„თვალებს ვახელ და ვერ ვხვდები, მღვიძავს თუ ჯერ კიდევ სიზმარში ვარ... თუ ირგვლივ ბნელა, მტკივა და მეშინია - მაშინ მღვიძავს; თუ მზიანი დღეა და თბილისში დავსეირნობ - მაშინ მძინავს და სიზმარში ვარ.“

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ - ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

ღმერთო, სად აღარ ცხოვრობს ეს ხალხი და სად აღარ ასახლებს მათ სახელმწიფო: ყოფილი საავადმყოფოების დანგრეულ შენობებში, სათბურებში, პირუტყვის სადგომში... ჩვენი დღევანდელი გმირები - პატარა ანა და მისი ორსული დედა, ვიქტორია - საქვაბეში ცხოვრობენ.

აი, წაიკითხეთ! ეს არის ზღაპარი ნამდვილი მწუხარების შესახებ, რომელშიც სულ სამი გმირია: 6 წლის ნიკოლოზი, მისი დედა - ნანა და ბებია - ირმა. მას შემდეგ, რაც ნიკოლოზს მანქანა დაეჯახა, მან მეტყველების უნარი დაკარგა.

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ... თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

ამ ზღაპრისთვის მსგავსი დასასრული პირდაპირ ზედგამოჭრილი იქნებოდა. რა იყო, არ გჯერათ? მაშინ რამდენიმე წუთი გამოყავით ყველა იმ საშინელების წასაკითხად, რომელიც მოხუცი, ავადმყოფი დედისა და მისი მოსიყვარულე შვილის ცხოვრებას ეხება.

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, - გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.

„ჰოი, ყოვლადწმინდაო ქალწულო დედა ღმრთისაო, საფარველსა ქვეშე შენსა დაიფარე და იხსენ ჩემი ბარბარე. გადმოაფარე შენი დედობრივი წმინდა კალთა და შეავედრე მამაზეციერსა და შვილსა შენსა... ნუ გასწირავ ჩემს შვილს სიცივითა და შიმშილით სიკვდილისთვის. აცხოვნე და დაიცავ იგი.“

„ჩემი სამი თვის გოგონა საკუთარი დედის უსიცოცხლო სხეულის ქვეშ გაიგუდა...“

დახმარება რომ ეთხოვათ, წმინდა იაკობს, მამა გაბრიელს, დიდმოწამე გიორგის, ნიკოლოზ საკვირველთმოქმედს და მთავარანგელოზ მიქაელს თუ დაეხმარებოდით?

- მე ჯანმრთელი და ძლიერი უნდა ვიყო, რადგან ჩემ გარეშე დედაჩემი დაიღუპება! – „გამარჯობის“ ნაცვლად, სახლის ეზოში ჩვენი დანახვისთანავე განაცხადა 11 წლის მშვენიერმა ბიჭმა, რომელიც ლაშად გაგვეცნო.

თუ ეს სიმართლეა, - თქვენს მეგობრებს და ფონდის მეგობრებს სთხოვეთ, რომ ჩემთან და დედაჩემთან ერთად ილოცონ - გამჭოლი მზერით მიყურებს ნაადრევად გაზრდილი, ლამაზი ნინო, - ლაგვილავას მრავალშვილიანი ოჯახის უფროსი შვილი! - მაშინ ხომ ღმერთი აუცილებლად შეისმენს ჩვენს ლოცვას? ხომ ასეა? - მისი დიდი და ცრემლიანი, ლამაზი, ქართული თვალები ვედრებით მიყურებენ!

ხანძარმა ყველაფერი გაგვინადგურა: ტანსაცმელი, საყვარელი საბავშვო წიგნები, სათამაშოები, ჩვენი მოკრძალებული სარჩო-საბადებელი - ოთხმა სახანძრო მანქანამაც კი ვერაფერი გადაარჩინა... ოთხი პატარა ბავშვი, შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე დედასთან ერთად, სრულიად შიშველი და ფეხშიშველა დარჩა... გარშემო მხოლოდ ფერფლი და ნანგრევებია...

„მინდა ფონდის ყველა მეგობარს ვუხმო!.. მე ჩემი პატარა კუთხე მაქვს, მაგრამ დედა ამბობს, რომ მისი წართმევა უნდათ... მერე მე და ჩემს პატარა დაიკოებს რა გვეშველება? ვიცი, ფონდის მეგობრებს ყველაფერი შეუძლიათ!“ - დავითმა (9 წლის) თავის დებს, მარის და ანის გადახედა და თავი დახარა.

გაჭირვებით აღსავსე ცხოვრება! მხოლოდ ის მინდა, დედიკო ცოცხალი რომ იყოს, სხვა არაფერი! - სანდომიანი ბიჭი, გიორგი, სწორედ ამ სიტყვებით შემოგვეგება, და შეწუხებულმა გახედა საყვარელ დედიკოს.