საბრალო ობლებს, გაბრიელსა (5 წლის) და ილიას (9 წლის) საყვარელი და მზრუნველი მამის მოგონებად ახლა შავ ჩარჩოში ჩასმული პორტრეტი-ღა დარჩათ; მათ დედას, უბედურ ქვრივს, მარეხი ჩხვიმიანს (41 წლის) კი მწუხარებით სული ეხუთება და გარდაცვლილი მეუღლის გლოვას არ წყვეტს.

„ჩვენ დავობლდით“, - ქვითინებს საბრალო ქალი. – „მეუღლის წასვლასთან ერთად თითქოს მიწა გამოგვეცალა ფეხქვეშ... ის ჩვენი საყრდენი და მფარველი იყო, ახლა კი სრულიად მარტო ვართ. და არ კი ვიცი, მარტომ, მის გარეშე, შვილები როგორ გავზარდო...“

მეგობრებო, მარეხი და მისი ორი არაჩვეულებრივი შვილი - გაბრიელი და ილია, მარჩენალის გარეშე დარჩნენ, საყვარელი მეუღლისა და მამის, საყრდენისა და მფარველის გარეშე. ორი წლის წინ მისი სიცოცხლე ავადმყოფობამ შეიწირა. არადა, ის აფხაზეთის ომის ვეტერანი, ოსეთის საომარი მოქმედებების მონაწილე იყო და მას არაერთხელ ჩაუგდია საკუთარი სიცოცხლე საფრთხეში ჩვენი სამშობლოს - მშვენიერი საქართველოს კეთილდღეობისათვის. ახლა, მის ოჯახს ძალიან სჭირდება ჩვენი დახმარება.

ქვრივი და ორი პატარა ობოლი საშინელ პირობებში ცხოვრობს, ზოგჯერ მათ შიმშილიც უწევთ. სასოწარკვეთილებამდე მისულმა, უბედურმა ქალმა, უფლის რწმენითა და კეთილი ხალხის იმედით, ჩვენ მოგვმართა. მათი მამა საქართველოს იცავდა, ახლა კი ისინი ჩვენ უნდა დავიცვათ!  

– მარეხი, თუ შეიძლება, მოგვიყევით, ჩვენს ფონდში რა გაჭირვებამ მოგიყვანათ? რა არის თქვენი ოჯახის მთავარი პრობლემა?

მარეხი: სიღარიბე... და სრული უსაშველობა. ძალა აღარ მაქვს, ბავშვების მშიერ თვალებს ვუყურო და მუდმივად, ყველაფერზე უარი ვუთხრა. მდიდრულად არასოდეს გვიცხოვრია, მაგრამ მას შემდეგ, რაც 2 წლის წინ, ჩემი მეუღლე გარდაიცვალა, ჩვენი მდგომარეობა უბრალოდ საშინელი გახდა.

– თქვენთვის ალბათ ძალიან მტკივნეულია ამაზე საუბარი, მაგრამ თუ შეიძლება, მოგვიყევით, ეს როგორ მოხდა?

მარეხი: ჩემი მეუღლე სამხედრო იყო. მთელი ცხოვრება სამშობლოს ემსახურებოდა, რწმენითა და ჭეშმარიტებით. გამოიარა აფხაზეთის ომი, შეიარაღებული შეტაკება ოსეთში... სწორედ იქ გაცივდა, თოვლში დიდხანს წოლის შედეგად. თბილისში, ექიმებმა არასწორი დიაგნოზი დასვეს - ფილტვების ანთება. არასწორად მკურნალობდნენ. აღმოჩნდა, რომ მას გულის კუნთის ანთება ჰქონდა, მაგრამ უკვე შეუძლებელი იყო რამის გაკეთება. სიტყვებით ვერ აღვწერ, რისი გავლა მოგვიწია 8 წლის განმავლობაში. ქმარს ელექტროკარდიოსტიმულატორი ჩაუდგეს. ის მუდმივად მკურნალობდა, დროის უმეტეს ნაწილს საავადმყოფოში ატარებდა. იქვე გარდაიცვალა, ორი წლის წინ... (ტირის). იცით, ყველაზე საშინელი რა არის? ის, რომ მთელი ამ წლების განმავლობაში არ მტოვებდა შიში, რომ მას შეიძლება დაეძინა და აღარასოდეს გაეღვიძა... რამდენჯერმე, მას გულიც გაუჩერდა და  პირდაპირ ბავშვების თვალწინ დაეცა. ჩვენი უფროსი ვაჟი, ილია, ამას დღემდე ვერ ივიწყებს. ვგრძნობ, როგორ განიცდის... შესაძლოა, სწორედ ამიტომ არის ასეთი გულჩათხრობილი... საბრალო, რის გადატანა აღარ მოუწია!

