ყველაზე საშინელ კოშმარშიც კი 27 წლის მზრუნველ დედას, გვანცა ტვილდიანს, არ დაესიზმრებოდა, რომ ასეთი ახალგაზრდა თავის საყვარელ გოგონებსა და ბიჭებთან ერთად ერთ დღეს დანგრეულ, ავარიულ სახლში აღმოჩნდებოდა შანხაის დასახლებაში, თბილისთან ახლოს. შვიდი ბავშვი, რომელთაგან უმცროსი ჯერ 4 თვისაც არ არის, ცხოვრობს ვირთხებით სავსე ოთახში, ჩამოვარდნილი ჭერით, სადაც ბუზები და შხამიანი ბზიკები დაფრინავენ, რომლებმაც შეიძლება ნებისმიერ წამს უკბინონ საბრალო პატარებს. ექვს ბავშვს ძველ საწოლზე დედასთან ერთად სძინავს, ჩვილი ჟაკი კი კალათაში წევს, რომელიც მას აკვნის მაგივრობას უწევს. სახლში არც აბაზანაა და არც საპირფარეშო.

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ… თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

„სკოლაში ვერ დავდივარ. დედას ეშინია, რომ სადმე ცუდად გავხდები, დავვარდები და ვერავინ დამეხმარება… ამიტომ სახლში ვსწავლობ. არადა, ბავშვებთან ერთად ქუჩაში თამაში და სირბილი ისე მინდა…“ – სევდიანი თვალებით გვეუბნება 8 წლის ბარბარე. – „აი, შემომხედე! კარგად შემომხედე! განა ავადმყოფს ვგავარ? ისეთივე ვარ, როგორიც ყველა, მაგრამ ჩემთვის არ შეიძლება…“

„ერთ საშინელ ტყეში, საშინელ სახლში, უსაშინლესი ხალხი ცხოვრობდა…“ ბავშვობის ეს საშიში ამბავი გახსოვთ? დღეს სწორედ ასეთ სახლზე მოგიყვებით; ოღონდ იქ საშინელი ხალხი კი არა, ბავშვები ცხოვრობენ, რომლებიც საშინელები სულაც არ არიან; პირიქით, ისინი ყველაზე ლამაზი ქართველი ბავშვები არიან.

“საინტერესოა, რას იტყვიან მეზობლები, როდესაც დაინახავენ, რომ ჩემი სახლი დანგრეულია, მე კი მისი ნანგრევების ქვეშ ვარ მოყოლილი? ალბათ იტყვიან: „საწყალი ქალი, როგორ მეცოდება… ღმერთმა ასეთი ბედი არავის არგუნოს!“ ან იქნებ, არც არავინ გამიხსენოს? იქნებ თქვან: „საბრალო, იმქვეყნად მაინც დაისვენებს… მას აქ ძალიან უჭირდა!“
62 წლის ეთერი ძლივს დადის და ქოშინით გვესაუბრება. „წამოდით, ჩემს მამულს გიჩვენებთ, – ცდილობს იხუმროს. – აი, შეხედეთ! დიახ, დიახ, მე აქ ვცხოვრობ. უფრო სწორედ, კი არ ვცხოვრობ, არამედ ველოდები როდის წამიყვანს სიკვდილი.“

„ჩვენ არასდროს არაფერი გვექნება, ჩვენ ღარიბი მშობლები გვყავს“, – ჩუმად მეჩურჩულებიან ბავშვები, როდესაც მათ სათამაშოების შესახებ ვეკითხები. ბავშვები ჯურღმულიდან! საშინელებაა, ასე როგორ ცხოვრობენ?! ან საერთოდ, თუ ცხოვრობენ? ეს ხომ სახლი კი არა, ბეტონის გამოქვაბულია ფილმებიდან პრეისტორიული დინოზავრების შესახებ. წყლისა და საპირფარეშოს გარეშე! ბეტონის იატაკი, კედლები და ჭერი! ამ ანგელოზებმა ღმერთი ასე ძალიან რით განარისხეს? რაში არიან ისინი დამნაშავეები?
ისინი ყოველდღე ცრემლიანი თვალებით უყურებენ სხვა ბავშვებს, რომლებიც ლიმონათს სვამენ და ორცხობილას ჭამენ, რადგან ეს ყველაფერი მათ მხოლოდ რამდენჯერმე აქვთ გასინჯული, ხოლო მსგავსის თუნდაც თვეში ერთხელ ყიდვა მრავალშვილიანი ოჯახისთვის ნამდვილი ფუფუნება და ოცნებაა. წარმოგიდგენიათ? ლიმონათი და ორცხობილა!