გიორგი: მე რეალურად ვუყურებ ყველაფერს. ოცნება არასერიოზულია, განსაკუთრებით კი ისეთ რამეებზე, რაც ამ მომენტში არის მეორეხარისხოვანი. არ ვარ მატერიალისტი და ვერ ვიფიქრებ იმაზე, რომ ყველას აქვს ტელეფონი, მე კი არა. ყველას აქვს ახალი ფეხსაცმელი, ჩემი ფეხსაცმელი კი დახეულია. როდესაც ავად არის შენი ამქვეყნად ყველაზე ძვირფასი ადამიანი - დედა, ყველა სურვილი და ოცნება მხოლოდ ერთ რამეს ეხება: მისი სიცოცხლის გახანგრძლივებასა და ტანჯვის შემსუბუქებას. დანარჩენი კი მოიცდის!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა სონიას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! სონია: ყველა სიტყვა დამავიწყდა! ლამისაა, ტირილი დავიწყო! ჯერ კიდევ არ მჯერა. არ მჯერა, რომ ის ჩემია! არ ვიცი, ასეთი საჩუქარი რით დავიმსახურე? ახლა, მართლა ვიტირებ სიხარულისგან. ღმერთო! შენ შეისმნე ჩემი სურვილი და ამისრულე. იმ ადამიანების სახელები თუ იცით, ვინც მაჩუქა ეს ყველაფერი? მინდა ყველას მივწერო წერილები და მადლობა გადავუხადო. თქვენ არ შეგიძლიათ, გადასცეთ? შეგიძლიათ? იცით, რა უთხარით: „ყველაზე კეთილი ადამიანები ხართ, სურვილი რომ ამისრულეთ! გპირდებით, კარგად ვისწავლი და ძალიან კარგი გოგო ვიქნები. რომ გავიზრდები, მეც დავეხმარები ბავშვებს!“

ჟანა: ნახე, კბილები არ მაქვს, მაგრამ მაინც სულ ვიღიმი! - და რამ გაგახარა ასე ძალიან? ჟანა: ვითომ, არ იცი! ახლა, ახალი ველოსიპედი მაქვს! მაგრამ არც ვიცი, მადლობა ვის უნდა ვუთხრა. შენ იცი, ვინ მაჩუქა? ჰოდა, მადლობაც შენ გადაეცი! - აუცილებლად გადავცემ! კიდევ რა გადავცე? კიდევ რა უნდა ამ პატარა ლამაზ გოგონას? ჟანა: ლამაზი კაბები და ფეხსაცმელი უნდა. აი ისეთი, პრინცესებს რომ აქვთ!

ლიზი: როდესაც ეს ლამაზი ველოსიპედი ჩვენს ოთახში შემოიტანეს, მართლა არ მეგონა, ჩემთვის რომ იყო! ჩემი ძმის მეგონა. ძალიან დიდი ხანია საჩუქრები არ მიმიღია - ასეთი ხომ, საერთოდ! თქვენ კი, სურვილი ამისრულეთ! ძალიან ბედნიერი ვარ! ყველგან ვივლიდი ველოსიპედით, სკოლაშიც, თქვენთან თბილისშიც კი ჩამოვიდოდი, მაგრამ დედა მეუბნება, რომ ასე არ შეიძლება. - კიდევ თუ გაქვს სანუკვარი სურვილი? ლიზა: კი, ერთი დამრჩა. მოდით, "მოვიოცნებებ", რომ დაბადების დღეზე ტელეფონი მაჩუქონ. 9 წლის გავხდები 20 მარტს. თუ, მხოლოდ ათი წლიდან შეიძლება ტელეფონი? არადა, ძალიან მინდა... აი, ძალიან, ძალიან ძალიან!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ბარბარეს! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ბარბარე: ჩვენს სახლს ცეცხლი რომ ეკიდა, ჩემი თოჯინებიც იწვოდნენ და ტიროდნენ იქ. ახლა კი, ახალი თოჯინები მაქვს და ახალი ველოსიპედიც! ადრე არ მქონდა ველოსიპედი, მაგრამ ძალიან მინდოდა. ჩემი ძმა დიდია, თავისი ველოსიპედიც დიდია და არ მათხოვებს. ახლა კი, ნამდვილი გოგოშკური ველოსიპედი მაქვს და გოგოშკური სათამაშოებიც! მართალია, მერიდება, მაგრამ ყველას ჩაგეხუტებოდით, ისევე, როგორც ამ სათამაშოებს ვიკრავ გულში!