 – შეგიძლიათ, დაწვრილებით მოგვიყვეთ, როგორ შეხვდით თქვენს სიყვარულს? როგორ გეარშიყებოდათ მეუღლე?

მარეხი: მე და ბაჩუკი - ორივე აფხაზეთიდან დევნილები ვართ. მე და დედაჩემმა დროულად მოვახერხეთ გაგრის დატოვება.  ფაქტობრივად, ომის მთელი ეს საშინელება მე არ მინახავს. აი, ჩემი მეუღლე კი იბრძოდა. ამაზე საუბარი არ უყვარდა და არაფერს მიყვებოდა. ერთმანეთი 15 წლის წინ გავიცანით აქ, სასტუმრო „უშბაში“, რომელიღაც ნაცნობის დაბადების დღეზე. ერთმანეთი მაშინვე მოგვეწონა, ცოტა ხანი ვხვდებოდით, ყველაფერი ლამაზი იყო, როგორც ზღაპარში... მეგობრულ ოჯახზე, ბავშვებზე ვოცნებობდით... მაგრამ, სამწუხაროდ, ქორწინების შემდეგ, შვილები მთელი ხუთი წელი არ გვყავდა. გამუდმებით ვმკურნალობდი, მთელი ფული ამაზე იხარჯებოდა. ორსულობის მესამე თვეში შვიდჯერ მომწყდა მუცელი. გესმით? შვიდჯერ! შვიდჯერ ვემზადებოდი დედობისთვის, ვხარობდი - და მოულოდნელად, პატარა იღუპებოდა! ეს საშინელებაა... მაგრამ მოწყალეა უფალი! იგი ხედავდა, რომ მთელი გულით მინდოდა, დედა გავმხდარიყავი და ორი არაჩვეულებრივი ვაჟი მაჩუქა! მე მათთვის უფლის ისეთი მადლიერი ვარ!

– როგორ წარმოგედგინათ თქვენი მომავალი, კიდევ რა გეგმებს აწყობდით?

მარეხი:ბინის ფული რომ მოგვეგროვებინა და თავზე საკუთარი ჭერი გვქონოდა, ბაჩუკი დაქირავებულ მებრძოლად წავიდა ერაყში. სამწუხაროდ, სწორედ მაშინ დაიწყო ომი ოსეთში და უკან გამოიხმეს, იქ რომ გაეგზავნათ. ოსეთიდან კი, როგორც უკვე გითხარით, მძიმე ავადმყოფობით დაბრუნდა. მას მუდმივი მოვლა სჭირდებოდა, ბავშვებიც პატარები იყვნენ და ვერავის ვუტოვებდი, ამიტომ მუშაობა არ შემეძლო. რვა წელი ვუყურებდი საყვარელი მეუღლის ტანჯვა-წამებას... ხელ-ფეხი უსივდებოდა, ჰაერი მუდმივად არ ჰყოფნიდა... ძალიან ცუდად იყო... წარმოდგენაც კი არ გაქვთ, რა არაჩვეულებრივი, მოსიყვარულე და მზრუნველი მეუღლე და მამა იყო... (ტირის.)

– არავინ გეხმარებათ? მშობლები, ან ნათესავები?

მარეხი:ჩემი მშობლები უკვე მოხუცები არიან. ძალიან შორს, სოფელში, სვანეთში ცხოვრობენ. დედამთილ-მამამთილი რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალნენ. მართალია, ჩემს მეუღლეს ორი და ჰყავს, მაგრამ ისინიც ძალიან ღარიბულად ცხოვრობენ. ჩემი და-ძმაც ღარიბულად ცხოვრობს, დევნილები და სოციალურად დაუცველები არიან...

