ეტლს მიჯაჭვული ახალგაზრდა გოგონა, სოფიკო ყოველდღე ევედრება ღმერთს, ტკივილისგან იხსნას, მეგობრები და შვილები გამოუგზავნოს, ვისთანაც ლაპარაკს შეძლებს და არ დასცინებენ თავისი დაავადების გამო. მუდამ მოწყენილია და ტირის. ხმის გამცემიც არავინ ჰყავს, არადა ძალიან უნდა, რომ ჰყავდეს. სკოლაში სწავლაზე ოცნებობდა, დედას კი სულ ექიმებთან დაჰყავდა. ამიტომაც ვერ დაუმეგობრდა გოგონებს. ისინი დარბოდნენ, სეირნობდნენ, რაც არ შეეძლო სოფიკოს. ცხოვრების სილამაზით ტკბობა მხოლოდ ფანჯრიდან შეეძლო…