კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებს, იპოვონ უფლის გზა!

 ნიცა: მოვიფიქრეთ, როგორ უნდა „გავაცოცხლოთ“ ხოლმე ჩვენი მამიკო. უბრალოდ, ყოველი ოპერაციის წინ, ვთხოვთ, პირობა დადოს, რომ სახლში დაბრუნდება და გვეთამაშება და ის მას აუცილებლად შეასრულებს! ყველა თხოვნას ყოველთვის გვისრულებდა.

 ანიტა (7 წლის): აი, ახლაც მალე მოვა და გვეტყვის: „ჩემი სიხარულები და სიყვარულები, ჩემი ანიტა და ჩემი ნიცა.“ ყოველთვის ასე ამბობს...

 ნიცა (6 წლის): გახსოვს, რომ ვერ ვიცანით ერთხელ? (ხითხითებს.) გვეგონა, რომ ვიღაც უცხო ძია მოვიდა ჩვენს სახლში.

 ქეთევანი: მთელი დღე მხოლოდ მამაზე ლაპარაკობენ. სიგიჟემდე უყვართ. ყველას ძალიან უყვარს. ყველაზე კეთილი ადამიანია ამქვეყნად. ამიტომაც ვიბრძვით და გვჯერა, რომ მოხდება სასწაული!

 - როგორ მოხდა ეს ყველაფერი? როგორ გაიგეთ, რომ ავად იყავით?

გიორგი: არასდროს არაფერი მტკიოდა. ექიმთანაც - სრულიად შემთხვევით, გეგმიური გამოკვლევის ჩასატარებლად მივედი. სრულიად ჯანმრთელი ვიყავი, არაფერი მაწუხებდა, ოდნავადაც კი, არამცთუ ტკივილი. მუცლის ღრუს ექოსკოპია რომ გადამიღეს, ექიმს რაღაც არ მოეწონა... აი, ამის მერე დაიწყო ეს ყველაფერი. იმის გაგება, რომ ორგანიზმში რაღაც ქათმის კვერცხისოდენა წარმონაქმნი მქონდა, ძალიან რთული იყო. რაიმე სიმპტომები მაინც რომ მქონოდა, ასე თუ ისე, მომზადებული მაინც ვიქნებოდი. ეს დიაგნოზი კი, კუჭქვეშა ჯირკვლის კიბო, ჩემთვის ნამდვილი შოკი იყო! თითქოს, ყინულივით ცივი წყალი გადამავლეს. თან მითხრეს, რომ სასწრაფოდ უნდა ამოეკვეთათ, რომ ეს წარმონაქმნი ძალიან სწრაფად იზრდებოდა და რამდენიმე დღეში მომკლავდა კიდეც.

 - ღმერთო ჩემო, როგორ გაუმკლავდით ამხელა დარტყმას?

 გიორგი: სხვა რა გზა მქონდა? ჩემი შვილების, მეუღლისა და დედის მდგომარეობა უფრო მაღელვებდა. სულ იმაზე ვფიქრობდი, ჩემ გარეშე რა ეშველებოდათ. ჩემი ოჯახის გარეშე, ერთ დღესაც ვერ ვიცოცხლებდი და ამ დროს, ასეთი უბედურება დაგვატყდა თავს. თან, კარგს ვერაფერს მეუბნებიან, ვერანაირ პროგნოზს ვერ აკეთებენ. ოპერაციაზე რომ შევყავდი, გამოვემშვიდობე ყველას. რთული ოპერაცია ჩატარდა. სიმსივნე არტერიაზე იყო შეხორცებული... ექიმები 12 საათის განმავლობაში იბრძოდნენ ჩემი სიცოცხლის გადასარჩენად. გადავრჩი. 1:0 ჩემს სასარგებლოდ. სიკვდილი დავამარცხე. მაგრამ მაინც არ მეშვებოდა.

 - ეს რას ნიშნავს?

 გიორგი: პალატაში რომ გადამიყვანეს, ძლიერი სისხლდენა დამეწყო. როგორც ჩანს, არტერიას შეხორცება არ უნდოდა. ცუდი მდგომარეობა იყო. კიდევ ერთი ოპერაცია დამჭირდა... მერე, კიდევ ერთი... იმდენი სისხლი დავკარგე, რომ ყველა ორგანომ თანდათან შეწყვიტა მუშაობა.

