„მის გარეშე, მე ვერ ვიცოცხლებ! რამე მოიმოქმედეთ, გთხოვთ!“

- თვალცრემლიანი გვევედრებოდა ელენე... კიბოთი დაავადებული ქალის მოსიყვარულე შვილი.

ავადმყოფობის პირველი დღიდან, უკვე ორი წლის მანძილზე, ის გულის ამაჩუყებელი სითბოთი უვლის დედამისს. ნეტავ ყველას ჰყავდესამისთანა შვილი!.. ვაიმე, ვაიმე!.. ისინი ხომ სულ მარტონი არიან მთელ სამყაროში...

დედა, სვეტლანა - 49 წლისაა, ელენე - 19. პაწაწინა ბინაში ცხოვრობენ თბილისის გარეუბანში.

 - კიბო... ექიმის მიერ წარმოთქმულმა ამ სიტყვამ განაჩენივით გაიჟღერა... - ჩუმი ხმით იწყებს თავის ნაამბობს, საშინელი ტკივილებით გაწამებული დედა.

  - რომ გავიგონე, თვალთ დამიბნელდა, მეორე წამს კი, სკამზე უღონოდ დავეშვი, ჩემს პატარა გოგონას ნამტირალევ თვალებში ჩავხედე და ავღრიალდი. ეს იყო ღრიალი, საშინელი ღრიალი! არ ვიცოდი რა მექნა, სად წავსულიყავი, რატომ, რისთვის? მაინცდამაინც მერატომ დამემართა?.. რატომ მაინცდამაინც ახლა, როცა საერთოდ არაფერი არ გამაჩნია? როდესაც ჩემი შვილი სკოლას ამთავრებს და უნივერსიტეტში უნდა ჩააბაროს?.. თავში იმდენი შეკითხვა, იმდენი ცუდი აზრი მიტრიალებდა... ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ძალიან მაღალი კოშკიდან გადმომაგდეს! შიგნით ყველაფერი ჩამწყდა... მას შემდეგ ეს გრძნობა არ მტოვებს. - სვეტლანას მოყოლა ძლიერმა გულისმიერმა ხველებამ გააწყვეტინა.

გოგონა, რომელიც იქვე იჯდა, მომენტალურად წამოხტა, სამზარეულოში გაიქცა და ხელსახოცი მოიტანა, რომლითაც დედას, ცხვირიდანსისხლინაზად მოწმინდა. უსაზღვროდ შევშინდი. დაბნეულმა ვუყურებდი ორივეს და არ ვიცოდი უხერხულობისგან სად წავსულიყავი...

- თუ საუბარი გიჭირთ, შეგვიძლია შევწყვიტოთ. ელენესთან გასაუბრებაც საკმარისი იქნება...

სვეტლანა: არა, საყვარელო... სისხლისთვის ბოდიშს გიხდით, მაგრამ როდესაც გავიგე, რომ მოხვიდოდით, გადავწყვიტე, რომ თავს ძალას დავატან და ადგელაპარაკებით, რადაც არ უნდა დამიჯდეს. ჩემმა ელენემ, ჩემთვის იმდენი რამ გააკეთა, მინდა, რაღაცით მაინც, მეც დავეხმარო... ახლა სახლში საერთოდ არაფერი გვაქვს, რამით რომ გაგიმასპინძლდეთმაინც... სიტყვებით ვერ ავღწერ, ახლა მე და ჩემს გოგონას რამდენად გვიჭირს... - თქვა სვეტლანამ, თითქოს დამნაშავე ყოფილიყო რამეში.

- რას ამბობთ, ჩვენ აქ იმისთვის ვართ, რომ დაგეხმაროთ. თუ საუბარი გსურთ, განაგრძეთ მოყოლა...

