოგონას. „რა სასაცილო ხარ! უკვე დიდი ხარ და არ იცი! სიცივე თუ იქნება, ისინი შეიძლება დაგემტვრეს; თუ თითები არ გჭირდება?“ „უბედურება, პირდაპირ, თან მდევს, - მწარედ ტირის საბრალო დედა, არაქსი. - ქმარმა მომიტაცა, შემდეგ კი მიღალატა და მიმატოვა, მშობლებმაც ზურგი მაქციეს... ერთი წლის წინ კი მამა გარდამეცვალა, რომელიც ჩემი ერთადერთი საყრდენი და მფარველი იყო... ამ ქვეყნად სრულიად მარტო ვართ და საერთოდ არავის ვჭირდებით!“