 ქეთევანი: გიორგიმ 2 თვე გაატარა რეანიმაციაში. ტკივილი, წამლები, დაავადებამ იმდენად დააუძლურა და შეცვალა, რომ გაწერის შემდეგ, სახლში როდესაც დაბრუნდა, გოგონებმა, რომლებიც მამიკოს ელოდებოდნენ, უბრალოდ ვერ იცნეს. შეეშინდათ, ჩემს ზურგს უკან იმალებოდნენ და აკანკალებული ხმით მეკითხებოდნენ: „ეს ძია ვინ არის, სულ ჩვენთან ერთად იცხოვრებს?“

 გიორგი: ბავშვებს კი არა, მე თვითონ მეშინოდა, საკუთარ თავს სარკეში რომ ვუყურებდი... ნორმალურად გადაადგილება არ შემეძლო, წელში მოხრილი დავდიოდი. მიცვალებულს ვგავდი... მერე ოთახში ჩავიკეტე და არავის ვუშვებდი. მაგრამ დროთა განმავლობაში მეც და ბავშვებიც მივეჩვიეთ. ექიმები ამბობენ, რომ დღემდე უჭირთ დაჯერება, ცოცხალი რომ ვარ და დამოუკიდებლად გადაადგილება შემიძლია, მაგრამ როგორც ხედავთ, როდესაც ვინმეს ძალიან უყვარხარ, სასწაულებიც ხდება.

 - გვიამბეთ, როგორი იყო თქვენი ცხოვრება ოპერაციამდე და ამჟამად როგორ უმკლავდებით ყველაფერს.

 გიორგი: ვმუშაობდი და ოჯახს ვინახავდი. ტაქსაობაც კი მიწევდა, ჩემს ოჯახს, ჩემს გოგონებს ყველაფერი რომ ჰქონოდათ. ახლა კი, საერთოდ უსახსროდ დავრჩით. არც კი ვიცი, როდის შევძლებ სრულფასოვან ცხოვრებას რომ დავუბრუნდე. ჩემმა ოჯახმა და ახლობლებმა რაც შეეძლოთ, ყველაფერი გააკეთეს. რაც დანაზოგი ჰქონდათ, შეაგროვეს და გადმომცეს, ოპერაციები რომ გამეკეთებინა... ახლა კი, აღარავინ მყავს, დახმარება რომ ვთხოვო. ამიტომ გადავწყვიტე, თქვენთვის მომემართა.

 - ახლახან, ბოლო ოპერაცია ჩაგიტარდათ. როგორ ჩაიარა?

 გიორგი: ეს ოპერაცია იყო ყველაზე რთული. დილის 10 საათზე შემიყვანეს და ჩემი გაკერვა მხოლოდ ღამის 3 საათზე დაასრულეს...

 - ხუმრობთ კიდევაც? რა კარგია, ასეთი განწყობა რომ გაქვთ.

გიორგი: სხვა რა გზა მაქვს? ექიმების თქმით, სასწაულია, დღემდე ცოცხალი რომ ვარ, ნამდვილად უფლის საჩუქარია. როგორ შეიძლება, უკმაყოფილო რომ ვიყო? შანსი მაქვს, კიდევ ცოტა ხანს მაინც ვიყო ჩემი საყვარელი ადამიანების გვერდით. არ ვიცი, სიცოცხლის კიდევ რამდენ დღეს მაჩუქებს უფალი. სულ სხვა გეგმები მქონდა ცხოვრებაში, მაგრამ როგორც ხედავთ, წინასწარ რამის განსაზღვრა და დაგეგმვა შეუძლებელი ყოფილა. ყოველდღე რომ ვიღვიძებთ, უფალს მადლობა უნდა შევწიროთ და გვიხაროდეს. როგორც არ უნდა სტკიოდეს, რაც არ უნდა ცუდად იყოს ადამიანი, ყოველი შემდეგი დღე არის შანსი იმისა, რომ შემოქმედს მადლობა ვუთხრათ, ოჯახის წევრებს კი, ისინი როგორ გვიყვარს.

 - რით შეგვიძლია თქვენი დახმარება ამ ბრძოლაში?

 გიორგი: ბოლო ოპერაცია იყო ძალიან რთული და მდგომარეობიდან გამოსვლა ძალიან გამიჭირდება. ყველას გთხოვთ, ასეთ რთულ ვითარებაში გვერდში დაგვიდგეთ და დაგვეხმაროთ. სრულიად უსახსროდ დავრჩით. ბავშვების გამოკვებაც კი ძალიან გვიჭირს. ძვირადღირებულ მედიკამენტებზე, ანალიზებსა და ექიმთან ვიზიტზე, საუბარიც კი ზედმეტია. 

