„წელს იყო პირველი ახალი წელი, როდესაც ვიგრძენით სიხარული, როდესაც მივხვდით, რომ ჩვენც შეიძლება გვქონდეს ბედნიერი მომავლის მოლოდინი! ყველაზე მეტად, ქართველების სიყვარული წელს შევიგრძენით.“ – გვეუბნება თვალცრემლიანი ლია. 

უფალი ამბობს, რომ კარზე მშიერი მგზავრი თუ გვიკაკუნებს, კარი უნდა გავუღოთ, შემოვუშვათ და პური შუაზე გავუყოთ. რამეთუ, თავად უფალია ეს მგზავრი და ჩვენც უფალს უნდა ვხედავდეთ ყველა შეჭირვებულში.  სხვას რომ ვეხმარებით, ვეხმარებით უფალს და პირველ რიგში, ჩვენს სულებს. ჩვენო მეგობრებო, ვიცით, რომ სწორედ ამ რწმენით მოდიხართ ჩვენამდე.

„დედიკომ თქვა, ამ ახალ წელს ჩვენც ბედნიერები ვიქნებითო!“

        შიმშილსა და გაჭირვებაში მყოფი  პატარების საუბარმა ყველას მოგვიკლა გული. დანგრევის პირას მისული სახლი, მწვანილით დაპურებული ბავშვები, სოციალური დახმარების გროშების მომლოდინე ავადმყოფი მშობლები  - ეს იყო მათი რეალობა, რომელიც ერთად ვიხილეთ და რომელმაც გულგრილად დარჩენის უფლება არ მოგვცა. 

ლია: რომ იცოდეთ, როგორ გვახარებთ ხოლმე თქვენი სტუმრობით. ჩვენი ყველაზე საუკეთესო „სიახლე“ თქვენ ხართ და კიდევ, ის ადამიანები, ვინც ჩვენს გამო შეწუხდა. რამდენი კეთილი ადამიანი ყოფილა საქართველოში, ღმერთო! ზოგი ვინაობასაც არ ამხელს და მადლობასაც არ ელოდება... 

„იმდენი ტკბილეული მოგვიტანეს, რომ ყველას შეგვხვდება. აღარ ვიჩხუბებთ: შენ დიდი შეგხვდა, მე პატარაო...“

ლია: რამდენი წელია, საახალწლოდ ასეთი გახარებულები არ ვყოფილვართ. პირიქით, ამ დროს უფრო მაწვებოდა სევდა და ცრემლები მახრჩობდა, ხოლმე. როგორი გაუსაძლისია, როდესაც შენი პატარებისთვის შოკოლადის ყიდვაც კი არ შეგიძლია?! ახლა კი, ხმამაღლა მინდა ვიყვირო: წელს მეც მაქვს შეშა, ცხელი პური, ნაძვის ხე და კიდევ, უამრავი საჩუქარი. თქვენმა ფონდმა ახალი, ლამაზი გაზქურა მოგვიტანა. ქვემოთ საცხობი აქვს. პურს გამოვაცხობ. ასე, დიდ ეკონომიას გავწევ. პური ძალიან ძვირია... 

„დღეიდან, პურის გამოცხობას სახლში შევძლებ!“

სალომე: დედა გემრიელ პურს გვიცხობს ამ საცხობში. მეც ვეხმარები. კიდევ, სარეცხი მანქანა მოგვიტანეს. ჩიტებიან მანქანას გამოატანა თოვლის ბაბუამ.

„ნახე, რა ლამაზია და თეთრი. ნახე რა ჩქარა და ბევრჯერ ტრიალებს:  ერთი, ორი, სამი... ვერ დაითვლი, იმდენჯერ...“

საბა: თოვლის ბაბუა მარხილით ვერ მოვიდა, თოვლი არ იყო და ჩიტებიანი მანქანა გამოგვიგზავნა. (ფონდის მანქანას გულისხმობს.) მომეწონა ძალიან...

გიორგი: მე მაგიდა მომიტანეს. არ მქონდა. მუხლებზე მედო წიგნები, რვეულები და ისე ვწერდი. ახლა, მაგიდასთან ვჯდები და ვმეცადინეობ. თან იმხელაა, ასი წიგნიც დაეტევა ზედ! 

„ჩემს ახალ მაგიდაზე ბევრზე-ბევრი წიგნის დადება შემიძლია“

         - ბავშვებო, კიდევ რა საჩუქრები იდო „ჩიტებიან მანქანაში“ და ვის რა გაუხარდა ყველაზე მეტად? 

