დაგვეხმარე, უფალო, რომ ბრწყინვალე აღდგომის დღეებში ჩვენი სულები სიკეთითა და თანაგრძნობით გავუხსნათ ღმერთს!მას შემდეგ, რაც მრავალი ათასი წლის წინათ ღმერთი გამოეცხადა ადამიანებს ცეცხლში, ის ყოველთვის აგიზგიზებს მორწმუნეთა გულებსა და სულებს სიყვარულითა და თანაგრძნობით!
ეს საშინელი ამბავი არის შესაძლებლობა, დავუმტკიცოთ შემოქმედს, რომ საქართველოში ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ და ჩვენს ქვეყანაში „სხვისი დარდი“ არ არსებობს! სწორედ ამით განსხვავდებიან საქართველოს მოქალაქეები მსოფლიოს სხვა ერებისგან! ირაკლი (12 წლის): მე და ჩემს ძმას ცეცხლის ხმაზე გაგვეღვიძა. კედლები იწვოდა. მე და ჩემი უმცროსი ძმა რეზო ძლიერი კვამლის გამო ვიხრჩობდით და სიკვდილს პირველად ჩავხედეთ თვალებში, მაგრამ მხოლოდ პატარა სესილის გადარჩენაზე ვფიქრობდით! ღმერთს ვევედრებოდით, ჩვენი დაიკო გადაერჩინა! ერთ წამში ჩვენი ბედნიერი ცხოვრება ფერფლად და ნაგვის გროვად იქცა!

„მე ყოველთვის კარგად ვიქცევი. დედასაც ვუჯერებ, მამასაც და არც ღმერთს ვაბრაზებ, მაგრამ მე არაფერი მაქვს. დედა ამბობს, რომ ყველაფერი კარგად გვექნება. გვექნება ტკბილეულიც და სათამაშოებიც, მაგრამ როდის – არ იცის… თქვენ იცით? კარგ ბავშვებს კანფეტები ხომ ეკუთვნით?!“ – ტიტინებს პატარა მარიამი და თვალებში, როგორც სულში, დაჟინებით მიმზერს! ისე მიყურებს, თითქოს მთელი მისი ოჯახის ბედი ჩემს პასუხზე იყოს დამოკიდებული.