ანდრია ხელს ბოსტნეულის სახეხში ჰყოფს და მანამ იხეხავს, სანამ სისხლი არ წამოვა, შემდეგ კი, მწარედ იკბენს ორივე მტევანზე. ამ პაწაწინა ოთახში ის ჭკუიდან გადადის, მთელი დღე აქ არის ჩაკეტილი მის დასთან ერთად, სანამ მათი დედა, თეა შრომობს და ალაგებს სახლებს. ანა კი, მთელი დღის მანძილზე უყურებს, როგორ ქანაობს თავის ძმა იქეთ-აქეთ და ხელებს იჭამს. ოთახში შარდის მძაფრი სუნი დგას იმიტომ, რომ 12 წლის ანდრიას პამპერსი გამოელია.

ნათია: ბევრნი ვართ. მე, ჩემი მეუღლე და ექვსი შვილი ამ ერთი ბეწო სახლში ძლივს ვეტევით. წასასვლელიც არსად გვაქვს. რომ გაიგებენ, რამდენი შვილი გვყავს, ისე გვიყურებენ, როგორც ტარაკნებს. სხვა ქვეყანაში რომ ვცხოვრობდე, ალბათ ჯილდოს მომცემდნენ იმისთვის, ათი შვილი რომ გავაჩინე! დიახ, გმირად ვთვლი საკუთარ თავს. არ არის მარტივი საქართველოსთვის შვილების აღზრდა. არავინ გვაფასებს, არავის ვჭირდებით. შემწეობას გვაძლევენ და ჰგონიათ, რომ საკმარისია.

ჩვენი ფონდი დათუნას და მის ოჯახზე იღებს მზრუნველობას! შემოგვიერთდით მეგობრებო! თქვენი მხარდაჭერის გარეშე ქართველი ბავშვები დაიღუპებიან. საქართველო ხომ ჩვენი, ამაყი ადამიანების ქვეყანაა. ერთად დავეხმაროთ დათუნას ნამდვილი მაღაზიების გზა ისწავლოს.

მარიამს ძალიან უჭირს. ის ავადაა. ის სხვებს არ ჰგავს. თანატოლების მსგავსად, წერა-კითხვა და ოცნება მასაც შეუძლია, სიარული კი არა. ბავშვობიდან! წარმოგიდგენიათ, მეგობრებო, როგორია ამ ტანჯვის ყურება მისი ოჯახისთვის, თანაც – სრულ სიღარიბეში?! ისინი იმდენად ღარიბები არიან, რომ მას ვერაფრით ეხმარებიან.

„ის ძალიან უხეში გახდა, პატარები უკვე უფრთხიან… მალე, ალბათ მეც ყვირილს დამიწყებს. ძალიან მეშინია…“ – ამბობს აცრემლებული შორენა.
ის სამი პატარა შვილის მარტოხელა დედაა. ანასტასია მალე 2 წლის გახდება, მამუკა უკვე 5 წლისაა, ნინო კი 15-ის! დიახ, არ მოგესმათ, ოჯახში სამი ბავშვია და ნინო ყველაზე უმცროსია. განვითარებით ის პატარა დარჩა; თუმცა მისი სხეული სხვას ამბობს. ჩვენს წინაშე ზრდასრული, ლამაზი გოგონაა, რომელიც საერთოდ არ არის ცხოვრებაზე მორგებული და დედა მას უფრო მეტ ყურადღებას აქცევს, ვიდრე მამუკას და ანასტასიას.

„ამაზე გემრიელი არაფერი გამისინჯავს! ტორტი შენც გიყვარს?“ – ცნობისმოყვარეობით მეკითხება 6 წლის ვახტანგი და ნანგრევებად ქცეული უბადრუკი შენობის ზღურბლზე მეგებება, რომელიც ისე გამოიყურება, თითქოს დაბომბეს. „ნუთუ აქ ადამიანები ცხოვრობენ?“ – ჩემს თავს ვეკითხები, ბავშვს კი ხმამაღლა ვპასუხობ: „დიახ. კიდევ რის ჭამა გიყვარს?“ – „მანი ფაფის და მაკარონის… დედა სხვას არაფერს აკეთებს. მე კი ტორტზე ვოცნებობ! შემოდით, ნუ გეშინიათ!“