ზურა: შეხედე, ჩემზე სწრაფად დარბის! აქ უნდა დააჭირო, მერე პულტზე რგოლი დაატრიალო და ივლის! ისეთი ლამაზი „მწვანეფერია“! - მანქანის სანაცვლოდ კოცნას შეგვპირდი, გახსოვს? ზურა: არა, მაგრამ, მომე ლოყა. მაინც გაკოცებ!

ანასტასია: ეს თოჯინა როგორც კი დავინახე, მაშინვე შემიყვარდა! შეხედე, რა ლამაზია! ისეთივე თმა აქვს, როგორც მე! და ისეთივე თვალები! ღმერთო ჩემო! ასეთი ლამაზი თოჯინა არასდროს მინახავს! -რას დაარქმევ? ანასტასია: ტასოს! ჩემი დედიკო მეძახის ასე და ძალიან მომწონს. დიდი მადლობა! მადლობა ყველას, ვინც მაჩუქა. ასეთი სილამაზე არასდროს მქონია. ტასო ყველაზე ლამაზია ჩვენს სახლში! გპირდები, კარგად მოვუვლი. თმას დავვარცხნი და ვაბანავებ. ჩემს საწოლში დავაძინებ, მარტოს რომ არ შეეშინდეს. ოღონდ, სასეირნოდ არ წავიყვან, თორემ ვინმეს მოეწონება და შეიძლება ჭუჭყიანი ხელით შეეხოს!

იცით როგორია ცრემლის გემო? 8 წლის ლიზი გვიმტკიცებს, რომ საჩუქარი რომ მოუტანეს ტკბილი ცრემლით ტიროდა! ახლა უკვე თქვენც იცით, რომ ტკბილი ცრემლის გემო აქვს უზომო ბედნიერებას. უღრმესი მადლობა, მეგობრებო, პატარა ლიზი ხომ, თქვენ აქციეთ ნამდვილ პრინცესად!

სანდრო: ეს ვინ დახატა? მართლა ჩემთვის შეკერეს? ჯერ არ გავხსნათ! ისე ვუყურებ, კარგი? - ბევრმა კეთილმა ქართველმა გაიგო, რომ სპაიდერმენის თეთრეული ძალიან გჭირდებოდა და შეაკერინეს შენთვის. სანდრო: რა ყოჩაღები არიან, ეს კეთილი ქართველი ადამიანები. რა მაგარია, ეს რომ გააკეთეს! მადლობა!

ანი: აი, ჩემი ლელა! ჩემი საუკეთესო მეგობარია. როგორ ფიქრობთ, ისევე ვეყვარები, როგორც მე მიყვარს? ვაიმე! რა ლამაზია! და როგორი თმა აქვს! ხომ მგავს? სად ნახეთ? - შენთვის თოჯინას ვეძებდით, როგორც გვთხოვე და შენმა ლელამ რომ შეგვამჩნია, თვითონ გვთხოვა, შენთან წამოგვეყვანა! ამიტომ მოგიყვანეთ! ანი: აუ, რა მაგრები ხართ! მადლობა! იცით, მასთან ერთად რა ტკბილად დამეძინება? ვერც კი წარმოიდგენთ!

და აი მოხდა სასწაული! დიდია უფალი! გამოჩნდა ადამიანი, რომელმაც თავისი ვინაობა არ გაამხილა, მაგრამ ერთ-ერთ ჩვენ პატარა ბენეფიციარს - ლუკას, ნანატრი ფეხსაცმლის თანხა გადაურიცხა! ლუკა ამ კეთილშობილ ადამიანს მადლობას აი ამ ნახატით უხდის და იგი ამას აკეთებს სრულიად გულწრფელად, ისე, როგორც ეს მხოლოდ ბავშვებს შეუძლიათ, ისინი კი ჩვენი სამშობლოს მომავალია! არაჩვეულებრივ ბიჭუნა ლუკას უერთდება ჩვენი ფონდის მთელი კოლექტივი! გთხოვთ, მოგვწეროთ თქვენი ვინაობა, კეთილშობილო ადამიანო, რათა გამოგიგზავნოთ ეს ნახატი. თქვენთვის ის იქნება როგორც ხატი და თქვენს ცხოვრებაში აუცილებლად მოხდება სასწაულები. ბიბლიის თანახმად, ღმერთმა ცალსახად თქვა: როცა ბავშვს დახმარების ხელს უწვდი, ეს ნიშნავს, რომ შენ მიწვდი მას მე!

