ეტლს მიჯაჭვული ახალგაზრდა გოგონა, სოფიკო ყოველდღე ევედრება ღმერთს, ტკივილისგან იხსნას, მეგობრები და შვილები გამოუგზავნოს, ვისთანაც ლაპარაკს შეძლებს და არ დასცინებენ თავისი დაავადების გამო. მუდამ მოწყენილია და ტირის. ხმის გამცემიც არავინ ჰყავს, არადა ძალიან უნდა, რომ ჰყავდეს. სკოლაში სწავლაზე ოცნებობდა, დედას კი სულ ექიმებთან დაჰყავდა. ამიტომაც ვერ დაუმეგობრდა გოგონებს. ისინი დარბოდნენ, სეირნობდნენ, რაც არ შეეძლო სოფიკოს. ცხოვრების სილამაზით ტკბობა მხოლოდ ფანჯრიდან შეეძლო…

გაიცანით, მეგობრებო! ცხოვრებაში ასეც ხდება ხოლმე… აი, რა დარჩა ამ ორი წლის წინანდელი სიცოცხლით სავსე, ქართველი ლამაზმანისგან!
შეუცნობელ არს გზანი უფლისანი, მეგობრებო! სიცილი და სიხალისე ცრემლებმა და მწარე ტირილმა ჩაანაცვლა. ის ადრე ციბრუტივით ტრიალებდა, ახლა კი დამოუკიდებლად წამოდგომა, წყლის დალევა და საბნის დაფარებაც კი აღარ შეუძლია.