7 წლის თაკომ რომ დამინახა, გადაწყვიტა, რომ ზღაპრული ფერია ვიყავი… მამას მიეკრო და მთხოვა: „ხომ დაეხმარები? ხომ უშველი?“ და მერე გულამოსკვნილი ატირდა. მისი ტირილის ხმა რომ გაიგეს, ბავშვები საყვარელ და მძიმე სნეულ მამას მისცვივდნენ! მათაც უნდოდათ მამიკოს ხელში აეყვანა და გულში ჩაეკრო. (ალბათ ფიქრობდნენ, იქნებ სასწაული მოხდა და ფერიამ მამიკოს ჯანმრთელობა აჩუქაო)

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ – ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ… მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის… ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება… თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, – გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

მარინას მკერდი მოკვეთეს, პალატაში გიორგისთან ერთად იწვა… ბავშვის დამტოვებელიც კი არ ყავდა…