„კინაღამ მოვკვდი, იცი? დედა ასე ამბობს!“ – შემომჩივლა 10 წლის მათეომ. – „დედამ რაღაც ძალიან ძვირადღირებული სიროფი მიყიდა. გემრიელია! მაგრამ ცუდი ისაა, რომ ჩემ გამო სამი დღე ერთ პურს ჭამდნენ… იქნებ ჩემზე ამდენი ფული არ უნდა დაეხარჯა? როგორ ფიქრობ?“

„როდესაც ექვსივე ერთხმად იწყებს ბარტყებივით ჟივჟივს, ჭამა გვინდაო, გული მიკვდება. მე მხოლოდ ერთი ოცნება მაქვს – მათი დაპურება! სულ ეს არის! სხვა რამეზე ოცნებას ვერც კი ვბედავ… ჩვენ უბრალოდ ჭამა გვინდა.“
რთულია, მშიერ ბავშვებზე წერა, როდესაც ყველა სახლში სადღესასწაულო მზადებაა, იშლება სუფრები, საჭმელი უხვადაა… შეიძლება ყველაფერი არც კი შეიჭამოს, ბევრი რაღაც გადაიყრება კიდეც… შენ კი, ამ დროს ზიხარ და იმ ოჯახზე წერ, რომელშიც ექვსი ბავშვი ცუდად იკვებება, ძველმანებში გამოწყობილი დადის და მათი ყველაზე მთავარი ოცნებაა – ჭამით გული იჯერონ. „დღეს პურის ზედმეტი ნაჭერი რომ მივირთვათ, ხვალ შიმშილი ხომ არ მოგვიწევს?“ – ეს არის მათი მთავარი პრობლემა.

მე ხომ ის ძალიან მიყვარს?! – პატარა გიორგის (8 წლის) თვალები ცრემლებით ევსება… პასუხს ვერ ვპოულოუბ და მზად ვარ, მიწამ პირი მიყოს ამ სუფთა, მაგრამ ცნობისმოყვარე, ბავშვური მზერის ქვეშ… გიორგის ძმა, ნიკოლოზი (10 წლის) მძიმედ არის ავად და ძნელად თუ შეძლებს ვინმე, ბიჭუნას დაჰპირდეს, რომ ის მალე შეძლებს ძმის მაგრად ჩახუტებას.

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

თუ წამლები იყიდოს და ბავშვები, ყველანი მშიერი დატოვოს? შესაძლოა, მეზობლები დაეხმარონ! როგორ მოიქცეს?

25 წლის სვეტლანა ხარატიშვილის ყოველი დილა იწყება ფიქრით, რომ ეს დღე შეიძლება მისთვის უკანასკნელი იყოს და მისი შვილები შეიძლება დედის გარეშე დარჩნენ.