თვენახევრის განმავლობაში 18 ოპერაცია და 18 ნარკოზი გაუკეთდა. ფილტვები ნაწილ-ნაწილ ამოაჭრეს - ჯერ ერთი, მერე მეორე... ახლა ფილტვის მეოთხედიღა დარჩა. მან 18 სიკვდილი გადაიტანა, მაგრამ სიცოცხლეს ყოველ ჯერზე უბრუნდებოდა. ის ახლა ცოცხალია, თუმცა დრო შეზღუდული აქვს. მან ეს იცის... მისმა მშობლებმაც იციან... მაგრამ ეყოთ ძალა, რომ ამ სინამდვილეს შეჰგუებოდნენ.

„ოღონდ გიორგი გადარჩეს... ოღონდ გადარჩეს...“ - პატარა გიორგის დედა ყოველდღე ლოცულობს. მას სასწაულის სჯერა! სჯერა, რომ ღმერთი მარტო არ დატოვებს და იმ ხალხს გამოუგზავნის, ვინც პატარა ქართველი ბიჭის სიცოცხლის გადარჩენაში თავის წვლილს შეიტანს. დღითიდღე ჩვენ სულ უფრო და უფრო ვცოტავდებით! ნუთუ დავუშვებთ, რომ კიდევ ერთ სიცოცხლე დავკარგოთ?!

„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ... მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის... ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება... თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, - გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

დიდი ხნის ნანატრმა, უფლისგან ბოძებულმა 3 წლის საბამ მშობლები შეიძლება ნებისმიერ დროს დატოვოს. ჰემანგიომა, იგივე კიბო, რომელიც ყოველ წუთს ავთვისებიან სიმსივნეში გადაზრდის საფრთხეს ქმნის! ასეთი განაჩენი გამოუტანეს ბავშვს ექიმებმა დაბადებისთანავე.

როცა 5 წლის ნატო თვალებს ატრიალებს და თავს უკან ისე აგდებს, თითქოს სადაცაა ხერხემალში გადატყდება, შიში გიპყრობს; ხოლო როცა ტკივილისგან ყვირის - ძარღვებში სისხლი გეყინება. დედისთვის ამის ყურება ორმაგად რთულია. ზოგჯერ ქალი ოცნებობს, რომ თავისი გოგონას ყველა ტკივილი მასზე გადავიდეს; მაგრამ შეძლებს თუ არა ამ ყველაფრის ატანას - არ იცის...

„დე, მიშველე! ვკვდები, დე!“ - ოდნავ გასაგონი ხმით კბილებში სცრის ეკა. მას უკვე ყვირილს თავიც კი აღარ აქვს... – „უკვე მოვკვდი, დე? ჯოჯოხეთში ვარ? ღმერთო, ასე ძალიან რატომ მტკივა?“ - საბრალო გოგონა ტუჩს დასისხლიანებამდე იკვნეტს და დედას ხელს უფრო და უფრო მაგრად უჭერს, ცრემლები კი ღაპაღუპით სდის თვალებიდან.

მამა, რომელმაც მიატოვა, ძილის წინ ზღაპრებს არასდროს წაუკითხავს; არც ბებია და ბაბუა დაპატიჟებენ ოდესმე სტუმრად. ერთადერთი, რაც 2 წლის პრინცესას, ანა-მარიას გააჩნია, მტირალი დედა და სოციალური სასადილოდან მოტანილი პურია. ახლობლებმა და ნათესავებმა მის სიცოცხლეზე უარი ჯერ კიდევ მის დაბადებამდე თქვეს! „ნათესავებმა არ მიმიღეს, მითხრეს: „ბავშვის გაჩენა თუ გინდა - ქმარი დაიბრუნე, თუ არ დაიბრუნებ - ბავშვი მოიშორე“. რა უნდა მექნა? თქვენ რას იზამდით?“

შეჭირვებულთა, სნეულთა და უბედურთა დახმარებით, შენ მათ კი არ უწვდი დახმარების ხელს, არამედ ძეს ღვთისას! „რადგან მშიოდა და მომეცით საჭმელი; მწყუროდა და მასვით; უცხო ვიყავი და შემიწყნარეთ; შიშველი ვიყავი და შემმოსეთ; სნეული ვიყავი და მომხედეთ; საპყრობილეში ვიყავი და მინახულეთ... ჭეშმარიგად გეუბნებით თქვენ: რითაც შეეწიეთ ერთს ამ ჩემს მცირე ძმათაგანს, იმით მე შემეწიეთ.“ (მათეს სახარება 25:35-36, 40)

„მეშვიდედ მივდივარ ოპერაციაზე, რომელიც ფაქტობრივად გარდაუვალი სიკვდილით მემუქრება! კლინიკური სიკვდილი ოთხჯერ გადავიტანე... დიახ, მზად ვარ მოვკვდე, ოღონდ ჩემმა შვილმა იცოცხლოს; მაგრამ კეთილო ხალხო, ჩემ გარეშე ის როგორ იქნება?! ასე ნაზად მას ვინ აკოცებს? მშობელი დედასავით გულში ვინ ჩაიკრავს? სიცოცხლე შემინარჩუნე, ღმერთო!“ - უფალს ევედრება ქალი. „ღმერთმა ქნას, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიაროს“, - მეუბნება გმირი ქალი, სახელად ლელა. აი, ვინ დაიმსახურა გმირობის ორდენი საქართველოში!

„ვეცდები, ჩემო გოგონა... ღმერთო, როგორ მტკივა! გევედრებით, გამიყუჩეთ, უკვე აღარ შემიძლია ამ ჯოჯოხეთური ტკივილისა და ტანჯვის ატანა...“ – 27 წლის გიორგი ჩხიკვაძე საშინელი ავტოსაგზაო შემთხვევის მსხვერპლია - მან უკვე 3 ოპერაცია გადაიტანა; ერთი ფეხი დაკარგა და შესაძლოა, მეორეც ვერ შეინარჩუნოს.

რას ნიშნავს თქვენთვის ნამდვილად დიდი ოჯახი? 4 – 5 ადამიანი? იქნებ 6? ალბათ გაგიკვირდებათ, რომ გიამბოთ 8-სულიანი ოჯახის შესახებ, რომელიც ცხოვრობს დანგრევის პირას მისული შენობის მხოლოდ ერთ ოთახში?

ვნახო ის კეთილი ადამიანები, ვინც დამეხმარა სიბრმავისგან თავის დაღწევაში, და რა თქმა უნდა, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადამიანი დედამიწის ზურგზე, ჩემი მეუღლე - ანა.

მეორეს ჩემთვის დავიტოვებ... მე ხომ არ მტკივა... ეს უსამართლობაა, რომ მე მესმის და ვლაპარაკობ, ის კი ვერა!“

14 წლის მარიამის ყველაზე დიდი ოცნებაა ავტომატიზირებული ეტლი, რომელიც მისცემს მას შესაძლებლობას, ბოლოსდაბოლოს ნახოს არა მხოლოდ ოთახის გაქუცული კედლები, არამედ უფლის მიერ შექმნილი ნათელი სამყაროც, მზიანი ბათუმის ცა, ზღვა და ტალღები, ლამაზი სანაპირო.

„ვერც კი წარმოიდგენთ, რა ძნელია უყურო, როგორ ხოხავს შენი შვილი მუხლებზე, ფეხზე წამოდგომას ცდილობს, მაგრამ ერთ ნაბიჯსაც კი ვერ ადგავს“