სვეტლანა: ორი წლის წინ, მუცლის საშინელი ტკივილები დამეწყო, ექიმთან წავედი და მითხრეს, რომ გასტრიტია. ტკივილები კიდევ დიდხანს გაგრძელდა. ყოველთვის მძიმე ფინანსური მდგომარეობა გვქონდა, მთელი ცხოვრება ნაქირავებ ბინებში ვცხოვრობთ, საკუთარი არაფერი გაგვაჩნია. სანამ მდგომარებაგაუსაძლისი არ გახდა, არანაირი ზომები არ მიმიღია. ახლა თავსსწორედ ამისთვის ვიდანაშაულებ... და თანაც როგორ!.. ვგრძნობდი, რომ ჩემს თავს რაღაც საშინელება ხდებოდა! ხვდებით, ვგრძნობდი! და ძალიან მეშინოდა.

ექიმთან განმეორებითი ვიზიტის ფული არ მქონდა. მაშინ ჯერ კიდევ მყავდა მეუღლე, რომელიც მუშაობდა. სამ თვეში მოვახერხეთ და ანალიზებისთვისა და მრტ-სთვის საჭირო თანხა შევაგროვეთ. მაშინ არ მქონდა დაზღვევა... ბევრი რამის საფასურის გადახდა საკუთარი ჯიბიდან  მომიწია. როცა გავიგე, რომ სწორ ნაწლავშიავთვისებიანი სიმსივნემაქვს, რომელმაც გადაფარა მთელი უკანა ნაწლავის ღრუ და ღვიძლში კი ჰომეოსტაზები, მივხვდი, რატომაც ცოცხლობდა ჩემში, მთელი ამ ხნის მანძილზე, ამხელა შიშის გრძნობა. სიმსივნე სასწრაფოდ უნდა ამოეჭრათ, და არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი, იმიტომ, რომ მთელი სახსრები ამ საშინელი დიაგნოზის დასტურის მიღებისთვის დაგვეხარჯა.

- რა თანხაზეა საუბარი? რა იყო ოპერაციის საფასური?

 სვეტლანა:9 000 ლარი უნდა შეგვეგროვებინა. 9 000! ჩვენ კი კაპიკიც არ გვქონდა! ჩემმა გოგონამ დაიწყო სირბილი, საბუთების შეგროვება, ჩემი პენსიის გაფორმება. მისი დამსახურებით, სახელმწიფომ 80% დაგვიფინანსა. მაგრამ ახალი პრობლემის წინაშე ავღმოჩნდით: დაახლოებით 2 000 ლარი დაგვრჩა შესაგროვებელი. რუსეთიდან ცოტა ფული გამომიგზავნეს, მეზობლებმაც დამიმატეს, მეუღლე დამეხმარა და ოპერაცია გაკეთდა.

- გიშველათ?

სვეტლანა: ოჰ... რა კარგი იქნებოდა, მართლაც ასე რომ ყოფილიყო... იცით, ძვირფასო, რა იმედები მქონდა... თავიდან მიშველა, შვება ვიგრძენი... მაგრამ ოპერაციის შემდეგ ქიმიოთერაპიის კურსები დამჭირდა. ექიმმა 10 კურსი დამინიშნა. და აი, აქ დაიწყო ჯოჯოხეთი. 7 კურსს უკვე მოვრჩი, 3 დამრჩა.თავი ძალიან ყოჩაღად მეჭირა, მართლა, მაგრამ ბოლო სეანსი... ღმერთო... იმდენად მტანჯველი იყო... მაგის შემდეგ, მაქვს ჯოჯოხეთური ტკივილები, თავბრუს ხვევა, მამტვრევს მთელს სხეულში. ღამღამობით ტკივილისგანვყვირი, ენით უბრალოდ ვერ აგიღწერთ... ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ დაავადება შიგნიდან მჭამს... ყოველგვარ იმედს ვკარგავ, როდესაც ტკივილების შეტევა მეწყება. ერთხელ, ფანჯრიდან მინდოდა გადახტომა, მეკივლა: „მიშველეთ!“, ჩემმა გოგომ შემაჩერა. სწორედ ის დღე იყო, როდესაც  ქიმია მეშვიდედ გამიკეთეს, რისთვისაც ერთი წლის სოციალური დახმარების თანხა მოხსნეს წინასწარ. ეს იყო ტკივილისა და სასოწარკვეთილების შეტევა, იმიტომ, რომ ჩემს ყველაზე კოშმარულ სიზმარში ავღმოჩნდით...

