თავად ბექას, რა თქმა უნდა, არ შეუძლია მუშაობა, მის საბრალო დედას კი პროთეზის ყიდვის საშუალება არ გააჩნია. პროთეზის გარეშე, კიბეებზე ჩასვლა ძალიან რთულია. ხშირად იქცევა და გვერდით არავინ ჰყავს, ხელი რომ გაუწოდოს და წამოაყენოს. რაოდენ უხერხულია ახალგაზრდა მამაკაცისთვის უცნობებს სთხოვოს დახმარება, ხეიბარი რომ წამოაყენონ! კიბეზე ჩასვლა უწევს პროთეზის გარეშე, ხანდახან იქცევა კიდეც, რადგან კორპუსში არ არის ლიფტი?! ერთხელაც რომ წაიქცეს და ვეღარ ადგეს?! ძალიან უჭირს ასეთ კიბეზე ჩასვლა! „მთელი დღე ფანჯარასთან ზის, მისი თანატოლები სეირნობენ, ერთობიან, უყვარდებათ და სამომავლო გეგმებს აწყობენ! ფანჯრის მიღმა კიб ფერადი სამყაროა, რომელიც მისთვის საშიში, გულსატკენი და შავ-თეთრია: „რა მომავალს უნდა ვხედავდე? საერთოდ ვერაფერს ვხედავ, სიცარიელის და სრული უიმედობის გარდა” ნინო (ბექას დედა): „ჩემმა შვილმა 24 წლის ასაკში მწვავე ინფარქტი გადაიტანა. ოპერაცია 9 საათს გაგრძელდა. შედეგად კი მიიღო დიაბეტი. მერე განგრენა, რის გამოც ფეხი დაკარგა ჩემმა შვილმა!”

ჩამონგრეულ, ბნელ და ცივ ოთახში 70 წლის მოხუცი წევს, დაჟანგებული საწოლიდან უკვე 9 წელია ვერ დგება. მარჯვენა მხარე მთლიანად პარალიზებული აქვს ვერაგი ინსულტის გამო. მეტყველება უჭირს, სიარული კი საერთოდ არ შეუძლია. პენსიის თანხა მედიკამენტების საყიდლად არ ჰყოფნის, შიმშილობს. ეს ყველაფერი ხდება ჩვენს საქართველოში, სადაც დასაბამიდან მოხუცებს პატივს სცემდნენ და აფასებდნენ! ტარიელი (70 წლის): მეუღლე 30 წლის წინ დამეღუპა. სიკვდილის წინ მთხოვა, ჩვენი ერთადერთი ვაჟისთვის „ახალი დედა“ არ მომეყვანა. სრულიად მარტომ დავიწყე ჩვენი პატარა ვაჟის აღზრდა. ხომ წარმოგიდგენიათ, მარტოხელა კაცისთვის ეს რამდენად რთული იქნებოდა? მაგრამ, ცოლისთვის მიცემული სიტყვა არ გავტეხე.

– საცოდავად ჩურჩულებს ოთხი წლის ბიჭი და ტირილს იწყებს; ლოყებზე მლაშე ცრემლები ღვარად ჩამოსდის, მის თვალებში კი იმხელა ტანჯვა და მწუხარება იკითხება, რომ ამის დანახვაზე გული მიკვდება!

„დეიდა, ყურადღებით იყავით: დედას მოულოდნელად ტუჩები თუ გაულურჯდა, საშველად ვინმეს უნდა მოვუხმოთ! – ზრდასრული ადამიანის სერიოზულობით მაფრთხილებს 7 წლის ირმა და თვალებში უნდობლად მიყურებს. – მე ნემსის გაკეთება არ ვიცი; თქვენ იცით? აუცილებლად ვისწავლი! მალე!“