 ნიცა: მე და ანიტა მამიკოს მკურნალობისთვის ვაგროვებთ ფულს. უკვე ძა-ა-ა-ალიან ბევრი გვაქვს შეგროვებული! მთელი 27 ლარი და 30 თეთრი! იცი, რამდენი კანფეტის ყიდვა შეგვიძლია? მაგრამ არ ვყიდულობთ - მამიკოს ვუგროვებთ. როგორ ფიქრობ, ეს ფული გვეყოფა, მამიკო რომ არასდროს მოკვდეს?

 - ჩემი აზრით, კიდევ ცოტა აკლია ამ თანხას, ძალიან ბევრი კეთილი დეიდა და ბიძია დაგეხმარებათ შეგროვებაში.

 ნიცა: ისინიც ჩვენს ყულაბაში ჩაყრიან ფულს? კი, მაგრამ პატარაა! თქვენ თუ გაქვთ უფრო დიდი ყულაბა, სჯობს იქ ჩაყარონ. იქნებ, ჩვენთვის ველოსიპედის საყიდლადაც შეგროვდეს „ფულები“?

 ანიტა: და პლანშეტის... და ცოტაც, ნაყინი რომ ვჭამოთ!

 ცხოვრება ხშირად გვიწყობს ისეთ გამოცდას, რომელიც გადაულახავი გვეჩვენება. ავადმყოფობასთან, სიკვდილთან, ტანჯვასთან პირისპირ დარჩენის გამო, შეიძლება საკუთარი თავისა და უფლის ყველაზე მტკიცე რწმენაც კი შეირყეს. მაგრამ გიორგის და მისი ოჯახის წევრთა ისტორია გახლავთ ბრძოლის, უშრეტი რწმენის და სიყვარულის ისტორია, რომელიც შესაძლებლობას გვაძლევს, სხვა თვალით შევხედოთ ცხოვრების აზრს და ფასეულობებს.

 გიორგი 35 წლისაა, ორი უმშვენიერესი გოგონას მამიკო გახლავთ, ის შეეჩეხა დაავადებას, რომელსაც ყველა სამედიცინო პროგნოზიდან გამომდინარე, უნდა მოეკლა. კუჭქვეშა ჯირკვლის კიბო, ძლიერი შინაგანი სისხლდენა, სისხლის დაკარგვა, სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ორგანოების გაჩერება - დროის ძალიან ხანმოკლე მონაკვეთში მოუხდა მას ამ ყველაფრის გადატანა. მაგრამ რა აძლევს ძალას, რომ ამდენი განსაცდელის მიუხედავად,  განაგრძოს ბრძოლა? თავისი გოგონების, ნიცას და ანიტას, რწმენა და ოჯახის უსაზღვრო სიყვარული.

 განგებამ ისე ინება, რომ გიორგის შვილები გახდნენ მისი მთავარი საყრდენი და უშრეტი ძალა. მათ საკუთარი კანონი დაწერეს, რომელიც მამიკოს სიკვდილის უფლებას არ აძლევს. უბრალო წეს-ჩვეულება: ყოველი ოპერაციის წინ, მამიკო პირობას დებს, რომ სახლში დაბრუნდება და ეთამაშება მათ, ეს არის გადარჩენის ხერხი. მათი სასწაულის რწმენა, მათი სიყვარული აიძულებს გიორგის, მიუხედავად ყველაფრისა, ბოლო ამოსუნთქვამდე იბრძოლოს.

 გიორგის ისტორია შეგვახსენებს, რომ ავადმყოფობისგან და განსაცდელისგან არავინ არის დაზღვეული. უნდა გვახსოვდეს, რომ მნიშვნელოვანია სიცოცხლის ყოველი წამი. მოდით, ამ ბრძოლაში გვერდით დავუდგეთ გიორგის და მის ოჯახს. როდესაც ადამიანებს ვეხმარებით, ამით ვაძლიერებთ საკუთარ სულს და ვქმნით სამყაროს, სადაც შეგვიძლია სასწაულისა და სიყვარულის იმედი გვქონდეს.

თუ გსურთ, მოინახულოთ და დახმარება პირადად გაუწიოთ ამ ოჯახს, მათი მისამართია: თბილისი, გლდანის მე-7 მ/რ, კორპუსი 5, ბინა 6.

ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000

თი ბი სი ბანკი GE15TB7194336080100003

ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000 

 (დანიშნულება: გიორგი ტეტებოშვილი)

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „TBC ბანკი“ (GeoPay), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 კორ.: ნინო