„თვალებს ვახელ და ვერ ვხვდები, მღვიძავს თუ ჯერ კიდევ სიზმარში ვარ... თუ ირგვლივ ბნელა, მტკივა და მეშინია - მაშინ მღვიძავს; თუ მზიანი დღეა და თბილისში დავსეირნობ - მაშინ მძინავს და სიზმარში ვარ.“

„აქ ისე ცივა, როგორც გარეთ! - მწარედ ტირის მანანა ბებო (68 წლის). - ჩემს ბარაკში არც შუქია, არც წყალი, არც გაზი. მე პირველყოფილ პირობებში ვცხოვრობ...“ ძნელი დასაჯერებელია, რომ ამ ფირფიცრით ნაგებ შენობაში, რომელიც ქალაქის ყველაზე განაპირა ადგილას მდებარეობს, შეიძლება ადამიანი ცხოვრობდეს. აქ სიმყუდროვეზე არანაირი მინიშნებაც კი არ არის! ამ საშინელი ფარდულის მიგნება ფონდის თანამშრომლებს ძალიან გაუჭირდათ, რადგან მასთან გზაც კი არ არის მიყვანილი!

„მთელი ძალებით ვცდილობ, გადავრჩე!“ - ამბობს 58 წლის მადონა. ის უკიდურეს სიღარიბეში ცხოვრობს... საბრალო ქალს სიცივე, შიმშილი და ჯოჯოხეთური ტკივილები ტანჯავს და მოსვენებას არ აძლევს. 9 ნაბიჯის სიგრძე, ნესტიანი, ცივი სენაკი გატანჯული ქალის თავშესაფრად იქცა. აქ მხოლოდ ერთი საწოლი ეტევა. ჩვენ, ფონდის მრავლისმნახველი თანამშრომლებიც კი უბრალოდ შევძრწუნდით, როდესაც მისი სახლის - პატარა, ნესტიანი, ცივი ოთახის ზღურბლს გადავაბიჯეთ, სადაც ის იძულებით არის შეყუჭული.

ყოველ დილით, 90 წლის გიორგი თვალებს ახელს და ცდილობს მიხვდეს, ცოცხალია თუ მკვდარი? ის ხომ სრულიად უსინათლოა?! გარშემო კი ჯოჯოხეთურად ცივა, როგორც სამარეში! ცოცხალი ადამიანი ცოცხლად არის დამარხული... და გარშემო საერთოდ არავინ არის! ნუთუ, ჩვენც დავხუჭავთ თვალს იმ მოხუცის უზარმაზარ ადამიანურ მწუხარებაზე, რომელიც შეიძლებოდა, ჩვენი შვილების ბაბუა ყოფილიყო? „არ მინდა იმქვეყნად უსინათლო წავიდე. დამეხმარეთ, ერთხელ მაინც დავინახო მზე! ამის შესახებ უფალს აუცილებლად მოვუყვები!“