გაიცანით, მეგობრებო! ცხოვრებაში ასეც ხდება ხოლმე... აი, რა დარჩა ამ ორი წლის წინანდელი სიცოცხლით სავსე, ქართველი ლამაზმანისგან! შეუცნობელ არს გზანი უფლისანი, მეგობრებო! სიცილი და სიხალისე ცრემლებმა და მწარე ტირილმა ჩაანაცვლა. ის ადრე ციბრუტივით ტრიალებდა, ახლა კი დამოუკიდებლად წამოდგომა, წყლის დალევა და საბნის დაფარებაც კი აღარ შეუძლია.

„დატოვე და შენი ცხოვრებით იცხოვრე! პრობლემების გარდა, ის სხვას არაფერს მოგიტანს“, - ეუბნებოდნენ დედას, როდესაც მისი შვილის დიაგნოზის შესახებ იგებდნენ. „იცი, ასეთი ბავშვები დიდხანს არ ცოცხლობენ.“ „ოჰ, მასთან ერთად როგორ გაწვალდები!..“ რამდენი გულსატკენი სიტყვა აქვს მოსმენილი მაიას! მათ ნათესავებმა და ახლობლებმაც კი ზურგი აქციეს. ყველაფრის მიუხედავად, მან მაინც შვილი არჩია! და ისინი მთელ სამყაროში მარტონი დარჩნენ, მაგრამ - ერთად! ნიკოლოზი საწოლს არის მიჯაჭვული, ვერ დადის, დამოუკიდებლად არც ჯდომა შეუძლია და არც ლაპარაკი, ზოგჯერ მხოლოდ ხმებზე რეაგირებს და ზმუის. დედა მას ისე უვლის, როგორც სიცოცხლის პირველ დღეებში. ზოგჯერ, ბიჭის მდგომარეობა უმჯობესდება, მაგრამ ხშირი შეტევები და კრუნჩხვები თითქოს მთელ შრომას წყალში ყრიან და ქალს კიდევ ერთხელ, ისევ ნულიდან უწევს შვილის ჯანმრთელობის მარცვალ-მარცვალ აკრეფა.

„აქ ისე ცივა, როგორც გარეთ! - მწარედ ტირის მანანა ბებო (68 წლის). - ჩემს ბარაკში არც შუქია, არც წყალი, არც გაზი. მე პირველყოფილ პირობებში ვცხოვრობ...“ ძნელი დასაჯერებელია, რომ ამ ფირფიცრით ნაგებ შენობაში, რომელიც ქალაქის ყველაზე განაპირა ადგილას მდებარეობს, შეიძლება ადამიანი ცხოვრობდეს. აქ სიმყუდროვეზე არანაირი მინიშნებაც კი არ არის! ამ საშინელი ფარდულის მიგნება ფონდის თანამშრომლებს ძალიან გაუჭირდათ, რადგან მასთან გზაც კი არ არის მიყვანილი!

„გავიღვიძებ, დავჯდები... ვზივარ და ჩემს თავს ვეუბნები: „აბა, ჯერ კიდევ ცოცხალი ხარ? შევძლებთ დღეს თავის გართმევას? შეჭამ? წამოდი, მაღაზიაში წავიდეთ!“ და ასე - უკვე 11 წელი! მას შემდეგ, რაც ტელევიზორი გაფუჭდა, საერთოდ დავიკარგე. აღარ ვიცი, როდის თენდება, როდის ღამდება, ან რომელი საათია. ქუჩაში გავდივარ და ვინმეს ველოდები, რომ ვკითხო, დღეს რა დღეა, რომელი საათია, რა ხდება მსოფლიოში... მერე, ძალებს ვიკრებ, ჯოხს ვიღებ და უახლოეს მაღაზიაში მივდივარ პურის საყიდლად. ბრმა კი ვარ, მაგრამ ჭამა ხომ მინდა? მაღაზია თითქოს ახლოს არის, მაგრამ იქ მისასვლელად სამი საათი მჭირდება. ხან ძროხა მირქენს, ხან რაღაცას წამოვეგები, ვეცემი, ორიენტაციას ვკარგავ, გზიდან ვუხვევ...

„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ - ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„მერაბი ყველაზე მტირალა გვყავს. თან, ყველაზე პატარაა, მაგრამ ყველაზე ღორმუცელაც! ხელიდან პურს არ აგდებს, ჰგონია, რომ წავართმევთ... სინამდვილეში, ჩვენ მას ჩვენს სოსისებსაც კი ვაძლევთ! სასადილოდან, კვირაში ერთხელ, დედას სოსისები მოაქვს. მთელი 10 ცალი! მაგრამ ყველაფერს მერაბს ვაძლევთ, ის ხომ პატარაა?! ჩვენ კი დიდები ვართ, გვესმის, რომ დედას ფული არ აქვს. მერაბიკოს კი არ ესმის. მას ჯერ არაფერი ესმის. და ტირის: „ხორცი მინდა, ხორციიი...“