სალომე: მე ფუმფულიკა დათუნია გამიხარდა და სარეცხი მანქანა. დათუნიას ბუბუ დავარქვი. მოდი, გაჩვენებ, როგორი დიდია... სარეცხი მანქანაც გაჩვენო? 

„ყველაზე „ჩასახუტებელი“ დათუნია მყავს მე“

საბა: მე ტრანსფორმერი სათამაშო მომეწონა. დააწვები პულტს მანქანაა, დააწვები რობოტია. ჩემსავით არის. მეც ხომ, ხან კარგი ბიჭი ვარ და ხან ცუდი!

„რა მაგარია ეს თოვლის ბაბუა, როგორ მიხვდა, რომ ზუსტად ასეთი მანქანა მინდოდა?“

„სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი, რომელი უფრო გამიხარდა, ტკბილეული თუ მანქანა...“

საბა: იმიტომ, რომ დედას ვაბრაზებ. ხან ვატირებ. 

საბა: მე რომ რაღაცეები მინდა მიყიდოს და ვერ მყიდულობს, მე ვტირი ხოლმე და ისიც ტირის. მაგ დროსაც ცუდი ბიჭი ვარ...

საბა: ვეცდები, თუ თოვლის ბაბუა აღარ გამებუტება.

ლია: ყველა ჩვენი მეგობარია, ვინც გულთან ახლოს მიიტანა ჩვენი მდგომარეობა. ძალიან კარგმა ადამიანებმა მოგვინახულეს. გოგონას, რომელიც პოსტის გამოქვეყნების შემდეგ პირველი გვესტუმრა, ნინი ჰქვია. მოგვიტანა უამრავი პროდუქტი: ფქვილი, ზეთი, კარტოფილი... და, რაც ყველაზე მთავარია, შეშა. მადლობას აქედანაც გიხდი ნინი, მინდა ყველამ გაიგოს, შენ ნამდვილი ანგელოზი ხარ! შენ სიცივისგან გვიხსენი! მადლობა ასეთი სიკეთისთვის. უფალი გინათებდეს ყველა გზას, რომელზეც ივლი. კიდევ, და-ძმა გვესტუმრა ჩვენი რაიონიდან. მათაც მოგვიტანეს საჭმელი. ღმერთმა დალოცოს კარგად აღზრდილი შვილების მშობლები, ოჯახი.

სალომე: კიდევ, იცით, რა მოგვიტანეს? 

სალომე: ნაძვის ხე! ბურთულები... ჩამოსაკიდები... ნახე, მოვრთეთ უკვე და სულ უნდა იყოს ასე მორთული. შეიძლება ზაფხულშიც დავტოვო. 

„აჰა, ერთი ცალი აიღე, ნახე, როგორ ხრაშუნობს“

საბა: ჰა, ჰა, ჰა... ზაფხულში ნაძვის ხე ვის გაუგია?

სალომე: აბა, ზაფხულში რას ვუყურო? ტელევიზორი რომ გვქონდეს, მულტფილმებს ვუყურებდი... მაგრამ, „გაფუჭულია“. 

ლია: გაგვიფუჭდა, უკვე დიდი ხანია... 

სალომეს თვალები სიხარულით უციმციმებს. ის თქვენი მადლიერია.

ლია: მათაც რომ ჰქონოდათ ისეთივე რეაგირება, როგორც  ჩვენს კეთილ ხალხს ჰქონდა, რა გვიჭირდა... ჩვენი სახლი სადაცაა დაინგრევა. არ ვიცი, ამ ზამთარს როგორ გაუძლებს. მარტო იმაზე ვლოცულობ, შიგნით არ მოგვიყოლოს. ბავშვებს ეშინიათ ქარის, წვიმის. ამ დროს საშინელი ხმები ისმის. კედლები ზანზარებს. გამგეობა ჯერ კიდევ ორი წლის წინ დაგვპირდა შეკეთებას, მაგრამ, აქამდე არაფერი შეცვლილა. დაპირება დაპირებად რჩება. ხანდახან ვფიქრობ, რომ დაპირება ყველა ქართველი ჩინოვნიკის ქრონიკული დაავადებაა. პატივცემულო მთავრობავ, დეპუტატებო! დაპირებებით ვერავის დაანაყრებთ, ვერც განკურნავთ! თქვენ  გგონიათ, რომ თუ შიმშილით არ ვიხოცებით საქართველოში, ეს მხოლოდ თქვენი სოციალური პროგრამების დამსახურებაა! ცდებით! ნეტა, თავად როგორ იცხოვრებდით იმ გროშებით, რასაც ჩვენ გვაძლევთ? რომ არა რიგითი ადამიანები, ვისაც გულთან ახლოს მიაქვს ჩვენი გაჭირვება და ვინც უანგაროდ გვეხმარება, დიდი ხნის წინ დავიხოცებოდით!  ისინი ამას, თქვენგან განსხვავებით,  არჩევნებისთვის და ხმებისთვის კი არა, ჩვენთვის და უფლისთვის აკეთებენ! ღმერთმა წყალობა არასდროს მოაკლოს ყველა ასეთ ადამიანს - კეთილ მეგობარს, კეთილ მეზობელს... ან უბრალოდ კეთილ უცნობს, რომელიც მადლს ქვაზე დებს და მიდის!

