„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ... მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის... ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება... თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, - გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

– საცოდავად ჩურჩულებს ოთხი წლის ბიჭი და ტირილს იწყებს; ლოყებზე მლაშე ცრემლები ღვარად ჩამოსდის, მის თვალებში კი იმხელა ტანჯვა და მწუხარება იკითხება, რომ ამის დანახვაზე გული მიკვდება!

„თუ სიარული ვეღარ შევძელი, მუხლებზე ხოხვაც რომ მომიწიოს, ჩემს შვილიშვილებს არ მივატოვებ! არ დავუშვებ, რომ ცუდად იყვნენ! მე მათ არ დავტოვებ! უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე მათ გვერდით ვიქნები და ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ მარტო არ დარჩნენ!“ 8 წლის ჯონის, 11 წლის ლუკას და 12 წლის ნინოს მფარველი ანგელოზი ჰყავთ, სახელად ნუნუ. ის მათთვის ყველაფერია - დედაც, ბებიაც და მეგობარიც. მძიმე ცხოვრებაგამოვლილს და მძიმედ ავადმყოფს, მოვლა და ყურადღება თავად სჭირდება, მაგრამ მას მხრებზე მძიმე ტვირთი დააწვა - შვილიშვილების აღზრდა, რომლებსაც დედა აღარ ჰყავთ.

კიბო! ამაზე საშინელი სიტყვა არსებობს?.. ყველაფერი პატარა და ერთი შეხედვით უვნებელი მუწუკით დაიწყო; ორი თვის შემდეგ კი 46 წლის ხვიჩას სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანეს. დიაგნოზი - მეოთხე სტადიის რბილი ქსოვილების სარკომა!

ჩვენი გმირების ისტორიების მოსმენისას ზოგჯერ გგონია, რომ ეშმაკი მათ ბოროტ თამაშს ეთამაშება გადარჩენისთვის. „საცხოვრებლის გარეშე გადარჩებით? საჭმლის გარეშე? სიცივეში? იქნებ დამატებით ავადმყოფობაც გაჩუქოთ?“ - სიკვდილი მათ გვერდით დგას და უფრო და უფრო ართულებს სასტიკი თამაშის წესებს, რომელშიც ადამიანები უბრალოდ უნდა დაიღუპონ. ისინი კი, ყველაფრის მიუხედავად, სიცოცხლეს მაინც აგრძელებენ; არ უნდათ ეშმაკს მის სასიკვდილო თამაშში აჰყვნენ.

„შეეხეთ, დედას თავზე შვიდი ნაკერი ადევს!“ - ამბობს მშვენიერი ბელა. – „მას ისეთები ემართება... ძირს ეცემა, თვალებს ატრიალებს და მთელი სხეულით კანკალებს!“ ღმერთო, რამხელა სევდაა ამ მშვენიერ, გულუბრყვილო თვალებში! ეს გოგონა ჯერ მხოლოდ 9 წლისაა, მაგრამ ყოველდღე იმის ყურება უწევს, მისი საყვარელი დედიკო საშინელ კრუნჩხვებში როგორ ვარდება და ეს საზარელი სენი სასიცოცხლო ძალებს როგორ უმოწყალოდ აცლის; პატარა გული ძალიან სტკივა, რადგან დედა შეიძლება ნებისმიერ წამს დაეცეს და თავი დაარტყას... მას ყველაფერი შეიძლება დაემართოს!

„მეშვიდედ მივდივარ ოპერაციაზე, რომელიც ფაქტობრივად გარდაუვალი სიკვდილით მემუქრება! კლინიკური სიკვდილი ოთხჯერ გადავიტანე... დიახ, მზად ვარ მოვკვდე, ოღონდ ჩემმა შვილმა იცოცხლოს; მაგრამ კეთილო ხალხო, ჩემ გარეშე ის როგორ იქნება?! ასე ნაზად მას ვინ აკოცებს? მშობელი დედასავით გულში ვინ ჩაიკრავს? სიცოცხლე შემინარჩუნე, ღმერთო!“ - უფალს ევედრება ქალი. „ღმერთმა ქნას, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიაროს“, - მეუბნება გმირი ქალი, სახელად ლელა. აი, ვინ დაიმსახურა გმირობის ორდენი საქართველოში!

„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ - ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„ტკივილი მსჭვალავს, ისევ და ისევ... და ყოველი ნაბიჯი წამებას ჰგავს...“ - ამბობს თეონა, 5 წლის დემეტრესა და 14 წლის ლუკას დედა. მისი თვალები ცრემლებით და უნუგეშო სასოწარკვეთილებით არის სავსე. „ყველაფერი, რაც მიყვარს, ბეწვზე ჰკიდია... წელიწადზე მეტია, ექიმები დიაგნოზს ვერ მისვამენ, ჩვენ კი, უკვე სრულიად ყველაფერი კონსულტაციებზე, ანალიზებზე, გამოკვლევებზე დავხარჯეთ და დღემდე, ამას დასასრული არ უჩანს... ვაიმე, ვაიმე!“ თეონამ თვალები ცისკენ აღაპყრო და ლოყებზე ცრემლები ჩამოუგორდა. „დედიკო, მე შენს თავს არავის დავუთმობ, არავის!“ - ამბობს 5 წლის დემეტრე და დედას ძლიერად ეხუტება. რა არის გაფანტული სკლეროზი? თეონა ამ კითხვას ასე პასუხობს: „ხვალ, როდესაც გავიღვიძებ, არ ვიცი, მემახსოვრება თუ არა, რომ ეს ჩემი შვილები არიან...“