სცადეთ, თვალები სქელი ნაჭრით შეიკრათ და ჩვეულებრივი მოქმედებები შეასრულოთ: დაამზადოთ საჭმელი, დაალაგოთ ოთახი ან უბრალოდ სასეირნოდ გახვიდეთ…

„ამაზე გემრიელი არაფერი გამისინჯავს! ტორტი შენც გიყვარს?“ – ცნობისმოყვარეობით მეკითხება 6 წლის ვახტანგი და ნანგრევებად ქცეული უბადრუკი შენობის ზღურბლზე მეგებება, რომელიც ისე გამოიყურება, თითქოს დაბომბეს. „ნუთუ აქ ადამიანები ცხოვრობენ?“ – ჩემს თავს ვეკითხები, ბავშვს კი ხმამაღლა ვპასუხობ: „დიახ. კიდევ რის ჭამა გიყვარს?“ – „მანი ფაფის და მაკარონის… დედა სხვას არაფერს აკეთებს. მე კი ტორტზე ვოცნებობ! შემოდით, ნუ გეშინიათ!“

„მე თოჯინა და კანფეტები არ მაქვს“, – ამ სიტყვებით შეგვეგება ოთხი წლის, არაბავშვურად სერიოზული სალომე. იგი თავის საწოლზე ჩამოჯდა და მოწყენილი თვალებით გამოგვხედა; თვალებით, რომელშიც მთელი სამყაროს ტკივილი იკითხებოდა! ზრდასრული ადამიანის ნაღველი და უიმედობა!

დაიწყევლოს სიღარიბე! ნახეთ, რა ლამაზები და რა ნაზები არიან! ამ პაწაწუნებს არაფერი უნდათ, მაგრამ მათ თვალებში უკვე დიდი სევდაა.. ინგა (დედა): ყოველ დღე ჩემი სამი შვილის მშიერ თვალებს ვუყურებ. ნუთუ არსებობს ამაზე საშინელი ჯოჯოხეთი? ღმერთმა დაგიფაროთ, კეთილო ხალხო!!! მაგრამ იცოდეთ, რომ ჩემს შვილებს ყოველ დღე შიმშილი და მუცლის ტკივილი აღვიძებს. ხმელი პური, წყალი და 500 გრამი მაკარონი ერთხელ დღეში, არის ჩემი სამი შვილის ყოველდღიური კვების რაციონი. ყველაზე უმცროსი, 4 წლის გიორგი, ბოლო დროს შიმშილისგან გონებას კარგავს… ღმერთო! ღმერთო!

როდესაც ჩვენს ფონდს „სოციალური პარტნიორობას“ თხოვნით მომართა ელენე ძოძუაშვილმა – ახლაგაზრდა დედამ, რომელიც მარტო ზრდის შვიდ შვილს…

ნათია: ბევრნი ვართ. მე, ჩემი მეუღლე და ექვსი შვილი ამ ერთი ბეწო სახლში ძლივს ვეტევით. წასასვლელიც არსად გვაქვს. რომ გაიგებენ, რამდენი შვილი გვყავს, ისე გვიყურებენ, როგორც ტარაკნებს. სხვა ქვეყანაში რომ ვცხოვრობდე, ალბათ ჯილდოს მომცემდნენ იმისთვის, ათი შვილი რომ გავაჩინე! დიახ, გმირად ვთვლი საკუთარ თავს. არ არის მარტივი საქართველოსთვის შვილების აღზრდა. არავინ გვაფასებს, არავის ვჭირდებით. შემწეობას გვაძლევენ და ჰგონიათ, რომ საკმარისია.