- ანუ, სახელმწიფოსგან იღებდით გარკვეულ დახმარებას, ხომ?

სვეტლანა: დიახ, ყოველთვიურად სოციალურ დახმარებას ვიღებთ, 140 ლარის ოდენობით. მაგრამ, ის რომ ეს არ გვყოფნის, ძალიან რბილი ნათქვამია.ჩემი  ერთი სარეაბილიტაციო წამალი 100 ლარი ღირს. შაქრიანიდიაბეტიც მაქვს. ყოველდღიურად ინსულინის ნემსი მჭირდება, ხანდახან ორი ან სამიც... იცით რა ღირს? ერთი ამპულა - 100 ლარზე მეტი! - სვეტლანას ემოციებისგან კანკალი დააწყებინა... - წარმოგიდგენიათ?! ინსულინი, ჩემთვის სასიცოცხლოდ აუცილებელია, მისი საფასური კი ჩვენს ყოველთვიურშემოსავალს უდრის!

- რით იკვებებით, როგორ არსებობთ, სხვა წამლებისთვის, სახსრები საიდან მოგაქვთ?

სვეტლანა: სანამ საწოლ რეჟიმზე გადამიყვანდნენ, ჩემი შვილი მუშაობდა. ახლა ნათესავები გვეხმარებიან პროდუქტით. ერთი და მყავს, და ორი ძმა. მაგრამ მათ ყველას რთული ბედი აქვთ. ჩემს დას ოთხი შვილი ჰყავს, ერთერთი მათგანი შშმ პირი... იცით როგორ ვტიროდი, ბავშვის ერთი წლის პენსია წინასწარ რომ მოხსნა და ოპერაციისთვის1 000 ლარი რომ მომიტანა? არ გამოვართვი, მაგრამ ის მემუდარებოდა, და შევთანხმდით, რომ ცოტას გამოვართმევდი, ცრემლითა და ისტერიკით დამითანხმა... მერე ისე ვსაყვედურობდი, ისე ვიდანაშაულებდი საკუთარ თავს... ოჰ... ეს ბინა კი, სადაც ახლა ვცხოვრობთ, ჩემი უფროსი ძმისაა. ჯერჯერობით, გერმანიაშია, თავის შვილს მკურნალობს, რომელსაც ასევე კიბო აქვს... მაგრამ ისინი უკვე დანებდნენ, დაღალა ბრძოლამ... მე მათი კარად მესმის! მალე ჩამოვლენ და გადასვლა მოგვიწევს... სად? არც კი ვიცი... უმცროსი ძმაც მყავს, აქვე, ახლოს ცხოვრობს, ჯარში მსახურობდა, ავღანეთში. მას ბრმა შვილი ეყოლა, რომელიც ასევე განსაკუთრებული მოვლა სჭირდება. ადრე, მე ვეხმარებოდი, ახლა კი თავადაც ხედავთ, რა მდგომარეობაში ვარ...

- როგორ ცხოვრობდით, სანამ მოხდებოდა ეს ყველაფერი? თქვენ ახსენეთ, რომ მეუღლე გყავდათ? რატომ „გყავდათ“?

სვეტლანას თვალებიდან ცრემლები წასკდა...

