- ჯერ შეხედე, როგორი მანქანა მყავს! მერე ვილაპარაკოთ! - ნიკო  ჯდება თავის მანქანაში და ადგილიდან იძვრება.  უზომოდ კმაყოფილი  სახით, ეზოს ურტყამს წრეებს, და  თან ჩემთან ჭორაობას აგრძელებს: ვერც კი ვიფიქრებდი, ოდესმე ასეთი თუ მეყოლებოდა. ძალიან, ძალიან მინდოდა და სულ ვოცნებობდი... შეხედე ბორბლებს, რამხელაა! გვერდებზე სარკეები აქვს, ხედავ? 

ნიკოს სახე უბრწყინავს! მისმა პატარა გულმა გაიგო, რას ნიშნავს ბედნიერება! მისი დედიკო, მაკა თბილად იღიმის.

დარწმუნებულები ვართ, ბიჭიაშვილების ოჯახის თქვენთვის წარდგენა საჭირო არ არის. პოსტს არნახული გამოხმაურება მოჰყვა.

ამ ვიდეოკადრებმა შეძრა უამრავი ადამიანი: დედა-შვილისთვის სიარული სატანჯველია. მხოლოდ ხელიხელ ჩაკიდებულებს შეუძლიათ გავლა.

ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემები არსად გამქრალა. მაკასაც და ნიკოსაც, ახლაც სჭირდებათ დახმარება.  თქვენ შეძელით მათი გამხნევება! სულით და გულით შეეცადეთ,  მათთვის უკეთესი პირობები რომ შეგექმნათ!

„რა კარგია, სახლში ამდენი გემრიელობა რომ გვაქვს!“

მაკა: ჯერ ვერაფრით ვერ შევეჩვიე იმ აზრს, რომ ამდენი პრობლემის მოგვარება მოხერხდა. (იღიმის.) არც კი ველოდებოდი.

ნიკოლოზი: მე კი, უკვე მივეჩვიე (კმაყოფილი ღიმილით.) მე მკითხე - მე ყველაფერი მომწონს. ვეტყვი, ხო დე? (მაკა თავს უქნევს.) 

ნიკოლოზი: ავეჯი არ გვქონდა, ახლა კი გვაქვს; საწოლი არ გვქონდა, ახლა კი გვაქვს; სასმელ-საჭმელი არ გვქონდა - ახლა კი, ბევრი გვაქვს. მაგრები ხართ!

მაკა (იღიმის): მე და ნიკო მთელი გულით ვუხდით მადლობას ყველას, ვინც ჩვენზე იზრუნა. ასეთი რამ, ჩვენს ცხოვრებაში პირველად ხდება, ასე რომ გვევლებიან თავს, ჩვენი პრობლემები მოაგვარეს, სურვილები აგვისრულეს. უამრავი ადამიანი, უამრავი! მე და ჩემს შვილს, თითოეულ თქვენთაგანს გვინდა პირადად  ვუთხრათ: „დიდი მადლობა!“

„საწოლი ისეთი უზარმაზარია, რომ რამდენიმეჯერ შემიძლია გადავკოტრიალდე“

„ჩემი მანქანა ყველგან გაივლის - ტალახშიც და ფოთლებზეც“

„პლანშეტით ორივე ვერთობით“

მაკა: კი, მცირედით დაგვეხმარნენ. საახალწლოდ წნორის გამგეობიდან ერთი პარკი პროდუქტი მოგვიტანეს. სულ ეს არის, სხვა არაფერი. ძალიან კარგად იციან, რომ  ქირით ვცხოვრობთ ასეთი ავადმყოფები, როგორ ვწვალობთ. ჩვენს ირგვლივ, უამრავი მიტოვებული სახლია. რა მოხდება ერთი რომ მოგვცენ? მე ხომ ამდენი წელია ვითხოვ საცხოვრებელს. მაგრამ არ ვაინტერესებთ, აი, რა არის უბედურება. შეუძლიათ, მაგრამ არ უნდათ თავის შეწუხება. 

რა აზრი აქვს ლაპარაკს... მთელი საქართველო დაგვეხმარა. კერძო მაღაზიის მეპატრონემ წნორიდან ტომრებით ჩამოგვიტანა პროდუქტი - წიწიბურა, შაქარი, ბრინჯი, ტომატი. თავისი ნება-სურვილით და მთელი გულით. სრულიად უცნობმა ადამიანმა. ან კიდევ, გოგონები ჩამოვიდნენ მანქანით, ბევრი საჭმელი ჩამოგვიტანეს. ეს ყველაფერი ხომ გულიდან მოდის.

