ბარბარე: როგორც იქნა, შემიძლია ნამდვილი გოგოსავით გამოვიპრანჭო! ნახეთ, რამდენი თმის სამაგრი და „წკაპი“ მაქვს! ულამაზესი ვარცხნილობების გაკეთება შემიძლია! ეს ფუმფულა მზე კი, სულ გამათბობს! ისეთი კეთილია! შეხედეთ, როგორ იღიმის - ჩემსავით! დედიკო ხომ, მზეს მეძახის. ყველაზე მეტად კი, მომწონს ჩემი უსაყვარლესი, ახალი და ლამაზი საწოლი! მოდით, ნახეთ როგორი ფუმფულაა!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა კახას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! კახა: თქვენი დამსახურებაა, ასეთი ბედნიერი რომ ვარ! მადლობა, ამხელა სიხარული რომ მომეცით, რა ვთქვი ახლა? სასაცილოდ გამოვიდა! უბრალოდ სიხარულისგან დამავიწყდა ყველა სიტყვა! ახლა, პლანშეტი და ველოსიპედი მაქვს ისე მიხარია, თითქოს ველოსიპედის რბოლაში, კრივის ან ფეხბურთის შეჯიბრში გავიმარჯვე! ალბათ, მათაც ასე უხარიათ! ისეთი გახარებული ვარ, ჩემმა ფეხებმა უკვე იციან, რომ მალე ქარიშხალზე უფრო სწრაფად ვიქროლებ ველოსიპედით! მადლობა ამ საჩუქრებისთვის, მე და ჩემი ძმები აღარ ვიცელქებთ, დავსხდებით და მშვიდად შევხედავთ რაღაცეებს. დიდი მადლობა!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ფატიმას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ფატიმა: ნახე, ნახე, რა მაქვს! ველოსიპედი და პლანშეტი! ისეთი ბედნიერი ვარ, რომ გული ლამისაა ამომიხტეს სიხარულისგან! გკოცნით და გეხვევით ყველას და პლანშეტს! არ მჯერა, რომ ჩემია! გპირდებით, ფრთხილად ვივლი ველოსიპედით და ბევრ რამეს ვისწავლი პლანშეტით! რა თქმა უნდა, არასდროს დავივიწყებ კეთილ დეიდებსა და ბიძიებს, ვინც ასეთი ძვირფასი ნივთები მაჩუქა! თქვენ ნამდვილი გმირები ხართ ჩემს ცხოვრებაში! შეიძლება, მეტი აღარაფერი ვთქვა და ისევ სამხიარულოდ წავიდე?

რეზი: არ მჯერა, რომ ეს ყველაფერი ჩემია. ასე მგონია, დავიძინებ და რომ გავიღვიძებ, სიზმარი აღმოჩნდება ეს ყველაფერი. მაგრამ, ვიღვიძებ და ეს ყველაფერი მაინც მაქვს. ახლა ვხვდები, რას გრძნობენ ბავშვები, რომლებსაც ყველაფერი აქვთ. ვისრიალებ, მერე ვითამაშებ... მერე, ჩემს პატარა ძმასაც ვათხოვებ, მულტფილმებს რომ უყუროს. არც ვიცი, ვის ვუთხრა ეს "მადლობები". თუ იცნობთ, გთხოვთ, გადაეცით დიდი მადლობა ჩემგან.

„წარმოგიდგენიათ? ორი პლანშეტი მოგვიტანეს! ერთი კი არა, ორი ერთად! ასეთი საჩუქრები ხომ, ახალ წელსაც კი არ არის! ჯადოქრები მართლა არ ხართ? აბა, როგორ გამოგივიდათ ეს? ისეთი მოსახერხებელია! გინდა - ისწავლე, გინდა - ითამაშე, გინდა - მუსიკას მოუსმინე! აქამდე რომ არ გვქონდა, როგორ ვწვალობდით. აი, არ ვიცი რა... ყველას გადაეცით დიდი, ასკილოიანი მადლობა!“

თამარა: მე პლანშეტი მაქვს! არც ვიცი, ვის ჩავეხუტო და ვაკოცო მადლობის ნიშნად! მადლობა ვის ვუთხრა?! მათი სახელები არ ვიცი, მაგრამ დედასთან ერთად ვილოცებ მათთვის! ნახეთ, თურმე ღმერთს მართლაც ყველა ლოცვა ესმის! სკოლისთვის რვეულები, ფანქრები, ფლომასტერები მომიტანეს - ბევრი ლამაზი ნივთი, რომელიც არასდროს მქონია. მიყვარხართ, ხალხო! მხოლოდ ერთი ოცნება მაქვს, მინდა, იმდენი ფული მქონდეს, ბავშვები რომ გავახარო!