სვეტლანა: ვაიმე... საყვარელო... მიჭირს ამაზე ლაპარაკი. ორჯერვიყავი დაქორწინებული: პირველად, ელენეს მამაზე, მაგრამ ის თამაშობდა, დაშორება მოგვიწია იმიტომ, რომ მოთამაშესთან ცხოვრება შეუძლებელია. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც არაფერი გაგაჩნია და ნაქირავებ ბინებში დახეტიალობ, მუდმივი ბინის შევლა, გაჭირვება, ის კი მიდის და თამაშობს... ამის დიდი ხნის განმავლობაში ატანა, უბრალოდ შეუძლებელია. ვეცადე, მართლა! 10-მა წელიწადმა,როგორც მთელმა ცხოვრებამ,ისე ჩაიარა! საბოლოო ჯამში ვეღარ ავიტანე, მან ისევ წააგოთანხა, რომელიც ბინის საყიდლად გვქონდა გადადებული, იმავე საღამოს ჩვენი ნივთები ჩავალაგე და წამოვედი. აი, მეორედ კი, სიყვარულით გავთხოვდი, მაგრამ... - სვეტლანამ წლების მანძილზე დაგროვილი ტკივილი, ვეღარ დაფარა და ტირილი დაიწყო, უბრალოდ გადმოაფრქვია ცრემლი! - ის ნერვიულობის ნიადაგზე გაგიჟდა...  - წარმოსთქვა ერთი ამოსუნთქვით და ტირილი გააგრძელა...

- სვეტლანა, თუ ლაპარაკი გიჭირთ, საუბარი აღარ განვაგრძოთ. თქვენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება, თავს ძალას ნუ დაატანთ...

  სვეტლანა: არა, თქვენ უნდა იცოდეთ, როგორ ავღმოჩნდი ასეთ მდგომარეობაში - სლუკუნით განაგრძო მან - დიდხანს უძლებდა, მეხმარებოდა, გვერდში მედგა... მერე კი... ერთ მშვენიერ დღეს, შეიშალა, და მაღაზია გაძარცვა. ახლა ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში წევს, შიზოფრენიის მძიმე ფორმით. ეს განკურნებას არ ექვემდებარება... სანამ ეს მოხდებოდა, ცოტა ხნით ადრე, განქორწინებაზე შევიტანეთ განცხადება, მაგრამ ჩემში, დღემდე ცოცხლობსამ ადამიანის მიმართ გრძნობები! შვილი მეჩხუბება... მეუბნება, რომ ახლა ამის დრო არ არის, საკუთარ თავზე უნდა ვიფიქრო, მე კი, არ შემიძლია!  მის გამო ისე ვნერვიულობ, ისე ძალიან მინდა, რომ რაღაცით მაინც დავეხმარო, მხარში ამოვუდგე... მაგრამ როგორ უნდა მოახერხოეს, როცა საწოლს ხარ მიჯაჭვული და ტკივილისგან ყოველდღე კვდები. მითხარით, როგორ? - და ისევ ატირდა. ტკივილის, უიმედობის, უსამართლობის გამო. ისევსისხლის წვეთებიგაჩნდა მის სახეზე დაისევ ხელსახოცი დასჭირდა,...

- მოდით, შევცვალოთ თემა, თქვენს შვილზე ვისაუბროთ. როგორია, გვიამბეთ!

