გაიცანით, მეგობრებო! ცხოვრებაში ასეც ხდება ხოლმე... აი, რა დარჩა ამ ორი წლის წინანდელი სიცოცხლით სავსე, ქართველი ლამაზმანისგან! შეუცნობელ არს გზანი უფლისანი, მეგობრებო! სიცილი და სიხალისე ცრემლებმა და მწარე ტირილმა ჩაანაცვლა. ის ადრე ციბრუტივით ტრიალებდა, ახლა კი დამოუკიდებლად წამოდგომა, წყლის დალევა და საბნის დაფარებაც კი აღარ შეუძლია.

„გავიღვიძებ, დავჯდები... ვზივარ და ჩემს თავს ვეუბნები: „აბა, ჯერ კიდევ ცოცხალი ხარ? შევძლებთ დღეს თავის გართმევას? შეჭამ? წამოდი, მაღაზიაში წავიდეთ!“ და ასე - უკვე 11 წელი! მას შემდეგ, რაც ტელევიზორი გაფუჭდა, საერთოდ დავიკარგე. აღარ ვიცი, როდის თენდება, როდის ღამდება, ან რომელი საათია. ქუჩაში გავდივარ და ვინმეს ველოდები, რომ ვკითხო, დღეს რა დღეა, რომელი საათია, რა ხდება მსოფლიოში... მერე, ძალებს ვიკრებ, ჯოხს ვიღებ და უახლოეს მაღაზიაში მივდივარ პურის საყიდლად. ბრმა კი ვარ, მაგრამ ჭამა ხომ მინდა? მაღაზია თითქოს ახლოს არის, მაგრამ იქ მისასვლელად სამი საათი მჭირდება. ხან ძროხა მირქენს, ხან რაღაცას წამოვეგები, ვეცემი, ორიენტაციას ვკარგავ, გზიდან ვუხვევ...

„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ - ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„ტკივილი მსჭვალავს, ისევ და ისევ... და ყოველი ნაბიჯი წამებას ჰგავს...“ - ამბობს თეონა, 5 წლის დემეტრესა და 14 წლის ლუკას დედა. მისი თვალები ცრემლებით და უნუგეშო სასოწარკვეთილებით არის სავსე. „ყველაფერი, რაც მიყვარს, ბეწვზე ჰკიდია... წელიწადზე მეტია, ექიმები დიაგნოზს ვერ მისვამენ, ჩვენ კი, უკვე სრულიად ყველაფერი კონსულტაციებზე, ანალიზებზე, გამოკვლევებზე დავხარჯეთ და დღემდე, ამას დასასრული არ უჩანს... ვაიმე, ვაიმე!“ თეონამ თვალები ცისკენ აღაპყრო და ლოყებზე ცრემლები ჩამოუგორდა. „დედიკო, მე შენს თავს არავის დავუთმობ, არავის!“ - ამბობს 5 წლის დემეტრე და დედას ძლიერად ეხუტება. რა არის გაფანტული სკლეროზი? თეონა ამ კითხვას ასე პასუხობს: „ხვალ, როდესაც გავიღვიძებ, არ ვიცი, მემახსოვრება თუ არა, რომ ეს ჩემი შვილები არიან...“

უბრალო გაციება ეგონათ, მაგრამ მენინგიტი აღმოჩნდა. 3 წლის მამუკას გულყრები დაეწყო. საავადმყოფომდე ძლივს მიაღწიეს.

„თუ შეიძლება, უბრალოდ არ შემაწყვეტინოთ და საუბრის დასრულების საშუალება მომეცით, ჩემო კარგო!“ - ზღურბლიდანვე მაფრთხილებს მძიმედ ავადმყოფი, მშვენიერი ქართველი ქალბატონი, მაია სამადალაშვილი. იგი თავადაც დიდი ხანია, სიკვდილის პირას იმყოფება, მაგრამ თავს იმის უფლებას ვერ აძლევს, რომ მოკვდეს და ავადმყოფი დედა მარტო დატოვოს.

„ვერ გადარჩება… ყველა ასე ამბობდა… დაბადებიდან სამყაროს ყველა დაავადება მე დამატყდა თავს – ქონდრისკაცი ცერებრალური დამბლის დიაგნოზით – სასტიკი ხვედრია...“

8 წლის ბარბარე, დარწმუნებულია, რომ ბაბუა დავითი არ მოკვდება, ის ხომ მას როლიკების ყიდვას შეპირდა! ბაბუა კი, თავის პირობას ყოველთვის ასრულებს! როგორც კი ის, გოგონასთვის გაუგებარ სიტყვა „კიბოს“ გაუმკლავდება, მაშინვე აუხდენს ოცნებას...

ავადმყოფობის პირველი დღიდან, უკვე ორი წლის მანძილზე, ის გულის ამაჩუყებელი სითბოთი უვლის დედამისს. ნეტავ ყველას ჰყავდესამისთანა შვილი!.. ვაიმე, ვაიმე!.. ისინი ხომ სულ მარტონი არიან მთელ სამყაროში...

საშინელმა, დამთრგუნველმა დიაგნოზმა, „მკერდის კიბომ“, ირმა მაჩიტაძის ცხოვრება დაამსხვრია და ათასობით ნაწილაკად გაფანტა... მაგრამ ტკივილისა და მომაკვდინებელი შიშის მიუხედავად, ახალგაზრდა, სულიერად ძლიერი ქალი ცდილობს არ დანებდეს, ნაწილ-ნაწილ მოაგროვოს ბედის ნამსხვრევები და მათგან შეკრას ახალი, თუნდაც საავადმყოფოებით, საოპერაციოებითა და სასტიკი ტკივილებით სავსე, მაგრამ მაინც... ცხოვრება...

სამი არაჩვეულებრივი გოგონას დედა, თინათინ გაჩეჩილაძე, რომელსაც სხეულის ორ ნაწილში აქვს სიმსივნე, ითმენდა ჯოჯოხეთურ ტკივილებს და ბაზარში დაჰყვებოდა თავის მეუღლეს, ერნესტს. წვრილმანებს ჰყიდიდა, როგორღაც ცხოვრობდენენ...