6 წლის პატარა ამიკო ამ სიტყვებით შეგვეგება: „დედიკოს სტკივა, მუდმივად სტკივა... ტირის და ჰგონია, რომ ვერ ვხედავ... მე კი ყველაფერს ვხედავ... და სასწრაფოდ მომაქვს მისთვის წამლები...
იცით, ღმერთი ძალიან კეთილია! მან მე დედიკო დამიბრუნა საავადმყოფოდან...“
სამი მცირეწლოვანი ბავშვი, მძიმედ ავადმყოფი დედის ირგვლივ და მოხუცებული ბებია, რომელიც თავადაც ბავშვივითაა - სასოწარკვეთასა და სრულ სიღარიბეში იმყოფებიან... რა საშინელებაა!
„მე გატეხილი ვარ... მაგრამ ეს ანგელოზები ყველაფერია, რაც მაბადია... და მხოლოდ უფლისა და კეთილი ადამიანების რწმენა მაძლევს სიცოცხლის ძალას. მე ისე ძალიან მიყვარს ისინი! ღმერთო, სამმა ანგელოზმა არც კი იცის, რა არის ბავშვობა, მე კი სრულიად უძლური ვარ... დაგვეხმარეთ, ყველა კეთილ დედას და მამას ვევედრები!“ - სამი პატარა ბავშვი დედას ყვირილით ჩამოეკიდა კისერზე: „დედიკო, დედიკო, არ იტირო, რა! ჩვენ ძალიან გვიყვარხარ!“
ამ სახლში ბავშვები არ იცინიან... დამხმარე ეტლის ჭრიალის მიღმა, მათი მოგუდული ხმები ისმის: „დედიკო, წამლის დალევის დროა“, „დედიკო, ისევ წვნიანი გვაქვს, შეჭამ?“, „დედიკო, დახმარება ხომ არ გჭირდება?“
ეს 11 წლის ნინოს და მისი ძმების - მათესა (9 წლის) და ამიკოს (6 წლის) ხმებია. ბავშვები ყველაფერს არიან მოკლებულნი: მამას - რომელმაც ისინი სხვა ქალთან ახალ ცხოვრებაზე გაცვალა; ჯანმრთელ დედას - რომელმაც ღალატს ვერ გაუძლო და რაც მთავარია - ბავშვობას... ახლა ისინი დიდები არიან...
ეტლს მიჯაჭვული, 35 წლის დედა, რომელიც დახმარებას ითხოვს და მის ირგვლივ მყოფი სამი მშვენიერი ბავშვი - ამიკო (6 წლის), მათე (9 წლის) და ნინო (11 წლის) - აი, ასეთი სევდიანი სურათი დაგვხვდა დავაძეების ოჯახში.
ოდესღაც ბედნიერ მეუღლესა და დედას - ეკას, დღეს არც ფეხზე დადგომა შეუძლია, არც შვილების გამოკვება და ბანაობა, ან მათთან ერთად თამაში.
მაგრამ ღმერთმა არ მიატოვა ეს საბრალო ქალი - ის მან ჩვენთან გამოგზავნა, მეგობრებო. ეკამ გულწრფელად მოგვიყვა საკუთრი უბედურების შესახებ... და მას წმინდად სწამს, რომ მის შვილებს გასაჭირში არ მივატოვებთ...
- ღმერთო! თვალებს ვერ ვუჯერებ, - ჩვენ დანახვაზე ეკამ ფეხზე წამოდგომა სცადა, მაგრამ მყისვე შეჩერდა და ფეხების ტკივილისგან შუბლი შეჭმუხნა.
- ვერც კი წარმოიდგენთ, როგორ გამიხარდა თქვენი დანახვა! და ბავშვები?! ისინი მოუთმენლად ელოდნენ თქვენგან სიახლეებს! მეკითხებოდნენ, როდისღა დარეკავენ ფონდიდანო. შემოდით, გთხოვთ, შემოდით! მაპატიეთ, ფეხზე ადგომა და თქვენი ჩახუტებაც კი რომ არ შემიძლია!
