„იატაკზე ვგდივარ, პირიდან დუჟი გადმომდის, თვალებს ვახელ და ვხედავ, რომ დედაჩემი და ჩემი ძმა თავზე მადგანან და ტირიან… მაშინვე ვხვდები, რომ ისევ შეტევა მქონდა. პირველი, რასაც ამ დროს ვაკეთებ, – პირჯვარს ვიწერ და ვამბობ: მადლობა ღმერთს, რომ სახლში ვიყავი!“

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ – ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ… მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის… ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება… თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, – გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

– აქ ბევრი გველია, თავად მყავს ნანახი! კედლებში კი ხვრელები გვაქვს და მოულოდნელად, სახლში გველი რომ შემოიპაროს და დაგვკბინოს, რა უნდა ვქნათ?! – თვალებგაფართოებული გვიყვება 10 წლის ბაჩუქი. ის და მისი ძმები: გეგი – 4 წლის, დათო – 12 წლის და მათე – 13 წლის, ნახევრად დანგრეულ, ხის ფარდულში ცხოვრობენ, რომელსაც შეუძლებელია, სახლი უწოდო!
– ზამთარში აქ საშინლად ცივა, ზაფხულში კი – ცხელა. სადაცაა, სახლიც ჩამოინგრევა, ისეთ მდგომარეობაშია! – ტირის ოთხი მშვენიერი ბიჭის დედა, იზო (36 წლის) და მუყაოთი „დათბილულ“, ჩამონგრეულ კედლებს გვიჩვენებს, სადაც მათ ცხოვრება უწევთ. – კედლები ერთიანად დალპა! მაგრამ რა გავაკეთოთ? ფული საჭმლისთვისაც კი არ გვყოფნის.

მარინას მკერდი მოკვეთეს, პალატაში გიორგისთან ერთად იწვა… ბავშვის დამტოვებელიც კი არ ყავდა…

ანანო 9 წლის გოგონაა, რომელსაც დაბადებიდან არ გაუმართლა, მან პატარაობიდან გამოსცადა უდიდესი ტკივილი და ეს მისი ყოველდღიური მდგომარეობაა.