„ოღონდ გიორგი გადარჩეს... ოღონდ გადარჩეს...“ - პატარა გიორგის დედა ყოველდღე ლოცულობს. მას სასწაულის სჯერა! სჯერა, რომ ღმერთი მარტო არ დატოვებს და იმ ხალხს გამოუგზავნის, ვინც პატარა ქართველი ბიჭის სიცოცხლის გადარჩენაში თავის წვლილს შეიტანს. დღითიდღე ჩვენ სულ უფრო და უფრო ვცოტავდებით! ნუთუ დავუშვებთ, რომ კიდევ ერთ სიცოცხლე დავკარგოთ?!

„დაიძინე, სიხარულო, დაიძინე... შენ გვერდით ვარ, არ გაგიშვებ! შენთან ვარ და შენს ძილს ვუდარაჯებ... ჩემო სიყვარულო, ჩემო პატარავ...“ - აგერ უკვე 28 წელია დედა შვილს ამ სიმღერას უმღერის, რომ შეტევებისა და კრუნჩხვების შემდეგ დაამშვიდოს. 28 წელია მისი ხელი მაგრად უჭირავს, რომ მთვარისამ იგრძნოს - ის არ მიუტოვებიათ, ის მარტო არ არის! ერთადერთი, რაც მას ამ სამყაროსთან აკავშირებს, დედის ხმა და დედის ხელებია...

„გთხოვთ... მეც თქვენნაირი ვარ, სიარული მიჭირს, ფეხები და ზურგი მტკივა, მაგრამ ამის ატანა შემიძლია. იცით, ყველაზე მტკივნეული რა არის? როდესაც შენკენ თითს იშვერენ და იცინიან... მეუბნებიან, რომ ჩემთან თამაში არ სურთ, რადგან მათსავით კარგად ვერ ვსწავლობ, რადგან სიარული მიჭირს... თავს ვიკავებ, რომ არ ავტირდე; მაგრამ როცა შინ ვბრუნდები და ვერავინ მხედავს, ბალიშში თავჩარგული ვტირი.“

დიდი ხნის ნანატრმა, უფლისგან ბოძებულმა 3 წლის საბამ მშობლები შეიძლება ნებისმიერ დროს დატოვოს. ჰემანგიომა, იგივე კიბო, რომელიც ყოველ წუთს ავთვისებიან სიმსივნეში გადაზრდის საფრთხეს ქმნის! ასეთი განაჩენი გამოუტანეს ბავშვს ექიმებმა დაბადებისთანავე.

თუ სიკვდილი გვიწერია – სამივე მოვკვდებით – ამბობს ბავშვების დედა, ია. „დედა ბორბლებზე დადის და ძალიან სტკივა, მაგრამ მე მას წამლებს ვაძლევ!“ - პატარა, ლამაზი ქეთი ზღურბლიდანვე ისეთი სიამაყითა და ბავშვური გულუბრყვილობით შემოგვძახის, რომლისგანაც უფროსებს მაშინვე ცრემლი ადგებათ თვალებზე. ის „მზიანი ბავშვია“ - როგორც ახლა დაუნის სინდრომის მქონე ბავშვებს ეძახიან... „დედა, დე, სტუმრები გვყავს!“ - ეს მშვენიერი გოგონა, რომელიც მართლაც მზეს ჰგავს, მხიარული ყიჟინით შერბის ოთახში და დამხმარე ეტლში მჯდომ ქალს მუხლებზე ახტება...

„სკოლაში ვერ დავდივარ. დედას ეშინია, რომ სადმე ცუდად გავხდები, დავვარდები და ვერავინ დამეხმარება... ამიტომ სახლში ვსწავლობ. არადა, ბავშვებთან ერთად ქუჩაში თამაში და სირბილი ისე მინდა...“ - სევდიანი თვალებით გვეუბნება 8 წლის ბარბარე. – „აი, შემომხედე! კარგად შემომხედე! განა ავადმყოფს ვგავარ? ისეთივე ვარ, როგორიც ყველა, მაგრამ ჩემთვის არ შეიძლება...“

როცა 5 წლის ნატო თვალებს ატრიალებს და თავს უკან ისე აგდებს, თითქოს სადაცაა ხერხემალში გადატყდება, შიში გიპყრობს; ხოლო როცა ტკივილისგან ყვირის - ძარღვებში სისხლი გეყინება. დედისთვის ამის ყურება ორმაგად რთულია. ზოგჯერ ქალი ოცნებობს, რომ თავისი გოგონას ყველა ტკივილი მასზე გადავიდეს; მაგრამ შეძლებს თუ არა ამ ყველაფრის ატანას - არ იცის...

„დეიდა, გეხვეწები, გაზრდაში დამეხმარე, რა! დედის გადარჩენა უნდა მოვასწრო!“ - ყურში ჩუმად მეჩურჩულება ექვსი წლის, დიდთვალება, სევდიანი თოჯინა ნუცა, როცა მასთან დედაზე ვიწყებ საუბარს. ის მხოლოდ ექვსი წლისაა, მაგრამ უკვე იცის, რა არის სიკვდილი და ამქვეყნად ყველაზე საყვარელი ადამიანის - დედის არაადამიანური ტკივილი!

„დე, მიშველე! ვკვდები, დე!“ - ოდნავ გასაგონი ხმით კბილებში სცრის ეკა. მას უკვე ყვირილს თავიც კი აღარ აქვს... – „უკვე მოვკვდი, დე? ჯოჯოხეთში ვარ? ღმერთო, ასე ძალიან რატომ მტკივა?“ - საბრალო გოგონა ტუჩს დასისხლიანებამდე იკვნეტს და დედას ხელს უფრო და უფრო მაგრად უჭერს, ცრემლები კი ღაპაღუპით სდის თვალებიდან.