მწუხარება, უბედურება, სიღარიბე, ტკივილი, სულიერი ტანჯვა - ამ ოჯახის გახსენებისას სწორედ ასეთი ფიქრები გიჩნდება. ამ საწყლებს ნამდვილად ბოროტი ბედი სდევს თან. სხვაგვარად მთელი ეს უბედურება და ტანჯვა როგორ ავხსნათ?

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ - მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“

3 წლის ლუკასთვის, 5 წლის გაბრიელისთვის, 13 წლის ვაჟასთვის და 15 წლის ლევანისთვის სიტყვა „დედა“ აკრძალულია!

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ - ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ... თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, - გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.

6 წლის პატარა ამიკო ამ სიტყვებით შეგვეგება: „დედიკოს სტკივა, მუდმივად სტკივა... ტირის და ჰგონია, რომ ვერ ვხედავ... მე კი ყველაფერს ვხედავ... და სასწრაფოდ მომაქვს მისთვის წამლები...

სულ რაღაც ერთი წლისაა, მაგრამ კისკისის ნაცვლად, შიმშილისგან ტირის... ღმერთო, რა საშინელებაა! შიმშილი... თანაც არა ომის დროს, არამედ მშვიდობიან საქართველოში!

„ცხოვრებაში აღარასოდეს არაფერს მოგთხოვ!“ - იყვირა პატარა მარიმ (6 წლის). მან თავისი სახელი ფონდის კორესპონდენტისა და დედის, თამუნას (38 წლის) საუბარშიგაიგონა, რომელმაც, მოულოდნელად ცხარედ ატირებულმა, იმის მოყოლა დაიწყო, რომ მის შვილს არ აქვს თოჯინა. პატარა გოგონა საყვარელ დედას მუხლებზე ააცოცდა, რომ თავისი პაწაწინა, თოჯინის მსგავსი, ნაზი ხელებით მზრუნველობით მოეწმინდა მისი სახიდანცრემლები...

„მე თოჯინა და კანფეტები არ მაქვს“, - ამ სიტყვებით შეგვეგება ოთხი წლის, არაბავშვურად სერიოზული სალომე. იგი თავის საწოლზე ჩამოჯდა და მოწყენილი თვალებით გამოგვხედა; თვალებით, რომელშიც მთელი სამყაროს ტკივილი იკითხებოდა! ზრდასრული ადამიანის ნაღველი და უიმედობა!

„სხვა ბავშვები ამბობდნენ, რომ მამამ მათ ახალი ფეხსაცმელი და ტანსაცმელი უყიდა და მათ ახალი სათამაშოები აქვთ. მერე რა? მეც მექნება! იცით, გუშინ დამესიზმრა, რომ მამამ ნაყინი მიყიდა! ძააააალიან ბევრი ნაყინი! მთელი 100 კილო! გაღვიძება არ მინდოდა!“ - გვეტრაბახება 3 წლის მარიანა. – „თეთრებიც იყო, ვარდისფერებიც - ალბათ მარწყვის...“

- ზღურბლიდანვე მკითხა პატარა ბარბარემ (6 წლის) და თავისი უძირო და ანგელოზივით წმინდა, ყავისფერი თვალებით პირდაპირ სულში ჩამხედა...

„თუ ბავშვთა სახლში მომათავსებენ, გამოვიქცევი და დედას და ჩემს ძმებს მოვუვლი! - ძალიან სერიოზულად ამბობს ლამაზი ბიჭი, ნიკა, რომელიც ნანგრევების ზღურბლთან გვხვდება. ამ მეგობრულ ოჯახში ხომ სწორედ ის ასრულებს უფროსი კაცის როლს?!

„დედიკო, ვიგუდები... ჰაერი არ მყოფნის სუნთქვისთვის… დედიკო, მიშველე...“ ყოველდღე, ბავშვის ხველა სულს მიფლეთს...