Ես գիտեմ, որ հիմնադրամի գոյության 12 տարիների ընթացքում դուք փրկել եք բազմաթիվ երեխաների կյանքեր։ Հիմնադրամի շնորհիվ բազմաթիվ անկողնուն գամված երեխաներ նորից ոտքի կանգնեցին։ Խնդրում եմ, որդու պատմությունը հասցրեք բարի մարդկանց ականջին։ Ես՝ միայնակ, դժբախտ մայրս, աղաչում եմ Ձեզ այս մասին»։ Ժողովուրդ ջան Ժաննան Գիգիի հետ տուն է վարձում։ Խեղճ կինը վաճառելու բան էլ չունի։ Արդեն ամիսներ շարունակ նա պայքարում է հիվանդ որդու համար սնունդ գնելու համար։ Կինը չի կարող աշխատել, քանի որ չի կարող թողնել մեկ ծանր հիվանդ երեխա։ Սակայն բժիշկներն ասում են, որ արտասահմանում բուժվելու դեպքում Գիգին կկարողանա շարժվել ու խոսել։ Բարի մարդիկ, Դուք հավանաբար գիտեք, թե սա ինչ է նշանակում: Հավանաբար Դուք էլ եք հասկանում, որ Ձեր օգնությամբ Գիգին նորից կծնվի։ Նրա անսիրտ հայրը, հավանաբար, առողջանալուց հետո Գիգիին կճանաչի իր որդի, բայց ո՞ւմ է պետք հայրը, որը տղամարդ չէ: Գիգին կիմանա, որ բարի մարդկանց շնորհիվ ապաքինվել է, և երախտապարտ կլինի Ձեզ իր ողջ կյանքում։ Եվ ձեր տված բարությունը կվերադարձվի Ձեր երեխաներին իրենց ճանապարհին: Փրկենք Աստծո զավակին՝ Գիգիին։

Պատկերացնու՞մ եք, որ մահամերձ, դեռ երիտասարդ 41-ամյա կին-մայրը, 39-40 աստիճան ջերմությամբ, գտնվելով մահվան շեմին՝ եթե նրան հաջողվի դուրս գալ անկողնուց՝ գնում է մետաղի ջարդոն հավաքելու, որ իր և իր ծանր հիվանդ երեխաների համար դեղորայք գնի և, իհարկե, գոնե մի քիչ սնունդ․․․  Գոնե նրանց համար, երեխաների համար, ում նա սիռւմ է կյանքից առավել։ Սարսափ, որը չի կարելի նկարագրել բառերով։ Աստվա՜ծ մի արասցե, որ մեզանից որևէ մեկը այսպիսինն վերապրի։

«Դժբախտությունն այն է, որ ես ինքս հաճախ եմ տառապում սարսափելի գլխացավերից: Բայց գումար չկա խորհրդատվության գնալու համար։ Եվ հետո ես անշարժանում եմ… Եվ իմ սիրտը կոտրվում է երեխայի համար»։ Ի՞նչ է պատրաստ մայրը անել իր երեխայի առողջության համար: Ի՞նչ կարող է նա անել: Քանի՞ օր կարելի է սոված մնալ և քանի՞ տարի կրել նույն պատռված կոշիկները, որպեսզի որևե բանից չզրկի իր միակ ուրախությանը։ Որքա՞ն ժամանակ նա կարող է անտեսել իր դժոխային գլխացավերը, որոնք սպանում են նրան: «Իմ աղջիկն ինձ համար ամբողջ աշխարհն է: Նրանից բացի ես ոչ ոք չունեմ, և մենք մենակ ենք ամբողջ աշխարհում։ Ես չգիտեմ, թե ինչպես է մեզ հաջողվում գոյատևել։ Բայց Աստված, հավանաբար, սիրում է իմ Ջուլիետային և չի թողնի մեզ»։

Մեր սիրելի Վրաստանում շատերը ոչ միայն աղքատության շեմիՆ  են, այլ մեծ դժվարությունների մեջ են։ Իսկ ամենավատն այն է, որ նրանք բացի քեզնից ու ինձնից ոչ հույսը չունեն։ Եթե ​​մենք չօգնենք, ոմանք կդառնան անբուժելի հաշմանդամ ցմահ, մյուսները կմահանան, ոմանք  կմահանան անհավատալի տառապանքներից: Դպրոցականները դպրոց չեն գնա, քանի որ հագնելու բան չունեն. Նրանք չունեն տարրական իրեր: