ნანუკი (8 წლის): მაგრამ, ჩვენ ღატაკები ვართ და უფლისწული ჩემთან არ მოვა. ასეთ სახლში არავინ მოვა.

- კარგი, რა! აი, ნახავ, რამდენ ადამიანს საქართველოში მოუნდება, რომ ჩაგეხუტოს, როდესაც დაინახავენ, რა ლამაზი ხარ!

ნანუკი: რას ამბობ! ჩემს პატარა მტირალა დაიკოებსაც კი არ სჯერათ ასეთი ზღაპრების. გამაცინე!

         – აბა, რის გჯერა?

         ნანუკი: მჯერა, რომ კარგი მეზობლები გვყავს. ხან ტანსაცმელი მოაქვთ ჩვენთვის, ხან სადილი, ხან კანფეტს გვჩუქნიან. ისეთ რამეებს კი, რაზეც სულ ვფიქრობ, ვერ მომცემენ. არ აქვთ ამდენი „ფულები“.

- და რაზე ოცნებობ?

ნანუკი: აი, ისევ ზღაპრებს იგონებ! კარგი, გეტყვი. ოღონდ, დედას არ უთხრა, თორემ მომკლავს! ტელეფონი მინდა და ველოსიპედი. ყველას აქვს, მე კი - არა. ბევრი რამე არ მაქვს, რაც სხვებს აქვთ. ფანქრებიც კი. და კიდევ, საწოლები არ გვაქვს.

– მართალია, სასწაულების და ზღაპრების არ გჯერა, მაგრამ, რა მოხდება, ეს ყველაფერი რომ გქონდეს? რას გააკეთებ?

ნანუკი: სიხარულისგან ფრთები გამეზრდება და ვიტირებ!

- და ტირილი რა საჭიროა?!

ნანუკი: შენ ვერ ხვდები. ყველა ბავშვი ტირის სიხარულისგან!