ნათია: ბევრნი ვართ. მე, ჩემი მეუღლე და ექვსი შვილი ამ ერთი ბეწო სახლში ძლივს ვეტევით. წასასვლელიც არსად გვაქვს. რომ გაიგებენ, რამდენი შვილი გვყავს, ისე გვიყურებენ, როგორც ტარაკნებს. სხვა ქვეყანაში რომ ვცხოვრობდე, ალბათ ჯილდოს მომცემდნენ იმისთვის, ათი შვილი რომ გავაჩინე! დიახ, გმირად ვთვლი საკუთარ თავს. არ არის მარტივი საქართველოსთვის შვილების აღზრდა. არავინ გვაფასებს, არავის ვჭირდებით. შემწეობას გვაძლევენ და ჰგონიათ, რომ საკმარისია.

მარიამს ძალიან უჭირს. ის ავადაა. ის სხვებს არ ჰგავს. თანატოლების მსგავსად, წერა-კითხვა და ოცნება მასაც შეუძლია, სიარული კი არა. ბავშვობიდან! წარმოგიდგენიათ, მეგობრებო, როგორია ამ ტანჯვის ყურება მისი ოჯახისთვის, თანაც – სრულ სიღარიბეში?! ისინი იმდენად ღარიბები არიან, რომ მას ვერაფრით ეხმარებიან.

უკუნეთ სიბნელეშია. 89 წლის კლარა თვალებს ვერ ახელს. ხის მაგიდასთან ზის და ელოდება, იქნებ შემოვიდეს ვინმე, საწოლზე გადაჯდომაში რომ მიეხმაროს. ამ სიბნელეში დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს. ვერ პოულობს საწოლს, რომელიც ახლოს უდგას. ვერ ხვდება, როგორ მივიდეს იქამდე. იკარგება. ზის და ელოდება.

ანდრია ხელს ბოსტნეულის სახეხში ჰყოფს და მანამ იხეხავს, სანამ სისხლი არ წამოვა, შემდეგ კი, მწარედ იკბენს ორივე მტევანზე. ამ პაწაწინა ოთახში ის ჭკუიდან გადადის, მთელი დღე აქ არის ჩაკეტილი მის დასთან ერთად, სანამ მათი დედა, თეა შრომობს და ალაგებს სახლებს. ანა კი, მთელი დღის მანძილზე უყურებს, როგორ ქანაობს თავის ძმა იქეთ-აქეთ და ხელებს იჭამს. ოთახში შარდის მძაფრი სუნი დგას იმიტომ, რომ 12 წლის ანდრიას პამპერსი გამოელია.

„მჯეროდა, ძალიან, ძალიან მჯეროდა და გელოდით“ – წკრიალა ხმით შემომეგება მშვენიერი როზალინდა (7 წლის).
„სასწაულები არ ხდება… 13 წლის ვარ და ზუსტად ვიცი… თუ ხდება?“ – გაკვირვებით მკითხა ხათუნამ (13 წლის) და გაუბედავად შემომხედა.
გული მეტკინა სრული უიმედობისგან, რომელიც თვალწინ გადამეშალა.

„უკვე 12 წელია, რაც ჩემი შვილის სიცოცხლისთვის ვიბრძვი; უკვე 12 წელია, რაც დარდი ლოდივით მაწევს გულზე, და ეს „ლოდი“ ყოველდღიურად უფრო და უფრო მძიმდება…“ – ამბობს პატარა საბას დედიკო. ბავშვს დაბადებიდან აქვს ცერებრული დამბლა, ეპილეფსია და გონებრივი ჩამორჩენილობა.