Մեր սիրելի Վրաստանում շատերը ոչ միայն աղքատության շեմիՆ  են, այլ մեծ դժվարությունների մեջ են։ Իսկ ամենավատն այն է, որ նրանք բացի քեզնից ու ինձնից ոչ հույսը չունեն։ Եթե ​​մենք չօգնենք, ոմանք կդառնան անբուժելի հաշմանդամ ցմահ, մյուսները կմահանան, ոմանք  կմահանան անհավատալի տառապանքներից: Դպրոցականները դպրոց չեն գնա, քանի որ հագնելու բան չունեն. Նրանք չունեն տարրական իրեր:

Լուկան ընդամենը մեկ շաբաթական է։ Երեխան անընդհատ լաց է լինում սովից, առանց մի պահ կանգ առնելու։ Մոր կաթը չի հերիքում, բայց որդուն կերակրելու բան չկա, քանի որ խեղճ ծնողները մանկական սննդի փող չունեն։ Դժվար է հասկանալ ուրիշի վիշտը, եթե ինքդ դա գոնե մեկ անգամ չես զգացել։ Պարզապես պատկերացրեք, իսկ եթե ձեր երեխաները, Աստված մի արասցե, սոված մնան։ Ի՞նչ կզգայիք, երբ տեսնեինք նրանց սովից լաց լինելուց: Ընտանիքի միակ սնունդը անվճար ճաշարանից բերված հացն է։ Այսպիսի՞ սննդակարգ պետք է ունենան կերակրող մայրը և նրա երեխաները:

Պատկերացնու՞մ եք, որ մահամերձ, դեռ երիտասարդ 41-ամյա կին-մայրը, 39-40 աստիճան ջերմությամբ, գտնվելով մահվան շեմին՝ եթե նրան հաջողվի դուրս գալ անկողնուց՝ գնում է մետաղի ջարդոն հավաքելու, որ իր և իր ծանր հիվանդ երեխաների համար դեղորայք գնի և, իհարկե, գոնե մի քիչ սնունդ․․․  Գոնե նրանց համար, երեխաների համար, ում նա սիռւմ է կյանքից առավել։ Սարսափ, որը չի կարելի նկարագրել բառերով։ Աստվա՜ծ մի արասցե, որ մեզանից որևէ մեկը այսպիսինն վերապրի։