„თბილი საბანი და ამქვეყნად ყველაზე რბილი ბალიში მოგვიტანეს! ადრე ქურთუკები გველაგა თავქვეშ და საბნის ნაცვლადაც ვიფარებდით. ძალიან მოუხერხებელი და ცივი იყო. ახლა კი ყველაფერი გვაქვს! იცით, იმდენად საშინელ სიზმრებსაც აღარ ვხედავთ და ერთმანეთს აღარ ვეკრობით. ყველას საკუთარ ბალიშზე და საკუთარი საბნის ქვეშ სძინავს. ეს ისეთი ლამაზია და სასიამოვნო!

თამარი: ახლა, ამ ლამაზ კაბებს და ფეხსაცმელს ჩავდებ ჩემს ლოგინში და მთელი ღამე ჩავიკრავ გულში! ნახეთ, რა სილამაზეა! საინტერესოა, ვინ აარჩია და იყიდა ჩემთვის? ალბათ, მასაც გოგონა-შვილები ჰყავს. - ჩვენ ყველა შენი სურვილი ავასრულეთ. ახლა მითხარი, კიდევ რა გინდა? თამარა: ლამაზი ფერადი ფანქრები და სახატავი ალბომი, სკოლისთვის. მერე, კიდე გეტყვი!

სალომე: მე ყველაზე ჩასახუტებელი დათუნია მყავს, შენც კარგი გოგო ხარ, მაგრამ ასეთი ფუმფულა - არა. - თოვლის ბაბუას რას სთხოვდი სალომე? სალომე: პლანშეტს ვთხოვდი, რომ დათუნიასთან ერთად მულტფილმებს ვუყურო. *** მადლობა მეგობრებო, რომ არ დატოვეთ სალომე მეგობრის გარეშე. ღმერთმა აგისრულოთ ყველა კეთილი სურვილი. ზუსტად ვიცით, რომ ასეც იქნება. ნახეთ, როგორ ჩააფრინდა თავისი პაწაწუნა ხელებით ახალ მეგობარს. ახლა ისინი სულ ასე იქნებიან.

ნინო: ასეთი ახალი და ლამაზი ნივთები ოჯახში ჯერ არ გვქონია. მე 11 წლის ვარ და ახალი და ლამაზი ფეხსაცმელი არასდროს მქონია, ჩანთებიც. ერთი გთხოვეთ და ორი მომიტანეთ! ხოლო ტელეფონი რომ მაჩუქეთ, დღემდე არ მჯერა! - კიდევ რა სურვილები დაგრჩა, ახალ წელს რომ ინატრებდი? ნინო: როგორ ფიქრობთ, ჩემსავით დიდი გოგოსთვის ველოსიპედზე ოცნება შეიძლება? ბავშვობიდან ვოცნებობ მასზე.

ლიზი: როდესაც ეს ლამაზი ველოსიპედი ჩვენს ოთახში შემოიტანეს, მართლა არ მეგონა, ჩემთვის რომ იყო! ჩემი ძმის მეგონა. ძალიან დიდი ხანია საჩუქრები არ მიმიღია - ასეთი ხომ, საერთოდ! თქვენ კი, სურვილი ამისრულეთ! ძალიან ბედნიერი ვარ! ყველგან ვივლიდი ველოსიპედით, სკოლაშიც, თქვენთან თბილისშიც კი ჩამოვიდოდი, მაგრამ დედა მეუბნება, რომ ასე არ შეიძლება. - კიდევ თუ გაქვს სანუკვარი სურვილი? ლიზა: კი, ერთი დამრჩა. მოდით, "მოვიოცნებებ", რომ დაბადების დღეზე ტელეფონი მაჩუქონ. 9 წლის გავხდები 20 მარტს. თუ, მხოლოდ ათი წლიდან შეიძლება ტელეფონი? არადა, ძალიან მინდა... აი, ძალიან, ძალიან ძალიან!

„წარმოგიდგენია! რა ვიცოდი, რომ ამქვეყნად არსებობს ასეთი ლამაზი თოჯინები! შენ იცოდი? ღმერთო! რა ლამაზები არიან! ახლა, მე და ჩემს დაიკოს ნამდვილი ოჯახი გვეყოლება! შეხედე: დედა, მამა და შვილები! სიხარულით მთელი ღამე არ დამეძინება! სულ თოჯინებით ვითამაშებ! რა ბედნიერებაა! სხვებსაც აქვთ ასეთი თოჯინები? თუ მხოლოდ ჩვენთვის დაამზადეს? თქვენ შეუკვეთეთ ჩვენთვის, არა? დარწმუნებული ვარ, მსოფლიოში არავის აქვს ასეთი ლამაზი თოჯინები! როგორ შეშურდებათ ჩემს მეგობრებს. ისინი ხომ, თავიანთი თოჯინებით არ გვათამაშებდნენ. ჩვენ უნდა ვათხოვოთ? შენ როგორ ფიქრობ?!“ აი, რამდენიმე თოჯინამ, რამხელა ბედნიერება აჩუქა მათ! წარმოგიდგენიათ, ვინ ხართ თქვენ მათთვის? თქვენ ამ ბავშვებს თოჯინები კი არა, მთელი სამყარო აჩუქეთ. თქვენ მათ აჩუქეთ რწმენა და იმედი.

