„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ – მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“

„გთხოვთ… მეც თქვენნაირი ვარ, სიარული მიჭირს, ფეხები და ზურგი მტკივა, მაგრამ ამის ატანა შემიძლია. იცით, ყველაზე მტკივნეული რა არის? როდესაც შენკენ თითს იშვერენ და იცინიან… მეუბნებიან, რომ ჩემთან თამაში არ სურთ, რადგან მათსავით კარგად ვერ ვსწავლობ, რადგან სიარული მიჭირს… თავს ვიკავებ, რომ არ ავტირდე; მაგრამ როცა შინ ვბრუნდები და ვერავინ მხედავს, ბალიშში თავჩარგული ვტირი.“

2 წლის ბავშვის ხმამაღალმა ტირილმა ოჯახი ხანძრის დროს მტანჯველ სიკვდილს გადაარჩინა!
„დიდება შენდა, ღმერთო, – მოთქვამს მრავალშვილიანი დედა, ინეზა, – რომ ჩემს მარიამს ხელი შეახე და გააღვიძე. ეს ხომ ნამდვილი სასწაულია… საშინელ სიკვდილს, – ცოცხლად დაწვას, – მხოლოდ ერთი-ორი წუთი გვაშორებდა და უცებ… ჩემი გოგონას ხმამაღალი ტირილი სახანძრო საყვირივით გაისმა! ისედაც ღარიბები ვართ, ახლა კი… ახლა მთელი ჩვენი ცხოვრება ნაცრის გროვად და ნანგრევებად იქცა!“

7 თვის ერნესტთან, 4 წლის ლუკასთან და 7 წლის დამიანესთან თოვლის ბაბუა არასდროს მისულა.
როგორ უნდა აუხსნა პატარებს – რატომ? რატომ მიდის ზღაპრული თოვლის ბაბუა ჯანდაცვის სამინისტროს იმ უნამუსო მოხელეების შვილებთან, რომლებსაც ამ ანგელოზების 4 წლის დაიკოს სამკურნალოდ ფულის გამოყოფა “დაავიწყდათ” და მან საშინელ წამებაში, უბედური ქართველი დედის ხელებში დალია სული, ეპილეფსიის მორიგი შეტევისას. რა უბედურებაა?!

„ვოცნებობ, რომ დედა ყოველთვის იღიმოდეს, ის კი სულ ტირის და ტირის“, – სევდიანად ამბობს 12 წლის ბიჭი, იურა.
და მყისვე, საუბარში პატარა ანა ერთვება:
„ჩვენი დედიკო ძალიან, ძალიან გვიყვარს! მოდი, გასწავლი, თითების გათბობას როგორ გვასწავლის. იცი?”
„ამის ცოდნა რაში მჭირდება?“ – ვეკითხები გოგონას.
„რა სასაცილო ხარ! უკვე დიდი ხარ და არ იცი! სიცივე თუ იქნება, ისინი შეიძლება დაგემტვრეს; თუ თითები არ გჭირდება?“
„უბედურება, პირდაპირ, თან მდევს, – მწარედ ტირის საბრალო დედა, არაქსი. – ქმარმა მომიტაცა, შემდეგ კი მიღალატა და მიმატოვა, მშობლებმაც ზურგი მაქციეს… ერთი წლის წინ კი მამა გარდამეცვალა, რომელიც ჩემი ერთადერთი საყრდენი და მფარველი იყო… ამ ქვეყნად სრულიად მარტო ვართ და საერთოდ არავის ვჭირდებით!“

„მე ის ისე ძალიან მენატრება… ისე ძალიან მინდა, რომ ჩავეხუტო და ვეთამაშო. იქ, მასთანაც ცივა. აქ კი, მე და დედასაც გვცივა…“
პატარა თეას მამა ძალიან ენატრება. ჯანმრთელი ადამიანი მოულოდნელად გარდაიცვალა და თავისი გოგონები, – მეუღლე, ლია და 6 წლის ქალიშვილი, თეა, – სრულიად მარტო დატოვა. მათ არავინ ჰყავთ… მათ არაფერი აქვთ…
„აი, ასე საუბრობს მამამისზე მთელი დღეები. მის სურათებთან ზის და უყვება, დღემ როგორ ჩაიარა. ის მას ძალიან იყო მიჯაჭვული, ძალიან უყვარდა. ჩემზე მეტადაც კი. მამიკოს გოგოა! მეც ძალიან მიჭირს. წარმოიდგინეთ, ერთ კვირაში, სრულიად ჯანმრთელი ადამიანის დაკარგვა როგორია? მთელი ჩემი სამყარო თავდაყირა დადგა, ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. რა ვქნა, რა გავაკეთო?.. ვცდილობ, თავი შევიკავო და გრძნობებს არ ავყვე. ვიცი, რომ ის ზეციდან გვიყურებს და დაგვეხმარება.“