– გულწრფელად თანავუგრძნობთ თქვენს მწუხარებას. დახმარებისთვის ადგილობრივი ხელისუფლებისთვის თუ მიგიმართავთ?

მარეხი:რა თქმა უნდა! ჩემი მეუღლე რომ გარდაიცვალა, რაიონის ადმინისტრაციიდან და მერიიდან დაკრძალვისთვის 800 ლარი გადმომირიცხეს. ასევე, საცხოვრებელი ფართის მისაღებად რიგში ვდგავართ, მაგრამ როდის მოხდება ეს სასწაული, მხოლოდ უფალმა უწყის... მანამდე, კი ხედავთ, როგორ ვცხოვრობთ... ერთი ბეწო ოთახი სასტუმროს დამპალ შენობაში, სახურავი ჟონავს, აბაზანაში, მაპატიეთ და საერთოდ შეუძლებელია შესვლა. გაუთავებელილპობა, სიმყრალე, საშინელება...

– რა შემოსავალი გაქვთ და რაზე გყოფნით?

მარეხი: ჩვენსოციალურ დახმარებას ვიღებთ, ასევე, 100-100 ლარს ჩემს ობლებზე და კიდევ, ვეტერანის პენსიას 22 ლარის ოდენობით. ჯამში, სადღაც 400 ლარამდე და კვების ვაუჩერი... რაზე გვყოფნის? მხოლოდ იმაზე, რომ შიმშილით არ მოვკვდეთ. მუშაობა ჯერ არ შემიძლია, ბავშვები პატარები არიან, მუდმივი ყურადღება სჭირდებათ. ჰოდა, ასე გაგვაქვს თავები. არ დაიჯერებთ, ხანდახან წყალწყალა წვნიანი - ჩვენი მთელი დღის საკვებია!

– უცხო ადამიანების სიკეთის თუ გჯერათ?

მარეხი:დიახ, მჯერა. საერთოდ, ჩვენს ქვეყანაში უამრავი კეთილი და გულისხმიერი ადამიანია. თქვენი ფონდი ამის ნათელი მაგალითია. თქვენს „ფეისბუქის“ გვერდს მუდმივად თვალყურს ვადევნებ. ვხედავ, რამდენ გაჭირვებულს ეხმარებით და რაც მთავარია, საქართველოში მცხოვრებ ყველა ადამიანს აძლევთ შესაძლებლობას, დახმარების ხელი გაუწოდონ ახლობელს. როდესაც ჩვენი მდგომარეობა გაუსაძლისი გახდა, გადავწყვიტე, თქვენთვის მომეწერა, რადგან სხვა არავინ მყავს, ვისაც დახმარებისთვის მივმართავდი...

– უფლის გწამთ? რაში ხედავთ ხსნას?

მარეხი: მხოლოდ უფლის რწმენამ არ მომცა სულიერად დაცემის საშუალება. ღმერთმა მომცა იმ საშინელი ტკივილის დაძლევის ძალა, რომელიც საყვარელი მეუღლის დაკარგვის შემდეგ მაწუხებდა. მე ჩემს შვილებს ვჭირდები და ვალდებული ვარ, მათთვის ძლიერი ვიყო! მყავს სულიერი მამა, ვცდილობ ხშირად ვიარო ტაძარში, მივიღო ზიარება და ვეზიარო ეკლესიას.

– თუ შეიძლება, თქვენი შვილების შესახებ მოგვიყევით. სკოლაში, საბავშო ბაღში თუ დადიან? რით არიან გატაცებულები?

მარეხი:ილია 9 წლისაა, მესამე კლასშია. ძალიან მახარებს. კარგად ეხერხება მათემატიკა. როგორც სოციალურად დაუცველები, წრეებზე სიარული უფასოდ შეგვიძლია. ცურვაზე დამყავდა, მაგრამ მერე, კორონავირუსის გამო, ყველაფერი დაიხურა. გაბრიელი კი სულ რაღაც 5 წლისაა. საბავშვო ბაღში შარშან მივიყვანე... და სხვათა შორის, ძალიან დამეხმარა ის, რომ საბავშვო ბაღების დახურვის შემდეგ, პანდემიის დროს, პროდუქტებს გვირიგებდნენ. ბიჭებს სიგიჟემდე უყვარდათ მამა და მის სიკვდილს ძალიან მძიმედ განიცდიან. ილია საკუთარ თავში ჩაიკეტა, თითქოს ესმის, როგორ მტკივა და ჩუმად არის. პატარა გაბრიელი კი, სადაც არ უნდა წავიდეთ, ყველგან ამბობს: „აქ მამასთან ერთად ვიყავით, მაშინ ასე თქვა, ან ასე მოიქცა... ამას ან იმას დამპირდა...“ მე კი ცრემლებს ვმალავ...