დღეს გიორგი ყველაზე ბედნიერია! და ეს არ არის უბრალოდ სიტყვები, რეალობაა! „თითქოს, ჩემს გულში იჯექით, ზუსტად ისეთი მანქანა მომიტანეთ, როგორიც მინდოდა! უკეთესს, ალბათ, ვერც ავარჩევდი! აუ, რა მაგრები ხართ! ვის უნდა ვუთხრა მადლობა? მინდა ყველას უდიდესი მადლობა გადავუხადო!” ვერ ისვენებს ბიჭუნა. ელაპარაკება, გულში იკრავს და კოცნის თავის ოცნებას! რა ადვილია ოცნების ასრულება! და რა სასიამოვნოა, როდესაც შეგიძლია არა მხოლოდ შეეხო შენს ოცნებას, არამედ ითამაშო კიდეც!

„ღმერთო! ღმერთო! ეს ყველაფერი ჩემია? თანაც ორ-ორი? მართლა? არასდროს მქონია ამდენი ახალი ნივთი! ზამთარშიც კი, სხვის ფეხსაცმლით დავდიოდი. ფეხები მეყინებოდა. ახლა კი, ეს სილამაზე მაქვს! შეიძლება ჩაგეხუტოთ? შეიძლება? ყველას მადლობა გადაეცით!“ 11 წლის ბარბარესთვის დიდი სიმდიდრეა ორი კაბა და ორი წყვილი ფეხსაცმელი. ის გაიზრდება, იცხოვრებს, იმუშავებს და ბევრ ლამაზ ტანსაცმელს იყიდის თავისთვის. მაგრამ, იცოდეთ, რომ ეს კაბები მისთვის ყოველთვის ყველზე ლამაზი, ყველაზე ძვირფასი და ყველაზე დაუვიწყარი იქნება. თქვენი ნაჩუქარია, მეგობრებო, ამიტომაც არის ყველაზე ძვირფასი!

„როდესაც ეს კაბა და ლამაზი, თბილი ჩექმები მაჩუქეს, დიდხანს ვიკრავდი გულში, მაშინაც კი, როცა მეძინა! წარმოვიდგინე, ვითომ მე და დედა წავედით მაღაზიაში და ეს კაბა მან შემირჩია. იცით რა ბედნიერი ვარ? დედაჩემი კი, ალბათ, იღიმის და ჩემზე უფრო უხარია! ასე ამბობს: "ჩემი ლამაზი გოგო"

„ვრუმ-ვრუ-უ-უ-უმ, შეხედე, როგორ გაფრინდეს! ნახე მატორი რომ დატრიალდება, რამხელა ქარი ამოვარდეს! რამხელა ხმა აქვს! ეს მართლა ჩემია? არ მძინავს? მიჩქმიტე, დედა! მართლა არ მძინავს? არ მჯერა, ტირილს დავიწყებ ეხლა!“ ეს უნდა გენახათ! ეს სიხარულის გამომხატველი სიტყვები ათბობს სამყაროს. ჩვენს პლანეტას, სწორედ ეს ემოციები ატრიალებს! გმადლობთ, ჩვენო ძვირფასებო! მადლობს გიხდით ამ ბედნიერებისთვის.

ანდრია: დედა ამბობს, რომ მანქანის ამდენი კოცნა არ შეიძლება! ჩემს დას თუ შეუძლია თავის თოჯინას ბევრჯერ აკოცოს, მანქანამ რა დააშავა? - ასეთი მანქანა გინდოდა, ანდრია? ანდრია: არა! არც მეგონა ასეთი ლამაზი და მაგარი მანქანები თუ არსებობდა! არასოდეს მინახავს ასეთი! ჩვენს ეზოში ყველა გადაირევა! იტყვიან: „ანდრია, საიდან გაქვს ასეთი მანქანა?“ მე კი ვეტყვი, რომ ქართველმა ხალხმა მაჩუქა. - კიდევ რას ისურვებდი საჩუქრად? ანდრია: ესე უცებ ვერ გეტყვი! უნდა დავფიქრდე. შენი ტელეფონის ნომერი მაქვს, როგორც კი მოვიფიქრებ, მაშინვე დარეკავ, გეტყვი და ვიცი, რომ სურვილი აუცილებლად ამისრულდება!

„თქვენც გაიგეთ სიხარულისგან როგორ ვყვიროდით, როდესაც ძიამ მანქანა და თოჯინა მოგვიტანა? დედამ თქვა, რომ მთელმა საქართველომ გაიგო. ასე გვითხრა, ყვირილს თუ არ შევწყვეტთ, თქვენს საჩუქრებს უკან წაიღებენო - მაგრამ არავის წაუღია და ძალიან გაგვიხარდა! ხან მანქანას ვკოცნიდით, ხან თოჯინას, ხან ძიას და დედიკოს!"