როცა ჩემმა თემურიმ პირველად დაკარგა გონება და ჩემს თვალწინ დაეცა მიწაზე მეგონა, რომ ჩემი ორი წლის ბიჭი, სამუდამოდ დავკარგე.

მტერსაც არ ვუსურვებდით იმას, რის გადატანაც მოუხდა თავისი ცხოვრების განმავლობაში ზინაიდა ბალანჩივაძეს!

„პურზე გემრიელი ჯერ არაფერი მოუგონიათ“, – ამბობს ყავისფერთვალება, მშვენიერი გოგონა, თინათინი (5 წლის) და კეთილი მეზობლების ნაჩუქარ პურის ყუას კოცნის და გულში იხუტებს…
ის მართალია! პურის ყუა სადღესასწაულო კერძია ამ ნახევრად დანგრეულ სახლში, რომელიც მალე ალბათ ჩამოინგრევა და თავის უბედურ მაცხოვრებლებს ცოცხლად დამარხავს… მათი მოკრძალებული შემოსავალი ხომ მთლიანად წამლებზე იხარჯება…
„წამლების შეძენაზე უარს ვერ ვიტყვი. ეს ნიშნავს, რომ ბებო მოკვდება! – ამბობს დედა, მაია. – ვერ ვუყურებ, როგორ ირხჩობა ადამიანი ჩემ თვალწინ!“ ბოროტმა ბედმა ეს კეთილი ქართველი ქალი საშინელი არჩევანის წინაშე დააყენა: მძიმედ ავადმყოფ ბებოს წამლები უყიდოს და პატარა გოგონა მშიერი დატოვოს… ან ბავშვი გამოკვებოს და ბებო ბედის ანაბარა მიატოვოს…
უფლის წყალობისა და კეთილი ხალხის იმედად, საბრალო ქალმა ჩვენს ფონდს მომართა. ქართველები ხომ მოძმეს გასაჭირში არასოდეს დატოვებენ?!

3 წლის ლუკასთვის, 5 წლის გაბრიელისთვის, 13 წლის ვაჟასთვის და 15 წლის ლევანისთვის სიტყვა „დედა“ აკრძალულია!