სვეტლანა: მსოფლიოში ყველაზე საუკეთესო! - ბოლოს და ბოლოს, ორივემ გაიღიმა, - იმას აკეთებს, რასაც ბევრი ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ადამიანი, ვერ შეძლებდა... ინსულინის ნემსის გაკეთება ისწავლა, გადაადგილებაში მეხმარება, მუცელზე განავლის საცავს მიცვლის, მაჭმევს, შაქრის შემცველობის დონეს აკონტროლებსსისხლში... ის ჩემთვის ზეციური საჩუქარია! ჩემი მზე, აქამდეარ დავნებდი, მხოლოდ ჩემი ელენეს გამო! მეოთხე სტადიის კიბო მაქვს... მაგრამ მე მჯერა, რომ ქიმიოთერაპია მიშველის, მჯერა, რომ ამას გადავიტან. ჯერ ცოცხალი ვარ, და ეს ნიშნავს იმას, რომ უფალმა არ მიგვატოვა! ამტკივილს, ჩემი შვილის გამო უნდა გავუძლო! ის ჩემთვის ყველაფერს აკეთებს, დანებების უფლება, უბრალოდ არ მაქვს! დიახ, ძალიან გვიჭირს... ჩემმა შვილმა იპოვა თქვენი ფონდი, და მოგმართათ, ეს იმას ნიშნავს, რომ იმედი არის... - სვეტლანამ,ხელი ჩაჰკიდა მის გვერდით მჯდომ გოგონას, რომელსაც ქვედა ტუჩი აუცახცახდა. ცრემლი...  მე ავატირე ისინიისევ, გავიფიქრე მე, მაგრამ არა! ელენემ ყელზე მომდგარი ტირილი შეიკავა, ცრემლები ჩაყლაპა და წარმოსთქვა:

ელენე: დიახ, ჩვენ ბევრ ფონდს მივმართეთ. ერთერთმა ერთჯერადი დახმარება გაგვიწია 100 ლარის ოდენობით, ინსულინისერთი ამპულის საყიდლად გვეყო. სხვებმა, ჩემი წერილები სულაც უპასუხოდ დატოვეს. მადლობა, რომ თქვენ დაგვთანხმდით და გვეხმარებით...

- ყოჩაღ! დიდი იშვიათობაა, როდესაცამდენად ახალგაზრდა  ადამიანი ასეთიძლიერია, როგორც თქვენ, ელენე!

ელენე: რა ძალაზეა საუბარი, მე ხომ არ მქონდასხვა გამოსავალი, რაღაცხომ უნდა მეღონა! ადრე ვმუშაობდი, სანამ დედას ოპერაციას გაუკეთებდნენ. მაშინ სიარული შეეძლო, ახლა კი მეშინია, ერთი წუთითაც რომ დავტოვო.ერთი წამითაც არ იფიქროთ, რომ ვწუწუნებ! დედა 17 წელი მზრდიდა... ახლა კი ჩემი ჯერია. მისთვის ყველაფერს გავაკეთებ, იმასაც კი, რაც ჩემს ძალებს აღემატება! ოღონდაც გვერდში მყავდეს, ოღონდაც იცოცხლოს... - ელენე ისევ ცრემლებს მალავს, მე კი გაოცებას, - 17 წლის ასაკში, პატარა გოგონას ამხელა ნებისყოფა საიდან უნდა ჰქონდეს?

- ძალას რა გმატებთ, ელენე?

ელენე: შეხედეთ მას... - ელენემ დედას უდიდესი სითბოთი და სიყვარულით გადახედა... - მუხტს დედა მაძლევს. შეხედეთ, გთხოვთ, როგორ ცდილობს, რომ იცოცხლოს... ისაა ჩემი ცხოვრების აზრი, ჩემი ძალა, ენერგია, ჩემი სიცოცხლე და ჩემი ყველაფერი! არც ამ დაავადებას, და არც სხვა ვინმეს დავუთმობ მის თავს!

  -სწავლობთ სადმე?

  ელენე: ახლა აღარ, ერთი წლის წინ, როდესაც დედას დახმარება დასჭირდა, სწავლას თავი დავანებე... ოფის-მენეჯერის სპეციალობას ვსწავლობდი. კარგად ვიცი კომპიუტერული პროგრამები. ვმუშაობდი, როგორც პროფესიით, ასევე დამატებით, კონსულტანტად, „სპარში“ იმიტომ, რომ დედას ძვირადღირებული სარეაბილიტაციო პრეპარატები სჭირდებოდა. მაქვს ბევრი სიგელი, პროგრამირებისა და ფოტოშოპის სერტიფიკატი, და რეკომენდაციები სამსახურიდან დიდი სიამოვნებით გავაგრძელებდი, მაგრამ ვერ ვტოვებ დედას. არ შემიძლია. ამიტომაც მოგწერეთ თქვენ...

- მართლა? შეგიძლიათ, რამე გვაჩვენოთ თქვენი მიღწევებიდან?

ელენე: რა თქმა უნდა!

- და სამომავლოდ რა გეგმები გაქვთ?

ელენე: რთული კითხვაა... იმედი მაქვს, რომ დედა, მალე დაამარცხებსკიბოს, მე კი გავაგრძელებ სწავლასა და მუშაობას... შესაძლოა ვინმე შემიყვარდეს და ოჯახი შევქმნა კიდეც... მინდა, დედამ ნახოს თავის შვილიშვილები...  ვიმუშავებ და საკუთარი სახლის ფულს აუცილებლადშევაგროვებ! მე და დედა გადავალთ იქ! რომ აღარ იდარდოს იმაზე, რომ თავზე საკუთარი ჭერი არა გვაქვს! ცხოვრებაში ვნახავ საკუთარ ადგილს, დედა კი ჩემს გვერდში მეყოლება! გესმის, დედიკო?! შენ ჩემს გვერდით იქნები და ყველა ამ მომენტს ჩემთან ერთად გაიზიარებ! - დედას თითით დაემუქრაელენე.

- აუცილებლად იქნება... ამჟამად, რა არის თქვენთვის ყველაზე რთული, დედის მოვლაში?

ელენე: როდესაც სტკივა... - ელენე გაჩუმდა, რათა თავი ხელში აეყვანა, მაგრამ მისი სევდიანი თვალები მაინც ამხელდა მის ტანჯვას - როდესაც დედიკოს ტკივილები აქვს, უბრალოდ ვდგავარ მის გვერდით და არ ვიცი რა ვქნა... ვუყურებ მის ტანჯვას და... ვერაფრით ვშველი... ღმერთმა ყველას აშოროს ასეთი განცდა... - მან დედას შეხედა და ხელით მოსწმინდა სახეზე ცრემლი.

- თქვენს რწმენაზე გვიამბეთ.უფალს ხშირად მიმართავთ ლოცვით?

ელენე: ყოველდღე. როდესაც დედა ცუდად არის, სანთელს ვანთებ და ვლოცულობ... ისიც ლოცულობს... ნაკურთხი წყალი, სახლში ყოველთვის გვაქვს. ჩვენთან არს ღმერთი. მე მწამს, რომ ის არ მიგვატოვებს. არასდროს არ ტოვებს იმათ, ვისაც ის სჭირდება.

- ახლა რა გჭირდებათ ყველაზე მეტად, რით შეგვიძლია, რომ დაგეხმაროთ?

ელენე: უპირველეს ყოვლისა, დედას ქიმიოთერაპია სჭირდება, სახელმწიფო აფინანსებს 70%, მგრამ ერთი ქიმიის საფასური - 1700 ლარი ჩვენ უნდა გადავიხადოთ. ჩასატარებელია კიდევ სამი სეანსი. ჩვენთვის ეს წარმოუდგენლად დიდი თანხაა... საკუთარი ტანსაცმლის გარდა, არაფერი არ გაგვაჩნია. ყველაფერი, რასაც ამ ოთახში ხედავთ, ბიძაჩემის ნივთებია: ავეჯი, ტექნიკა, ყველაფერი მისია. პროდუქტიც გვჭირდება... დედიკოსთვის სპეციალური დიეტის დაცვა აუცილებელია, რომელშიც შედის ხილი, ბოსტნეული, მოხარშული ხორცი. ალბათ თავადაც იცით, ამ ყველაფრის ამჟამინდელი ფასები. სარეაბილიტაციო მედიკამენტები სჭირდება... ძალიან სჭირდება! იმდენი ვიხვეწე, რომ მოვახერხე, და სახელმწიფომ ინსულინი დაგვიფინანსა. ამოვისუნთქეთ. ამაში  მაინც აღარ გვეხარჯებაფული. მაგრამ განავლის საცავი, ყოველ 9 თვეში ერთხელ, გამოსაცვლელია, თითოს ფასი კი - 6 ლარია. ხშირად გვიწევს მისი დასაშვებზე მეტი ხნის განმავლობაში გამოყენება... იხევა, და შიგთავსი გადმოდის... წებოვანი ლენტით ვაწებებთ, რომ არ დაიხეს იმიტომ რომ, არა გვაქვს ფული, ახლის საყიდლად... ნებისმიერი სახის დახმარება გაგვიხარდება... გეფიცებით, ეს ჩვენთვის სუფთა ჰაერის ჩაყლაპვასავით იქნება...