ბარბარე: მალე ტარებას ვისწავლი და მერე „კუკას“ ჩავსვამ ამ „კალაქაში“. მერე, თუ რამეა, შენც. მაგრამ შენ არ ჩაეტევი. შეხედე, რამხელაა! გამიტეხავ, მე კი, „მიკალს“ ჩემი „ველისაპეტი“. - ესე იგი, მოგეწონა საჩუქარი? ბარბარე: ძალიან! შენ რა, არა? მაგრამ, მაინც არ გათხოვებ. მხოლოდ ჩემია!

ნია: ყველა სიტყვები დავკარგე, ისე გამიხარდა. არ ვიცი როგორ ვთქვა, რომ ძალიან მიხარია. არასდროს მინახავს ასეთი ლამაზი ველოსიპედები. და ეს ვარდისფერი კალათი - საერთოდ სასწაულია. აი ახლა თოვლის ბაბიას ვთხოვ, რომ დათუნია ტასო და თოჯინა ნიცა მომიყვანოს, ჩავსვამ კალათში და აქეთ-იქით ვასეირნებ.

ნიკა: როდესაც ჩემი ველოსიპედით ვსეირნობ, ყველა მე მიყურებს და ასე ამბობენ: "ნახეთ, რა მაგარი ველოსიპედი აქვს ნიკას!" ბედნიერი ვარ და ძალიან ვამაყობ. როგორც იქნა, მეც გამიმართლა! ჩემი საყვარელი ველოსიპედი მაქვს და ხვეწნა აღარ მომიწევს სხვა ბავშვებმა, 5 წუთით მაინც რომ მათხოვონ. ისეთი ბედნიერი ვარ, დედა მეუბნება, რომ სიხარულისგან ვანათებ. მართალია, ვერ ვხვდები, როგორ ამჩნევს ამას, მაგრამ მისი მჯერა!

რეზი: არ მჯერა, რომ ეს ყველაფერი ჩემია. ასე მგონია, დავიძინებ და რომ გავიღვიძებ, სიზმარი აღმოჩნდება ეს ყველაფერი. მაგრამ, ვიღვიძებ და ეს ყველაფერი მაინც მაქვს. ახლა ვხვდები, რას გრძნობენ ბავშვები, რომლებსაც ყველაფერი აქვთ. ვისრიალებ, მერე ვითამაშებ... მერე, ჩემს პატარა ძმასაც ვათხოვებ, მულტფილმებს რომ უყუროს. არც ვიცი, ვის ვუთხრა ეს "მადლობები". თუ იცნობთ, გთხოვთ, გადაეცით დიდი მადლობა ჩემგან.

ჟანა: ნახე, კბილები არ მაქვს, მაგრამ მაინც სულ ვიღიმი! - და რამ გაგახარა ასე ძალიან? ჟანა: ვითომ, არ იცი! ახლა, ახალი ველოსიპედი მაქვს! მაგრამ არც ვიცი, მადლობა ვის უნდა ვუთხრა. შენ იცი, ვინ მაჩუქა? ჰოდა, მადლობაც შენ გადაეცი! - აუცილებლად გადავცემ! კიდევ რა გადავცე? კიდევ რა უნდა ამ პატარა ლამაზ გოგონას? ჟანა: ლამაზი კაბები და ფეხსაცმელი უნდა. აი ისეთი, პრინცესებს რომ აქვთ!

საბა: შენც გაქვს ამხელა ტელევიზორი? ერთი სული მაქვს, ფეხბურთი როდის იქნება, აქ რომ ვუყურო. დედამ თქვა, რომ შეგვიძლია მეგობრებსაც დავუძახოთ. ჩემთან სახლში მარასდროს მოსულან ეგობრები! ახლა გეჩქარება? მოდი, ჩემს ახალ ტანსაცმელსაც გაჩვენებ! გახსოვს, ფეხბურთს ჩუსტებით რომ ვთამაშობდი? ახლა კი, ნახე! მაგარი სპორტული ფორმა და ფეხსაცმელი მაქვს!