გოჩა ვერ ლაპარაკობს. ამის გამო მას საშინელი რაღაცები ემართება. ერთხელ ბრმა ნაწლავი ისე გაუსკდა, რომ მისმა მშობლებმა და და-ძმამ ვერაფერი გაიგეს. ვერც მეორედ გაიგეს და მას ფილტვების ანთება დაემართა. თუ ვერაფერს იგებენ, ბავშვი რეანიმაციაში ხვდება, ამიტომ მშობლები ყოველთვის ფხიზლად არიან. თუ ცუდადაა, ბიჭი მხოლოდ სუსტად კრუსუნებს, რადგან ხელებითაც კი არ შეუძლია იმის ჩვენება, რომ რაღაც აწუხებს. როცა ასე ხდება, დედამისი მის თავს მკერდზე იდებს, გულის მხარეს; ამას კი ხშირად აკეთებს, რადგან ბიჭი ცუდად ხშირადაა. დიდი ხანია დედას გული სტკივა და ექიმთან არის წასასვლელი...

ერთ საათზე მეტია, რაც ექვსი წლის გიორგი პირსახოცით ხელში დგას. მას ძალიან ეძინება, რადგან უკვე ღამის ათი საათია, მაგრამ ვერ იძინებს. „ველოდები. აბაზანაში ჩემს რიგს უნდა დაველოდო. ეს ხომ უსამართლობაა?! როცა საპირფარეშოში შესვლა ან ბანაობა გინდა, შენს რიგს შენც დიდხანს ელოდები?“ - მეკითხება ბიჭი და ჩემგან სერიოზულ პასუხს ელის.

ბიჭიაშვილების პატარა ოჯახში სულ სამი ადამიანია, აქედან ორი - დაბადებიდან ინვალიდია. დედა-შვილი საშინელი გენეტიკური დაავადებისგან იტანჯებიან, რომელიც ნელ-ნელა, წლიდან წლამდე, სულ უფრო და უფრო მეტად ზღუდავს ფეხის კუნთების მოძრაობას, ახდენს მათ დეფორმირებას და ართმევს მოძრაობის უნარს... და თუ შვიდი წლის ნიკოლოზს დამოუკიდებლად სიარული გაჭირვებით, მაგრამ მაინც შეუძლია, მის დედას, 28 წლის მაკას, ხელჯოხი და სხვების დახმარება სჭირდება.

ბავშვები ძალიან სასტიკები არიან. ისინი ყველაფერს ამბობენ, რასაც ხედავენ და ყველაფერს თავის სახელს არქმევენ. ჩვენ კი, უფროსებს, ასე არ შეგვიძლია. ჩვენ ვამბობთ: „ცხრა წლის ალიონას დაბადებიდან არ ესმის“, ქუჩაში ბავშვები კი მისკენ ხელს იშვერენ და ყვირიან: „ის ყრუა!“

ამ საბრალო დედას, რომელსაც არც ფული აქვს და არც ყველაზე ელემენტარული საცხოვრებელი პირობები, ოთხი შვილი ჰყავს; მეხუთე შვილი კი მისი უსინათლო, მოხუცი დედაა.

ანა ერთი წლისაა და ის სიცოცხლის პირველივე დღიდან იბრძვის. ექიმებმა თქვეს, რომ მისთვის ყოველი წუთი შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს. მის გარშემო ყველა განიცდის და ნერვიულობს. მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახში კიდევ ხუთი ბავშვია, ყველა მხოლოდ ანაზე ლაპარაკობს: ეძინა? ჭამა? იტირა? რატომ არის ასეთი მშვიდი? რატომ არის ასეთი მოუსვენარი?

დედამ, მარი ხახალაშვილმა, გოგას სიცოცხლე ორჯერ აჩუქა: პირველად - როცა გააჩინა, მეორედ კი მაშინ, როცა, მწუხარებისგან გონების დაკარგვამდე მისულმა, საკუთარ თავში იპოვა იმის ძალა, რომ შვილის სიცოცხლე გადაერჩინა, სანამ ის საოპერაციო მაგიდაზე კვდებოდა!

აი, წაიკითხეთ! ეს არის ზღაპარი ნამდვილი მწუხარების შესახებ, რომელშიც სულ სამი გმირია: 6 წლის ნიკოლოზი, მისი დედა - ნანა და ბებია - ირმა. მას შემდეგ, რაც ნიკოლოზს მანქანა დაეჯახა, მან მეტყველების უნარი დაკარგა.

თვენახევრის განმავლობაში 18 ოპერაცია და 18 ნარკოზი გაუკეთდა. ფილტვები ნაწილ-ნაწილ ამოაჭრეს - ჯერ ერთი, მერე მეორე... ახლა ფილტვის მეოთხედიღა დარჩა. მან 18 სიკვდილი გადაიტანა, მაგრამ სიცოცხლეს ყოველ ჯერზე უბრუნდებოდა. ის ახლა ცოცხალია, თუმცა დრო შეზღუდული აქვს. მან ეს იცის... მისმა მშობლებმაც იციან... მაგრამ ეყოთ ძალა, რომ ამ სინამდვილეს შეჰგუებოდნენ.