- სიკეთის გჯერათ?

ელენე: რა თქმა უნდა, აბა როგორ! ზოგიერთი ადამიანის სიკეთის დამსახურებით, ახლა არ ვშიმშილობთ. მეზობლები, საჭმელს რომ ამზადებენ, ყოველთვის ჩვენთვისაც მოაქვთ, იციან, რამდენად მძიმე მდგომარეობა გვაქვს...

- გსურთ გაიცნოთ ჩვენი ფონდის მეგობრები?

ელენე: დიახ, დიახ! უფალმა დალოცოს თითოეული თქვენთაგანი. ყველას გაცნობა ძალიან გაგვიხარდება... გმადლობთ, რომ ჩვენმა დახმარების მუდარამ, თქვენს გულებში გამოხმაურება ნახა!

ფონდის დამაარსებელი უკვე დაგვეხმარა. იცით როგორ? თავისი სიმღერებით! გაგიკვირდათ? ვხედავ, რომ გაგიკვირდათ. მის სიმღერებს, დედა კარგ ხასიათზე მოჰყავს. ხშირად ვუსმენთ ხოლმე.

- რას? ბატონი ლეონიდის სიმღერებს?

  ელენე: დიახ, დიახ! ისეთი სიმღერები აქვს... ამშვიდებს... დედა მხოლოდ მისი სიმღერაზე იძინებს, „ჩემო საყვარელო“ ძალიან მოსწონს. არ გაგიკვირდეთ, ხშირად ხდება, რომ სულსმუსიკა კურნავს.

  -  რა რჩევებს მისცემდით ადამიანებს, ვინც ასეთივე მძიმე მდგომარეობაში აღმოჩნდა?

ელენე: რჩევას?.. უყვარდეთ. სწამდეთ. ფარ-ხმალი არ დაყარონ, მიუხედავად ყველაფრისა... ჰქონდეთ იმედი. არასდროს დაკარგონ ის. მიიღონ. ყველაფერი რაც ხდება. და არასდროს, არავინ, არაფერში არ დაადანაშაულონ! ეს ხომ ყველაზე მარტივი გამოსავალია. თუ რამე ხდება ჩვენს ცხოვრებაში, ეს ღირსეულად უნდა მივიღოთ, როგორც გამოწვევა და ვიბრძოლოთ! მუდამ!

მეგობრებო, სვეტლანა და ელენე, სრულიად მარტო არიან პირისპირ გაჭირვებასთან. სვეტლანას მეოთხე სტადიის კიბო აქვს, სჭირდება სახსრები, რათა განაგრძოს ქიმიოთერაპიის კურსი. სახელმწიფო ფარავს 70%, დარჩენილი თანხის გადახდა კი, 19 წლის გოგონას და მის უმოძრაო, ავადმყოფ დედას მოუწევთ.

გოგონამ, 19 წლის ასაკში, ნამდვილი კატორღა გამოიარა, და ახლაც მას გადის. როდესაც გავედით, კიბემდე მიგვაცილა, გადაგვეხვია, და გვემუდარებოდა, რომ მისი დედა გადაგვერჩინა!

