Մեր սիրելի Վրաստանում շատերը ոչ միայն աղքատության շեմիՆ  են, այլ մեծ դժվարությունների մեջ են։ Իսկ ամենավատն այն է, որ նրանք բացի քեզնից ու ինձնից ոչ հույսը չունեն։ Եթե ​​մենք չօգնենք, ոմանք կդառնան անբուժելի հաշմանդամ ցմահ, մյուսները կմահանան, ոմանք  կմահանան անհավատալի տառապանքներից: Դպրոցականները դպրոց չեն գնա, քանի որ հագնելու բան չունեն. Նրանք չունեն տարրական իրեր:

Նայեք այս հրեշտակ աղջկան, ինչ դառը արցունքներով է նա լաց լինում։ Ի՞նչ եք կարծում, նա խաղալիք է գցել, թե՞ կոնֆետ է ուզում, դրա համար է նա լաց լինում: Ախ, երանի այդպես լիներ։ Աղջիկը լաց է լինում, քանի որ շշի մեջ կաթ չկա, բայց նա դեռ սոված է։ Այո, նա դեռ սոված է, բայց… Աստված, որքան դժվար է գրել այս խոսքերը։ Սկզբունքորեն խոսքեր պետք չեն, քանի որ այս կադրերն ավելի խոսուն են, քան ցանկացած բառ։ Սա Մանուկյանների մեծ ընտանիք է։ Յոթ փոքրիկ երեխաներ… Տիրոջ կողմից երկիր ուղարկված յոթ փոքրիկ հրեշտակներ։ Յոթ տխուր երեխաների աչքեր… Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ։ Երկիր, ինչպե՞ս կարող ես հանդուրժել այդքան անարդարությունը։ Որոշ մարդիկ ամեն ինչից այնքան շատ ունեն, որ նույնիսկ կորցրել են ուրախության զգացումը: Իսկ որոշ մարդիկ միայն երազում են տաք մահճակալի մասին։ Բարի մարդիկ, այս երեխաների գլխավոր երազանքը ջերմոցը ծածկելն է։ Եթե ​​այս աշխատասեր երեխաները ջերմոց ունենան, նրանք ոչ միայն իրենց ընտանիքի համար սնունդ կաճեցնեն, այլ նույնիսկ կկարողանան վաճառել: Մանուկյանների ընտանիքը կունենա ապրուստի միջոց, և գուցե մի օր այդ երեխաներից մեկը, դառնալով ձեռներեց, օգնի կարիքավոր երեխաներին։ Բայց մինչ այդ պետք է օգնության ձեռք մեկնել Մանուկյանների ընտանիքին։ Այս հրեշտակ երեխաները երբեք չեն մոռանա այս բարությունը: Իսկ շատ տարիներ անց, վերևում, մեկ այլ աշխարհում, մենք կհայտնվենք Տիրոջ առջև, և Հայր Աստված կբացի մեր առջև Արքայության դռները, որտեղ մենք հավերժ կլինենք Տիրոջ հովանու ներքո: