ნიკა: როდესაც ჩემი ველოსიპედით ვსეირნობ, ყველა მე მიყურებს და ასე ამბობენ: "ნახეთ, რა მაგარი ველოსიპედი აქვს ნიკას!" ბედნიერი ვარ და ძალიან ვამაყობ. როგორც იქნა, მეც გამიმართლა! ჩემი საყვარელი ველოსიპედი მაქვს და ხვეწნა აღარ მომიწევს სხვა ბავშვებმა, 5 წუთით მაინც რომ მათხოვონ. ისეთი ბედნიერი ვარ, დედა მეუბნება, რომ სიხარულისგან ვანათებ. მართალია, ვერ ვხვდები, როგორ ამჩნევს ამას, მაგრამ მისი მჯერა!

სოფო: ლამაზი, ახალი ტანსაცმლის მთელი გორა და ეს ყველაფერი ჩემთვის არის! არასდროს მქონია ახალი ტანსაცმელი! აი ისეთი, მაღაზიაში რომ ყიდულობენ. ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება იყო, მქონოდა ლამაზი კაბა და სკოლის ჩანთა. რა სილამაზეა! - შენს მეგობრებს თუ მოეწონათ შენი ახალი ტანსაცმელი? სოფო: თან როგორ! მაგრამ ყველაზე მეტად, მაინც მე მომეწონა. ჩავიცვამ ხოლმე, და სარკის წინ ვტრიალებ, ვიპრანჭები. დედა ამბობს, რომ ულამაზესი ვარ, ძმები კი იცინიან და მეუბნებიან, რომ მატრაკვეცა ვარ. - სულაც არ ხარ მატრაკვეცა, მართლა ულამაზესი ხარ. სოფო: მადლობა, ძალიან ბედნიერი ვარ. იცი, ეს საჩუქრები რომ დავინახე, ბედნიერებისგან ცრემლები წამომივიდა. თურმე სიხარულისგანაც შეიძლება ტირილი

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა გიორგის! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! გიორგი: შეიძლება გაკოცოთ? არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა! ჩემი ოცნება ახდა! საჩუქარი მივიღე! ასეთი რამ არასდროს მომხდარა! ღმერთო, რა ბედნიერი ვარ! ახლა, თავს ვგრძნობ ნამდვილ დიდ ბიჭად და ამ ველოსიპედით რომ ვსეირნობ, ვგრძნობ, როგორ ვანათებ! გისურვებთ, თქვენც ასე ანათოთ მუდამ! მიყვარხართ! გკოცნით ძალიან, ძალიან ბევრს!

ანა (9 წლის): იშვიათად ვოცნებობ. ჩემი ძამიკო ავად არის და ჩემს ოცნებებს ეშინიათ ჩემი ძმის ტირილის. შეხედე, რა ცუდად არის. რაღაც ოცნებები კი მაქვს, მაგრამ დედას საერთოდ არ აქვს ფული, სურვილები რომ ამისრულოს, ამიტომ შენ გეტყვი, დეიდა!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა დათუნას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! დათუნა: შენ მართლა გინდა მაჩუქო ეს? არ ხუმრობ? იქნებ, ჩემი ძმისთვისაა? ველოსიპედი მჭირდება. ამ ქვეყნად ყველაფერს დავივიწყებ, თუ ის ნამდვილად ჩემია! დედას კანფეტს აღარასდროს ვთხოვ, ტელევიზორსაც საერთოდ აღარასდროს ჩავრთავ! დიდი მადლობა, მხოლოდ შენ კი არა, ყველას, ვინც მიყიდა ეს საოცრება!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა სიმონს! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! სიმონი: ღმერთო, ღმერთო! რა ბედნიერებაა! თითქოს, ჩიტები დაფრინავენ ჩემს გულში. ხელი დამადე და შენც გაიგებ! ახლა ძალიან, ძალიან ფრთხილად უნდა ვიარო ამ ველოსიპედით, რომ არ გაჭუჭყიანდეს და არ გამიფუჭდეს. უნდა მქონდეს, სანამ არ გავიზრდები!