მაკა: ვერც კი წარმოვიდგენდი, როგორ ამარტივებს სახლის საქმეს სარეცხი მანქანა და ნორმალური გაზქურა. საიდან მეცოდინებოდა? სარეცხი მანქანა ადრე არასდროს მქონია. უკვე გითხარით, რომ შვილს ნამცხვრებს ვუცხობ, აი, სწორედ ამ გაზქურაში.

ამ პატარა ოთახში, რომელიც არის სამზარეულოც, მისაღებიც და საძინებელიც, გამათბობლის ადგილი არ არის, არც გვაქვს. ამიტომაც, გაზქურას ვანთებთ და ისე ვთბებით. არც კი ვიცი, უმაგისოდ რა გვეშველებოდა ამ ზამთრის ყინვებში. ასე რომ, გაყინვასაც გადაგვარჩინა

მაკა: ძალიან მინდა, ჩემი შვილის გამოკვლევებზე წაყვანა. მინდა კარგ ექიმს ვაჩვენო, რომ მითხრას, იქნებ არის რაიმე საშველი? თუმცა, აუცილებლად უნდა ვიყო დარწმუნებული, რომ მკურნალობა კარგ შედეგს გამოიღებს. ამას, მწარე გამოცდილება მალაპარაკებს. ჩემს დედმამიშვილებს გაუკეთეს ოპერაცია, მაგრამ უშედეგოდ. თურმე, მერე ვარჯიშიც ყოფილა საჭირო, ჩვენ კი, ამის შესახებ არაფერი გვითხრეს, ამის საშუალება არც გვქონდა. მკურნალობას დიდი თანხები სჭირდება. ასი პროცენტით უნდა ვიყო დარწმუნებული, რომ ნორმალურად გაივლის ნიკოლოზი. მყესები დამოკლებული და დაჭიმული აქვს. ამიტომაც, აუცილებელია საფუძვლიანი გამოკვლევა. და თუკი ვინმე ,ამაში დაგვეხმარება, უბედნიერესი ვიქნები ნამდვილად. ჩემი შვილი რომ თვითონ გაირბენს, ეს ჩემთვის ჩემი საკუთარი ფეხით გავლის ტოლფასი იქნება, ისე გამიხარდება!

- ნიკოლოზ, შენ რაზე ოცნებობ? შეგვიძლია, კიდევ რამით რომ გაგახაროთ?

ნიკოლოზი: ძალიან რთულია. არ ვიცი, შეძლებთ ვითომ? (დაფიქრდა, სერიოზული სახე მიიღო.) მე და დედამ, კარგად სიარული რომ შევძლოთ...

„ძალიან მინდა, მე და დედიკომ კარგად სიარული რომ შევძლოთ“

***

ჩვენო ძვირფასო მეგობრებო! ვიცით, რომ თქვენ უკვე შეგიყვარდათ  ნიკოლოზი და მისი დედიკო. შეუძლებელია, მათი ამბავი გულთან ახლოს არ მიიტანო! ახლა, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან, ყველასთან, განსაკუთრებით ჩვენს ემიგრანტ თანამემამულეებთან: შესაძლოა, სადმე წარმატებით მკურნალობენ მსგავს დაავადებას. შესაძლოა, გენეტიკური დაავადება განაჩენი სულაც არ იყოს. და ასეთ დაავადებაზე გამარჯვების პრეცედენტი უკვე არსებობს.

ერთად დავფიქრდეთ, მათი დახმარება რით შეგვიძლია: სახსრებით, გამოკვლევის შეთავაზებით, საჭირო საკონტაქტო ინფორმაციით. გავახაროთ ეს პატარა, სიკეთით სავსე ბიჭუნა, რომელიც ნაადრევად დააკაცა საკუთარსა და დედას ჯანმრთელობაზე დარდმა. თავისუფლად სირბილი, ხტუნაობა, ფეხბურთის თამაში, რომ შეძლოს ნიკომ, ისევე, როგორც მის თანატოლებს შეუძლიათ. სიკეთე გადაგვარჩენს, და ჩვენ ეს არა ერთხელ დავამტკიცეთ. ახლაც, გთხოვთ, მოდით, ვაჩუქოთ ნიკოს და მის დედიკოს, სრულფასოვანი  და ბედნიერი ცხოვრების  შესაძლებლობა!