     

***

ძნელია, არ დავეთანხმოთ ლიას. ჭეშმარიტებაა ისიც, რომ დღეს საქართველოს მოსახლეობის დიდ ნაწილს ძალიან უჭირს, რომ სოციალურად დაუცველთა რიცხვი დღითიდღე იზრდება. მხოლოდ სოციალური დახმარებით, ადამიანის არსებობა შეუძლებელია. მით უფრო, თუ ეს ადამიანი ავადაა.  რომ არა ჩვენი სიკეთე, ერთმანეთის გატანა, ქართული სიყვარული და რწმენა, აქამდე გადავშენდებოდით. გვჯერა, რომ კიდევ მრავალჯერ დაუდგებით გვერდში უკიდურეს გაჭირვებაში მყოფ ოჯახებს, რომლებზეც დროდადრო გიამბობთ ხოლმე. მახარაშვილების ოჯახი ერთერთი მათგანია, ისინი ისევ გელიან იმედითა და სიყვარულით.

        თუკი გიმძიმთ საყოფაცხოვრებო სირთულეებისა და გადაუჭრელი საკითხების გამო, რამდენიმე წამით ყურადღება ჩვენს „ფეისბუქის“ პოსტებზე გადაიტანეთ; ან უმჯობესია, ჩვენს ნებისმიერ ბენეფიციარს დაურეკოთ და ყველა თქვენი პრობლემა უმნიშვნელოდ მოგეჩვენებათ იმათთან შედარებით, ვისაც მისი ცხოვრების ყველაზე მძიმე წუთს დაეხმარეთ.

          მათ პრობლემებთან შედარებით, ჩვენი პრობლემები არაფერია! აი, ნამდვილი გაჭირვება! ის თქვენს წინაშეა! უფალს მადლობა შესწირეთ იმისთვის, რაც გაგაჩნიათ! თქვენ უბედნიერესი ადამიანი ხართ! გახსოვდეთ ეს და დაეხმარეთ შეჭირვებულებს.

       სამწუხაროდ, ამ და კიდევ უამრავი სხვა ოჯახის პრობლემები არ დასრულებულა. ამიტომ, დროდადრო გადახედეთ ხოლმე ამ საბრალო ადამიანების ისტორიებს ჩვენს ვებ-გვერდზე და ესაუბრეთ მათ. ყოველ ჯერზე, როდესაც მორიგი შეჭირვებული ადამიანის ნომერს აკრეფთ, თქვენ აუცილებლად იგრძნობთ უფლის კურთხევას! აუცილებლად! შემდგომშიც დაეხმარეთ ამ ოჯახებს! სწორედ ეს არის საუკეთესო ღვთისმსახურება!     

        მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს - თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება სჭირდება, გთხოვთ გამოიჩინოთ გულისხმიერება და ამის შესახებ მოგვწეროთ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge   

          თქვენი სიკეთე, არის შესაძლებლობა, თავადაც ყველაფერში ბედნიერი რომ იყოთ!

         მეგობრებო, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა ყველას!

ჩვენი ფონდის ანგარიშია:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება: მახარაშვილების ოჯახი).

      თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია TBCpay, ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus) 

       არაჩვეულებრივი სიახლე გვაქვს - ახლა ჩვენი ბენეფიციარების ისტორიები შეგიძლიათ წაიკითხოთ:

ინსტაგრამზე: https://www.instagram.com/chernovetskyi.fund     

 და ტელეგრამზე: https://t.me/ChernovetskyiFund   

       სპეციალურ ნომერზე: 0901200270 განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია!

        ვიფიქროთ იმაზე, რომ შეჭირვებულთა დახმარებით და მათი ტკივილის გაზიარებით, ჩვენ ვზრუნავთ საკუთარ სულზე და ვუახლოვდებით უფალს!