– თუ შეიძლება, ბიჭებს გავესაუბრები. გამარჯობა, ილია! შენ შესახებ მომიყვები? როგორ სწავლობ? ყველაზე მეტად რა საგანი მოგწონს?

ილია (9 წლის): კარგად ვსწავლობ, სახლში სულ „ათიანები“ მომაქვს, დედა რომ გავახარო... მამა ჩვენთან აღარ არის და დედა სულ მოწყენილია, მაგრამ როდესაც კარგ ნიშნებს ვიღებ, ის იღიმის! განსაკუთრებით მათემატიკა მომწონს, მიყვარს ამოცანების ამოხსნა.

– დედას ეხმარები?

ილია:რა თქმა უნდა! ოთახის დალაგებაში ვეხმარები და ყველაფერში ვუჯერებ!

– რომ გაიზრდები, ვინ გამოხვალ?

ილია:პოლიციელი! მანქანით ვივლი, ციმციმა და ხმოვანი სიგნალებითდა წესრიგს დავიცავ!

– რაზე ოცნებობ, ილია?

ილია:ძალიან მინდა ველოსიპედი. მეზობლის ბიჭი მაძლევს ხოლმე, მაგრამ მინდა, ჩემი მქონდეს, რომ ერთად ვატაროთ! ისეთი სახალისოა! კიდევ, ძალიან მინდა კომპიუტერი, რომ ვისწავლო. ინტერნეტში იმდენი საინტერესო რამ არის... ყველაფრის პოვნა შეიძლება, ასევე, მულტფილმების ყურება ან თამაში.

– და შენ რაზე ოცნებობ, გაბრიელ?

გაბრიელი:მე სათამაშოები მინდა... შაშხანა მინდა. ბახ, ბახ! ბაღში ბევრი სათამაშოა, მაგრამ ის დახურეს და ახლა, სახლში ვზივარ. სახლში მოსაწყენია, მაგრამ თუ კარგი ამინდია, ძმასთან ერთად ბაღში დამალობანას ვთამაშობ ხოლმე.  

– რატომ მაინცდამაინც იარაღი?

გაბრიელი:მამასავით, ჯარისკაცი ვიქნები! ძლიერი და მამაცი!

– შენი ყველაზე საყვარელი მულტფილმი რომელია?

გაბრიელი:„ადამიანი-ობობა“! ისე მაგრად უშვებს ქსელს და სახურავებზე დახტის!

– ბიჭებო, რას უსურვებდით საქართველოს ყველა ბავშვს?

ილია: ჯანმრთელობას და სიხარულს ვუსურვებ და კიდევ იმას, რომ მათი მშობლები ჯანმრთელები იყვნენ!

– მარეხი, რა არის თქვენი ყველაზე დიდი ოცნება?

მარეხი: მხოლოდ იმაზე ვოცნებობ, რომ ჩემს შვილებს თავზე ჭერი ჰქონდეთ. მათ შემხედვარეს, გული სისხლით მევსება. მათ მოსიყვარულე მამა დაკარგეს, იმდენი ტანჯვა გამოიარეს, მე კი მათი გახარების შესაძლებლობა არ მაქვს, ერთი ზედმეტი კანფეტის ყიდვაც კი არ შემიძლია... ეს ძალიან მტკივნეულია.

– თქვენი აზრით, პირველ რიგში რა გჭირდებათ?