უსიტყვოდ გასაგებია, რომ მარი წარმოუდგენლად ლამაზი გაიზრდება. და რაოდენ გულსაკლავია, რომ გემრიელი ფაფებისა და წვნიანების ნაცვლად, რომელიც ძალიან მოეწონებოდა, ეს ანგელოზი იაფფასიან „დოშირაკს“ ჭამს. ლამაზი კაბებისა და ზედატანების ნაცვლად კი, რომელიც ასე ძალიან მოუხდებოდა, აცვია ძველმანები! მარის არა მხოლოდ ღირსეული ბავშვობა, არამედ ყველაზე უბრალო რამეებიც არ გააჩნია: ბავშვთა კვება, პამპერსი, სათამაშოები. სახლში ცხელი წყალი არ აქვთ და ფაქტობრივად, სახლიც არ გააჩნიათ. მიიღე მონაწილეობა მის ცხოვრებაში, რათა ეს კაშკაშა ვარსკვლავი არ ჩაქრეს და დიდხანს გაგვახაროს თავისი ნათებით. ჩვენ კი, სიხარულით გაგიზიარებთ მის ბედნიერ ფოტოებს.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ანას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ანა: გახსოვს, როგორ დამცინოდნენ, წიგნებს ცელოფნის პარკით რომ ვატარებდი? გახსოვს? ახლა კი, ნახე, რა უნდა გაჩვენო... შეხედე, რა ლამაზია! რა საყვარელია! პატარა პონის ნახატით. ვფიქრობ, ის ყველა ოცნებას ამისრულებს! ეს ზურგჩანთა მაჩუქეთ, მერე კი სურვილი ამიხდა და საწოლიც მივიღე! რა სილამაზეა! ახლა, იატაკზე აღარ მძინავს და არავინ მაწუხებს! რომ გავიზრდები, მეც გავხდები დეიდა, რომელიც ოცნებებს ასრულებს და თქვენს ფონდში ვიმუშავებ!

ნია: ყველა სიტყვები დავკარგე, ისე გამიხარდა. არ ვიცი როგორ ვთქვა, რომ ძალიან მიხარია. არასდროს მინახავს ასეთი ლამაზი ველოსიპედები. და ეს ვარდისფერი კალათი - საერთოდ სასწაულია. აი ახლა თოვლის ბაბიას ვთხოვ, რომ დათუნია ტასო და თოჯინა ნიცა მომიყვანოს, ჩავსვამ კალათში და აქეთ-იქით ვასეირნებ.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ ელენეს! ის თქვენ გიღიმით! დედიკო გარდაიცვალა, ბაბუას კი ვერ ვთხოვთ, ხან ეს გვიყიდოს, ხან ის. მაგრამ, ჩვენთან დეიდა იყო მოსული და ჩაიწერა ჩვენი სურვილები. და ნახეთ, რა მაქვს ახლა - ნამდვილი „როლიკები“! დედას უყვარდა ეს ფერი და ცოცხალი რომ ყოფილიყო, ზუსტად ასეთს აარჩევდა ჩემთვის! დარწმუნებული ვარ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ნოდარს! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ნოდიკო: ცოტა ხნის წინ დაიწვა ჩემი სახლი. საერთოდ დაიწვა ყველაფერი! ღმერთმა დაგვიფარა, რომ ჩვენც არ დავიწვით იქ. ძალიან მადლობელი ვარ მისი. მაგრამ, ყველაზე მეტად, ჩემი ახალი ველოსიპედის გამო მტკიოდა გული. როდესაც მითხარით, რომ ჩემი ოცნების ახდენა ბევრ ადამიანს მოუნდებოდა, არ დაგიჯერეთ. ახლა კი, ძალიან მრცხვენია, მატყუარა რომ მეგონეთ! ეს ბედნიერება ჩემია ახლა! ჩემი ახალი ველოსიპედი, რომელიც თითქოს, ფერფლიდან აღდგა.

ბიძინა: თითქოს, დიდი ბიჭი ვარ უკვე, მაგრამ ეს გიტარა რომ დავინახე, სიხარულისგან ვხტუნაობდი! ერთი წამითაც არ ვუშვებ ხელიდან, ვსწავლობ აკორდებს, სიმღერებს... სიგიჟემდე მიხარია. ასეთზე ყოველთვის ვოცნებობდი, მაგრამ ვერ ვამბობდი. ჩვენ ხომ, სახლი დაგვეწვა და გიტარისთვის ვის სცალია! თქვენ კი, ჩემს გულში ჩაიხედეთ და სანუკვარი ოცნება ამიხდინეთ. თუ, დედაჩემმა გითხრათ? ძალიან დიდი მადლობა! უზომოდ გამახარეთ!

ბარბარე: მალე ტარებას ვისწავლი და მერე „კუკას“ ჩავსვამ ამ „კალაქაში“. მერე, თუ რამეა, შენც. მაგრამ შენ არ ჩაეტევი. შეხედე, რამხელაა! გამიტეხავ, მე კი, „მიკალს“ ჩემი „ველისაპეტი“. - ესე იგი, მოგეწონა საჩუქარი? ბარბარე: ძალიან! შენ რა, არა? მაგრამ, მაინც არ გათხოვებ. მხოლოდ ჩემია!