საბა შეიძლება ერთმა პატარა ნამცეცმა მოკლას. შეიძლება მოკლას ერთმა ლუკმა პურმა, ან ორცხობილამ. საბა რვა წლის არის, არ იცის არც პურის, არც ხორცის, არც შოკოლადის გემო. იმ წამსვე დაიღუპებოდა, რომ გაესინჯა. მისი კუჭ-ნაწლავის მდგომარეობა საშიშია. არავინ იცის, რა დროს გასკდება. ყველაზე საშინელ თრილერზე უფრო საზარელი სანახავია. საბა ხომ არ თამაშობს, ის თვალსა და ხელს შუა კარგავს სიცოცხლეს! პირიდან სისხლი შადრევანივით ამოსჩქეფს, მის ტანსაცმელზე, ლოგინსა და იატაკზე. საბა კი, იცლება და ძალებს კარგავს.

იგი მარტოხელაა, რამეთუ ყველა ახლობელმა მიატოვა მიუხედავად იმისა, რომ მძიმედ სნეულია და ყოველდღიურ მოვლა–პატრონობას საჭიროებს.

ამ გოგონების ცხოვრება ტკივილით და სევდით არის სავსე. ღმერთმა აშოროს ყველას ის მწარე ბედი, რაც მათ ერგოთ.

როცა ჩემმა თემურიმ პირველად დაკარგა გონება და ჩემს თვალწინ დაეცა მიწაზე მეგონა, რომ ჩემი ორი წლის ბიჭი, სამუდამოდ დავკარგე.

ისინი მხოლოდ ჩვენი სამშობლოს მიწაზე – საქართველოში იბადებიან! მათ ისე უხარიათ ყოველი ახალი დღე! დიდია უფალი, რადგან ისინი ჯერ კიდევ დიდხანს ვერ მიხვდებიან, რა გასაჭირში იმყოფებიან მათი მშობლები!

„თუ ბავშვთა სახლში მომათავსებენ, გამოვიქცევი და დედას და ჩემს ძმებს მოვუვლი! – ძალიან სერიოზულად ამბობს ლამაზი ბიჭი, ნიკა, რომელიც ნანგრევების ზღურბლთან გვხვდება. ამ მეგობრულ ოჯახში ხომ სწორედ ის ასრულებს უფროსი კაცის როლს?!