რამაზი: უკვე 14 წელია, რაც ჩემი პარალიზებული სხეულის ტყვე ვარ. 14 წელია, დამოუკიდებლად ვერაფერს ვაკეთებ. ჩემი მეუღლე, დედა და ძმა იბრძვიან ჩემი სიცოცხლის ყოველი დღისთვის. ჩემი ძმა ბავშვივით მატარებს ხელით, დედა მაჭმევს, მეუღლე მაცმევს... ახალგაზრდა მამაკაცის კაცის ცხოვრება ასეთი უნდა იყოს? რა ვქნათ, აბა? უბედური შემთხვევის დროს ხერხემალი რომ დამიზიანდა ღმერთმა არ წამიყვანა, მე და ჩემი ახლობლები სამუდამო ტანჯვისთვის გაგვწირა... 

          - თქვენი დახმარება შეუძლებელია, რამაზ?

         რამაზი: სამწუხაროდ, ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამოსწორება შეუძლებელია, მაგრამ შეიძლება მისი შემსუბუქება. ბედნიერი ვიქნებოდი, კომფორტული ორთოპედიული საწოლი და ლეიბი რომ მქონდეს.