„ჩემი კაბები დახეულია, სხვა ბავშვებს კი დედები ლამაზ კაბებს აცმევენ“.

ნიაკო, 3 წლის: „მე ძალიან მიყვარს ხინკალი. ძალიან მიყვარს, მაგრამ სახლში არ გვაქვს. ახალ სათამაშოებზე ვოცნებობ. ჩემი ყველა სათამაშო ძველია. მე თოჯინებზეც ვოცნებობ.

— როგორი თოჯინები მოგწონს?

ბარბის თოჯინები. სხვა ბავშვებს აქვთ, მაგრამ მე არასდროს მქონია. როცა გავიზრდები, სათამაშოების ფული მექნება. მაგრამ დიდები ხომ სათამაშოებით აღარ თამაშობთ?! მაშინ რაში მჭირდება ეს ფული, თუ დიდობისას ვერ ვიყიდი იმას, რაც ახლა გამიხარდებოდა?!

— კარგი. მაშინ მითხარი, კიდევ რა გაგახარებს, რაზე ოცნებობ?

ლამაზ კაბებზე. ვარდისფერ კაბებზე, პრინცესებს რომ აცვიათ. ასეთ კაბას თუ ჩავიცვამ, მეც პრინცესა გავხდები. პრინცესებს კი შეუძლიათ იყიდონ ბევრი შოკოლადის კანფეტი, თოჯინები და სათამაშო კნუტი.

ჩემი კაბებიდან ზოგი ძველია, ზოგი უშნო ან დახეული. დედას არ შეუძლია ახალი კაბები მიყიდოს, იმიტომ რომ ფული არ აქვს. ის ბაზარში არაფერს მყიდულობს. თუ სხვა დედებს აქვთ ფული, მაშინ რატომ არ აქვს დედაჩემს ის არასდროს, შენ არ იცი? (მიმართავს კორესპონდენტს). იმაზეც ვოცნებობ, რომ ჩემს ძმას ვუყიდო ბევრი ჩიფსი, წვენები, შოკოლადები, ბევრი გემრიელი რამე, იმიტომ რომ თავისით არასდროს არ შეუძლია საწოლიდან ადგომა. სიარული არ შეუძლია. თოვლის ბაბუას ჩემთვის სურვილები და ოცნებები არასდროს აუსრულებია. (კორესპონდენტს) — უთხარი თოვლის დედოფალს, როცა თბილისში დაბრუნდები. იქნებ მან მაინც შემისრულოს.

(დანიშნულება: ნია გოროზია)