საბა: შენც გაქვს ამხელა ტელევიზორი? ერთი სული მაქვს, ფეხბურთი როდის იქნება, აქ რომ ვუყურო. დედამ თქვა, რომ შეგვიძლია მეგობრებსაც დავუძახოთ. ჩემთან სახლში მარასდროს მოსულან ეგობრები! ახლა გეჩქარება? მოდი, ჩემს ახალ ტანსაცმელსაც გაჩვენებ! გახსოვს, ფეხბურთს ჩუსტებით რომ ვთამაშობდი? ახლა კი, ნახე! მაგარი სპორტული ფორმა და ფეხსაცმელი მაქვს!

ნიტა: ტელეფონი მინდოდა, პლანშეტზე კი, ვერც ვიოცნებებდი! თითქოს, ჩემს გულში ისხედით - სასწაული ხართ! ფორმა კი, ისეთი ლამაზია, რომ დავინახე, კინაღამ გული წამივიდა! სხვას არავის აქვს ასეთი! დამეხმარება, ჩემპიონი რომ გავხდე! გავხდები მსოფლიოში ყველაზე მაგარი ტაეკვანდისტი! გულზე ოქროს მედალს რომ დამკიდებენ, იცოდეთ, თქვენი დამსახურება იქნება!

„ქალბატონებო და ბატონებო, ახლა, თქვენს წინაშე წარსდგება ყველაზე ლამაზი დედა-შვილი! ნახეთ, რა სილამაზეა, მოდით, ახლა გამოვიპრანჭებით, თქვენ კი სურათი გადაგვიღეთ და აჩვენეთ ყველას, ვინც დაგვეხმარა! დიდი მადლობა გადაეცით ყველას! არა-ა-ა, დიდი კი არა, უ-უ-დიდე-ე-ესი, ცამდე! არა, მთვარემდე!“ დარეჯან იორდანიძის შვილები, ყველანი ერთად ლაპარაკობდნენ, ერთად გვიხდიდნენ მადლობას, კიოდნენ სიხარულისგან, თქვენთვის კი, მთავარი გზავნილი არის „მადლობა ცამდე!“

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა მაკას! ის თქვენ გიღიმით! ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ისეთი ბედნიერი, რომ ჩემს საყვარელ ლამაზ პლანშეტს ერთი წამითაც არ ვუშვებდი ხელს! საკუთარ თავს არ ვუვლი ისე, როგორც მას მოვუვლი! ყოველ ღამე გავწმენდ, ყუთში შევინახავ და ერთად დავიძინებთ, ხოლმე. არ მეგონა, რომ სიხარულისგან ტირილი შეიძლებოდა!

ტელეფონზე ვოცნებობ, მაგრამ ჯერ წერა არ ვიცი და თოვლის ბაბუას წერილს ვერ მივწერ! თოვლის ბაბუა, ჩემი გესმის?! მე კარგი გოგო ვარ!

„რა მაგარია! ეს ხომ ტელეფონიც არის, წიგნიც, „დასახტავიც“, კომპიც და ტელევიზორიც... ჩემს მაგივრად, მხოლოდ სკოლაში ვერ ივლის, ისე კი, მგონი, ყველაზე ჭკვიანი ნივთია კოსმოსში! აი, კოსმოსში თუ გავფრინდი - მე კი აუცილებლად გავფრინდები, იქიდან ყველას მადლობას გეტყვით! გგონიათ, როდესმე დამავიწყდება ასეთი საჩუქარი? არასოდეს ცხოვრებაში!“