გულსაკლავად კითხულობს 5 წლის ანანო და დედას კალთაზე ექაჩება. „მეც, მეც მინდა ჭამა! დედა, პური მაინც თუ გვაქვს?“ - კვერს უკრავს უმცროსი ძამიკო, შოთიკო (3 წლის). „მოითმინე, ჩემო სიხარულო, იქნებ მეზობელმა მოგვიტანოს რამე“, - ალერსიანად პასუხობს დედა, გვანცა (29 წლის) და ბავშვებს თავზე ეფერება. „მაცივარი სულ მოცარიელებულია, მათ ვერაფრით ვაწყნარებ, ისევ მეზობლებისთვის მომიწევს თხოვნა, - ჩვენკენ ტრიალდება და თითქოს თავს იმართლებსო, სევდიანად გვიხსნის ახალგაზრდა ქალი. ზურგი ვაქციე, ცრემლები და დაბნეულობა რომ დამემალა. „ღმერთო, ნებისმიერ ტანჯვას ავიტან, ოღონდ ჩემი შვილების შიმშილს არ ვხედავდე! - მწარედ ტირის საბრალო, ახალგაზრდა ქალი. - ადრე, თავი რაღაცნაირად მაინც გაგვქონდა, ახლა კი ვერც სამსახურს იშოვი, არც ტრანსპორტი მუშაობს... ზოგჯერ, დღე ისე გადის, ბავშვები ცარიელ ჩაისა და პურზე არიან!“

„მე ის ისე ძალიან მენატრება... ისე ძალიან მინდა, რომ ჩავეხუტო და ვეთამაშო. იქ, მასთანაც ცივა. აქ კი, მე და დედასაც გვცივა...“ პატარა თეას მამა ძალიან ენატრება. ჯანმრთელი ადამიანი მოულოდნელად გარდაიცვალა და თავისი გოგონები, - მეუღლე, ლია და 6 წლის ქალიშვილი, თეა, - სრულიად მარტო დატოვა. მათ არავინ ჰყავთ... მათ არაფერი აქვთ... „აი, ასე საუბრობს მამამისზე მთელი დღეები. მის სურათებთან ზის და უყვება, დღემ როგორ ჩაიარა. ის მას ძალიან იყო მიჯაჭვული, ძალიან უყვარდა. ჩემზე მეტადაც კი. მამიკოს გოგოა! მეც ძალიან მიჭირს. წარმოიდგინეთ, ერთ კვირაში, სრულიად ჯანმრთელი ადამიანის დაკარგვა როგორია? მთელი ჩემი სამყარო თავდაყირა დადგა, ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. რა ვქნა, რა გავაკეთო?.. ვცდილობ, თავი შევიკავო და გრძნობებს არ ავყვე. ვიცი, რომ ის ზეციდან გვიყურებს და დაგვეხმარება.“

კითხვაზე - „შეგიძლიათ, რამე კარგი გაიხსენოთ?“ გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს და მხრები აიჩეჩეს. მათ ცხოვრებაში ერთი ნათელი მოგონებაც კი არ აქვთ, არადა, ისინი უკვე ზრდასრულები არიან: ანა 17 წლის არის, ბარბარე კი 16-ის. მათ დედა არ ახსოვთ, მამასაც ძლივს იხსენებენ; ახსოვთ ბებია - მოხუცი, ავადმყოფი... ეს ერთადერთი ახლობელი ადამიანი მათ ხელებში ჩააკვდათ. ეს საახალწლო ამბავი არ არის; ის ვერც სულს გაგვითბობს და ვერც ამ დების წარსულის შეცვლას შეგვაძლებინებს, მაგრამ იქნებ, მათი მომავალის შეცვლა შევძლოთ… ვინ იცის? შობის წინა დღეებში ხომ სასწაულები ხდება? ტრაგედია მაშინ დაიწყო, როდესაც ანას და ბარბარეს და შეეძინათ... დიახ, არ მოგესმათ! კვების დროს, მათმა დედამ ბავშვი დაახრჩო. „ალბათ შემთხვევით“, - ამბობს ანა. „ან შეიძლება, არა...“, - ამატებს ბარბარე. 2006 წელს, მათი დედა 9 წლით დააპატიმრეს. მას შემდეგ, ის გოგონებს აღარც უნახავთ.

მათ სახლში აუტანელმა უიმედობამ დაიდო ბინა. დაობებული კედლები, ჟანგიანი საწოლები, ძველი ტანსაცმლი...

ღმერთმა აშოროს ყველას ის მდგომარეობა, როდესაც შვილი დახმარებას გთხოვს და ვერ ეხმარები.

ყოველ დღე დედა და მამა საშინელი არჩევანის წინაშე დგანან - იყიდონ პროდუქტები თუ მედიკამენტები.

ოლეგ შაინიძე არის მარტოხელა მამა, ის უვლის 14 წლის მარიამსა და 10 წლის საბას

სიღარიბე, ნახევრად მშიერი და უმწეო მდგომარეობა, სამწუხაროდ, დედა-შვილის ცხოვრების თანამგზავრი გახდა!

ამ 3 წლის გოგონას სიცოცხლე ბეწვზე ჰკიდია. მისი სუნთქვა ნებისმიერ მომენტში შეიძლება შეწყდეს.