მწუხარება, უბედურება, სიღარიბე, ტკივილი, სულიერი ტანჯვა - ამ ოჯახის გახსენებისას სწორედ ასეთი ფიქრები გიჩნდება. ამ საწყლებს ნამდვილად ბოროტი ბედი სდევს თან. სხვაგვარად მთელი ეს უბედურება და ტანჯვა როგორ ავხსნათ?

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ - მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“

3 წლის ლუკასთვის, 5 წლის გაბრიელისთვის, 13 წლის ვაჟასთვის და 15 წლის ლევანისთვის სიტყვა „დედა“ აკრძალულია!

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ - ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ... თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, - გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.

6 წლის პატარა ამიკო ამ სიტყვებით შეგვეგება: „დედიკოს სტკივა, მუდმივად სტკივა... ტირის და ჰგონია, რომ ვერ ვხედავ... მე კი ყველაფერს ვხედავ... და სასწრაფოდ მომაქვს მისთვის წამლები...

სულ რაღაც ერთი წლისაა, მაგრამ კისკისის ნაცვლად, შიმშილისგან ტირის... ღმერთო, რა საშინელებაა! შიმშილი... თანაც არა ომის დროს, არამედ მშვიდობიან საქართველოში!

როცა 4 თვის გაბრიელი შიმშილისგან გულამოსკვნილი ტირის, ცხრა წლის მარიამი თავისი ძმის დამშვიდებას ყველანაირად ცდილობს... როგორ უნდა აუხსნა ახალშობილს, რომ მათ არც საჭმელი აქვთ და არ მისი ყიდვის საშუალება? ამ დროს კი მისი საბრალო დედა შეშლილივით აქეთ-იქით აწყდება და ცდილობს ფული იშოვოს, ისესხოს, ხვეწნით გამოართვას ვინმეს, რომ მორიგი შეკვრა იყიდოს, რომელიც მხოლოდ სამი დღე ეყოფა... „ღმერთი ჩემს შვილებს შიმშილით სიკვდილისთვის არ გაწირავს, მე ამის მჯერა!“ - ცრემლებს ძლივს იკავებს მზრუნველი, მოსიყვარულე დედა, სოფიო. – „მარიამი უკვე დიდი და შეგნებული გოგოა, არც აღარაფერს ითხოვს, პატარები კი... საბა 2 წლისაა; არ ესმის, კანფეტებს და სათამაშოებს რატომ ვერ ვყიდულობ და მწარედ ტირის. გაბრიელი კი საერთოდ 4 თვისაა. რძე არ მაქვს, საჭმელი კი დღითიდღე ძვირდება... ღმერთო, შენ გვიშველე!“

რა განცდა გეუფლებათ ამ პატარა ბიჭის შემყურეს, რომელსაც ხელში ხორცის ნაჭერი უჭირავს? ყველაზე ძვირფასი რამ, რაც კი მის ოჯახს გააჩნია... სევდა? სიბრალული? გულისტკივილი? შიში? ვერ გარკვეულხართ, არა? კითხვაზე: „რაზე ოცნებობ?“ 5 წლის ლუკამ მაცივართან მიგვიყვანა და გვიპასუხა: „მინდა გემრიელი ხორცი ხშირად გვქონდეს!“

„რა კარგია, რომ გვესტუმრე! - ჩვენ შესახვედრად გამორბის 6 წლის თევდორე. - ოღონდ მერე კიდევ მოდი, კარგი? საჭმელი რომ გვქონდეს და შენი გამასპინძლებაც შევძლოთ!“ „დიახ, ფული რომ ერიცხება, დედა გემრიელ საჭმელებს გვიკეთებს, - გვიხსნის 9 წლის ანასტასია. - მაგრამ ეს იშვიათად ხდება“.

2 წლის ბავშვის ხმამაღალმა ტირილმა ოჯახი ხანძრის დროს მტანჯველ სიკვდილს გადაარჩინა! „დიდება შენდა, ღმერთო, - მოთქვამს მრავალშვილიანი დედა, ინეზა, - რომ ჩემს მარიამს ხელი შეახე და გააღვიძე. ეს ხომ ნამდვილი სასწაულია... საშინელ სიკვდილს, - ცოცხლად დაწვას, - მხოლოდ ერთი-ორი წუთი გვაშორებდა და უცებ... ჩემი გოგონას ხმამაღალი ტირილი სახანძრო საყვირივით გაისმა! ისედაც ღარიბები ვართ, ახლა კი... ახლა მთელი ჩვენი ცხოვრება ნაცრის გროვად და ნანგრევებად იქცა!“

– აქ ბევრი გველია, თავად მყავს ნანახი! კედლებში კი ხვრელები გვაქვს და მოულოდნელად, სახლში გველი რომ შემოიპაროს და დაგვკბინოს, რა უნდა ვქნათ?! - თვალებგაფართოებული გვიყვება 10 წლის ბაჩუქი. ის და მისი ძმები: გეგი - 4 წლის, დათო - 12 წლის და მათე - 13 წლის, ნახევრად დანგრეულ, ხის ფარდულში ცხოვრობენ, რომელსაც შეუძლებელია, სახლი უწოდო! – ზამთარში აქ საშინლად ცივა, ზაფხულში კი - ცხელა. სადაცაა, სახლიც ჩამოინგრევა, ისეთ მდგომარეობაშია! - ტირის ოთხი მშვენიერი ბიჭის დედა, იზო (36 წლის) და მუყაოთი „დათბილულ“, ჩამონგრეულ კედლებს გვიჩვენებს, სადაც მათ ცხოვრება უწევთ. - კედლები ერთიანად დალპა! მაგრამ რა გავაკეთოთ? ფული საჭმლისთვისაც კი არ გვყოფნის.

„ის ძალიან უხეში გახდა, პატარები უკვე უფრთხიან... მალე, ალბათ მეც ყვირილს დამიწყებს. ძალიან მეშინია...“ - ამბობს აცრემლებული შორენა. ის სამი პატარა შვილის მარტოხელა დედაა. ანასტასია მალე 2 წლის გახდება, მამუკა უკვე 5 წლისაა, ნინო კი 15-ის! დიახ, არ მოგესმათ, ოჯახში სამი ბავშვია და ნინო ყველაზე უმცროსია. განვითარებით ის პატარა დარჩა; თუმცა მისი სხეული სხვას ამბობს. ჩვენს წინაშე ზრდასრული, ლამაზი გოგონაა, რომელიც საერთოდ არ არის ცხოვრებაზე მორგებული და დედა მას უფრო მეტ ყურადღებას აქცევს, ვიდრე მამუკას და ანასტასიას.