გიგა: გახსოვს, რომ გეუბნებოდი, ყველა ჩემს თანატოლს აქვს ველოსიპედი და ხანდახან ტირილიც მინდოდა, ორი წუთითაც რომ არ მთხოვნიდა არავინ. შენი აზრით, ვის აქვს ახლა ყველაზე ახალი და ყველაზე მაგარი ველოსიპედი? რა თქმა უნდა, მე! ნანახიც არ ჰქონდათ ასეთი! - კარგად უვლი ხომ, როგორც შეგვპირდი? გიგა: ჩემს ველოსიპედს თავისი ტილო აქვს, რომლითაც ბორბლებს ვწმენდ ყოველი გასეირნების შემდეგ. დიდი მადლობა ყველას! ახლა, ნამდვილად ბედნიერი ბიჭი ვარ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა გიორგის! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! გიორგი: დედა მეუბნებოდა, რომ ოცნებები ხდება, მაგრამ ველოსიპედი „ძალიან ბევრი ფული ღირს“ და არ ამიხდება! ამის მერე მიდი და დაუჯერე დედებს! ახლა ჩემს ხელშია ჩემი ოცნება! და როგორც კი წახვალ, მე ვისეირნებ! ო-ო-ო-ო-ო - ვერც კი წარმოიდგენ, ალბათ, სიხარულისგან ღამით ვერ დავიძინებ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა გიორგის! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! გიორგი: ვერასდროს დავიჯერებდი, რომ შეიძლებოდა საკუთარი ველოსიპედი მქონოდა. რამდენჯერ ვთხოვე დედას, ვეუბნებოდი: „ერთი პატარა ბურთი მაინც მიყიდე“ ის კი მპასუხობდა: „ფული არ მაქვსო“ და ყველაფერზე მხოლოდ ეს პასუხი ჰქონდა. იმის, რომ მე საკუთარი ველოსიპედი მექნებოდა, მე კი არა, დედიკოსაც არ სჯეროდა!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა დუდას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ადრე, დუდამ მხოლოდ ტირილი იცოდა, ახლა კი შეხედეთ, როგორი მშვენიერი ღიმილი სცოდნია! ადრე არ იცოდა! ადრე, მას არ ჰქონდა ღიმილის მიზეზი! ახლა კი, ნამდვილი ველოსიპედი აქვს! რა თქმა უნდა, ის ახლა ყველაზე ბედნიერი ბიჭია ამ ქვეყნად და ეს თქვენი დამსახურებაა, მეგობრებო!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა მარიამს! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! მარიამი: რა ლამაზია! რა ტევადია! ახლა, აღარავინ დამცინის! როგორც იქნა, მეც მაქვს ახალი ნივთი! აქ ვალაგებ წიგნებს და რვეულებს. თუ სადმე დასასვენებლად წავალ, ხომ შეიძლება, ასეც ოდესმე მოხდეს, უკვე ვიცი, რომ ჩემი ყველა ნივთი ამ ზურგჩანთაში ეტევა. არ ვიცი როგორ, მაგრამ მან ბედნიერება მომიტანა! თუ შეუძლია, უბრალო ზურგჩანთას თქვენთვისაც ბედნიერების მოტანა?

თამარი: ეს ორი უზარმაზარი ტანსაცმლით სავსე ჩანთა - ეს ყველაფერი ჩემთვისაა? მთელი მაღაზია მოიტანეთ? სხვა ბავშვებისთვის თუ დარჩა რამე? მე ხომ, ამდენი არ მითხოვია! ერთი ლამაზი კაბა და ფეხსაცმელი მჭირდებოდა, თქვენ კი, ამდენი მომიტანეთ! ეს სასწაულია!