მარეხი: ჩვენ ნებისმიერი დახმარება გაგვახარებს... საერთოდ არაფერი გვაქვს! ახლა ძალიან გვჭირდება საწოლი, რადგან ეს, სადაცაა, დაიშლება. ძალიან გამახარებს სარეცხი მანქანა. წელი მტკივა და ხელით რეცხვა ჩემთვის ჯოჯოხეთური ტკივილია. ასევე, გაზქურა - სახლში თვითონ გამოვაცხობდი, ეს კი მნიშვნელოვანი დანაზოგია. ბავშვებიც სულ რამე გემრიელს ითხოვენ. ღუმლით მარტივია, პურის ცომი და კარტოფილი - და ესეც შენი ღვეზელები!

ილიას სკოლის ნოუთბუქი გაუფუჭდა. გაზაფხულზე მეზობლებში სირბილი უწევდა, ონლაინ გაკვეთილები რომ არ გამოეტოვებინა. სკოლა კვლავ რომ დახურონ, წარმოდგენა არ მაქვს, რას გავაკეთებთ...

მთელი გულით მადლიერი ვიქნები ყველა იმ ადამიანის, ვინც ჩვენს ტკივილს გულთან ახლოს მიიტანს და მიიღებს; ვინც მოისურვებს, თუნდაც კეთილი სიტყვით გაგვამხნეოს, რადგან ძალიან მნიშვნელოვანია იმის ცოდნა, რომ შენი მწუხარება ვიღაცისთვის სულ ერთი არ არის!

  ***

მეგობრებო, ჩვენი თანამემამულე, მარეხი ჩხვიმიანი და მისი ორი პატარა ვაჟი, ილია (9 წლის) და გაბრიელი (5 წლის) გაჭირვებაში იმყოფებიან. მათ ძალიან სჭირდებათ მხარდაჭერა და დახმარება.  მრავალი სიძნელისა და ტანჯვის შემდეგ, ოჯახმა მარჩენალი დაკარგა. დაქვრივებულ მარეხს თავი ძლივს გააქვს და ხშირად, თავისი პატარა შვილების გამოსაკვებად არაფერი აქვს.

ილიამ და გაბრიელმა მოსიყვარულე და მზრუნველი მამა დაკარგეს. პატარებისთვის ეს უმძიმესი დარტყმა აღმოჩნდა. ბიჭები მოკლებულნი არიან ყველაფერს - ნორმალურ კვებას, ტანსაცმელს, სათამაშოებს. მათ არ აქვთ ბედნიერი ბავშვობა და ნორმალურად განვითარების შესაძლებლობა! არადა, სწორედ ბავშვები არიან ჩვენი ქვეყნის მომავალი!

ოჯახს სჭირდება ნებისმიერი სახის დახმარება - საწოლები, სარეცხი მანქანა, გაზქურა, კომპიუტერი და ბავშვის ტანსაცმელი.

შეგიძლიათ, თავად მოინახულოთ ჩხვიმიანების ოჯახი და შეძლებისდაგვარად დაეხმაროთ მათ. მისამართი: თბილისი, აღმაშენებლის ხეივანი, სასტუმრო „უშბა“.

ან დაურეკეთ მარეხს და გაამხნევეთ იგი კეთილი სიტყვებით! ტელეფონის ნომერი: 597 10 85 81.

და აუცილებლად გააზიარეთ ჩვენი პოსტი, რომ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ შეიტყონ თქვენმა მეგობრებმაც! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

უფალი გვაძლევს ისეთ ადამიანებზე ზრუნვის შესაძლებლობას, რომლებსაც ეს თავად არ შეუძლიათ. უბედური ადამიანები - ზეციური საჩუქარია, რათა ჩვენ შევძლოთ, დავამტკიცოთ უფლის სიყვარული საქმით და არა სიტყვებით!

მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს - თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება ესაჭიროება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიშია: 

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000 

(დანიშნულება: ჩხვიმიანების ოჯახი). 

თანხის გადმორიცხვა შეგიძლიათ ჩვენი საიტის მეშვეობითაც.

თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია Nova Technology, TBCpay, ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ფონდის დამატებით უფლება-მოვალეობებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus).

თქვენთან ერთად, ჩვენ უკვე მრავალ გაჭირვებულს დავეხმარეთ! მოდით ჩხვიმიანების ოჯახსაც გავუმართოთ ხელი, უბედურებისგან ხომ დაზღვეული არავინაა? ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს!

ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს: 0901 200 270.