„მე მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებ! რამე მოიმოქმედეთ, გთხოვთ!“ - თვალცრემლიანი გვემუდარებოდა ელენე...

---

მეგობრებო,  პირისპირდაავადებასთან,  მარტოებს ნუ მივატოვებთ! სვეტლანა და ელენეყველაფერს მოკლებულები არიან... ელენეს არ აქვს ტელეფონი. პროდუქტი, რომლითაც ნათესავები ეხმარებიან, არაა საკმარისი სვეტლანას ნორმალური კვებისთვის. მათ არ აქვთ წამლების ფული. და რაც მთავარია, არ აქვთ საშუალება, ქიმიოთერაპიის დარჩენილი სამი კურსი რომ ჩაუტარდეს. გულგრილინუ დარჩებით, გაჭირვებამ, ნებისმიერის კარზე შეიძლება დააკაკუნოს, დაუპატიჟებელი სტუმარივით შემოიჭრას და გადააბრუნოსნებისმიერი ადამიანის ცხოვრება...

დაურეკეთ სვეტლანას და ელენეს, ჰკითხეთ, რა სჭირდებათ, გამხნევეთ და მხარში დაუდექით მათ, უთხარით, რომ მარტონი არ არიან და ჩვენ მათ გასაჭირში არ მივატოვებთ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

 მათი მისამართია: თბილისი, კახეთის გზატკეცილი 89, ბინა 32 სვეტლანა ჩიპლიევა. ტელეფონის ნომერი: 592 05 28 55

მეგობრებო, ჩერნოვეცკის ფონდი იწყებს საქველმოქმედოა ქციას სვეტლანა ჩიპლიევას დასახმარებლად. როგორცი ცით,ჩვენი ფონდის დახმარება ერთჯერადი როდია. დავეხმაროთმათ გადარჩენაში! „ჩაწერეთ“ ისინი თქვენი ნათესავების სიაში დაეჭვიც არ გვეპარება, უფალი დაგლოცავთ.
აუცილებლად გააზიარეთ ეს ინფორმაცია, რათა თქვენ მამეგობრებმაც შეიტყონამ ოჯახის უბედურების შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
უფალი გვაძლევს შესაძლებლობას ვიზრუნოთ იმადამიანებზე, ვისაც ამის ძალა თავად არ შესწევთ. ყველა ერთნაირად კეთილი ვერ იქნება. გვერდს ნუ აუვლით გაჭირვებულს, თითოეული მათგანი გვიბოძა უფალმა რათა შევძლოთ, მას ჩვენი რწმენა, არა მხოლოდ სიტყვიერად, არამედ კეთილი საქმითაც რომ დავუმტკიცოთ!
მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს, თუ კი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება სჭირდება, გთხოვთ, გამოიჩინეთ გულისხმიერება და მოგვწერეთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge
თანხა შეგიძლიათ ჩარიცხოთ:
GE15TB7194336080100003
GE42LB0115113036665000
GE64BG0000000470458000
(დანიშნულება:სვეტლანა ჩიპლიევა)
ვებ-გვერდიდან: https://chernovetskyifund.ge/ge/projects/594-chiplieva/
სწრაფი ჩარიცხვის ტერმინალებიდან: OPPA, TBCpayდაExpressPay.
ფონდის დამატებითი ვალდებულებებსა და უფლებებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე: https://goo.gl/GY2Gus)
თითოეულ ზარს შეუძლია გადაარჩინოს ადამიანის სიცოცხლე -0901 200 270
ვიფიქროთი მაზე, რომ გაჭირვებულთა დახმარებით და მათი ტკივილის გაზიარებით, ჩვენ ვზრუნავთ ჩვენს სულზე და ვუახლოვდებით უფალს!