- ყველაფერი რიგზეა, ეკა. მოგვიყევით, რა გასაჭირით მომართეთ ჩვენს ფონდს?
- საყვარელო, არც კი ვიცი, რომელი ერთით დავიწყო... თავადაც ხედავთ, რა მდგომარეობაში ვიმყოფები - ფეხებმა და სხეულმა მიღალატეს და არ მემორჩილებიან; დამხმარე ეტლში რომ მხედავთ, ეგეც კი დიდი მიღწევაა ჩემთვის.
მაგრამ მე ჩემ გამო არ შემიწუხებიხართ. მე შვილების გამო მტკივა გული... მიმოიხედეთ გარშემო! ბავშვები ასე არ უნდა ცხოვრობდნენ... ისინი ვერ ხედავენ ბავშვობას, ბედნიერებას; მხოლოდ ავადმყოფ დედას და სიღარიბეს. ჩემი შვილები სხვის სათამაშოებს მოწყენით შესცქერიან, ერთმანეთის გამონაცვალი ტანსაცმლით დადიან, არასრულფასოვნად იკვებებიან...
იმის ნაცვლად, რომ მეგობრებთან ერთად, ქუჩაში მხიარულად თამაშობდნენ, დიდებივით - ჩემზე ზრუნვა უწევთ... ჩემი ნინო სულ რაღაც 11 წლისაა, მაგრამ უკვე ნამდვილი მომვლელია... იცის, როდის და რა წამალი უნდა მომიტანოს, როგორ დამეხმაროს, რომ საწოლიდან ეტლში უფრო მოხერხებულად გადმოვჯდე...
უმცროსები - ამიკო (6 წლის) და მათე (9 წლის) მუდმივად ჩემ გარშემო ტრიალებენ და მეკითხებიან: დედიკო, კიდევ რით დაგეხმაროთ?
ჩემი შვილების ცხოვრება ნამდვილად არ წარმომედგინა ასეთი, მსგავსზე არასდროს მიოცნებია... არა...
- ეკა, რა მოხდა, დამხმარე ეტლში რატომ ზიხართ?
- ჯანმრთელობის პრობლემები ყოველთვის მქონდა, უამრავი სხვადასხვა დიაგნოზი... ორი წლის წინ ძალიან ცუდად გავხდი, თავბრუ მეხვეოდა, დგომა და სიარული არ შემეძლო - ფეხები არ მემორჩილებოდნენ... ცნობიერება დავკარგე და როდესაც გონს მოვედი, მივხვდი, რომ საავადმყოფოში ვიმყოფებოდი... ორი თვე უძრავად ვიწექი პალატაში. როგორც მითხრეს, საავადმყოფოში გაშეშების, პოლინეიროპათიისა და ენცეფალოპატიის დიაგნოზით მიმიყვანეს. საავადმყოფოდან უკვე დამხმარე ეტლით გამოვედი...
მაგრამ, არ გვინდა ამაზე საუბარი, აზრიც არ აქვს... მე ხომ ჩემთვის არ ვითხოვ რამეს, მე არაფერი მინდა. ჩემს შვილებს დაეხმარეთ! მათ იმდენი უბედურება გადაიტანეს...
მათეს - ჩემს 9 წლის ვაჟს - ეპილეფსია სჭირს. მუდმივად ექიმის დანიშნულ ანტიეპილეფსიურ წამალს სვავს, თუმცა ბოლო დროს შეტევები გაუხშირდა... ალბათ ოდენობის გაზრდაა საჭირო, მაგრამ ნევროლოგთან წასვლა ჯერჯერობით არ შეგვიძლია...
ეს სენი ჩემს ბიჭს ორი წლის წინ დაეწყო, როდესაც მამამისმა ბედის ანაბარა მიგვატოვა, მე კი საავადმყოფოში აღმოვჩნდი. ექიმმა გვითხრა, რომ ამის მიზეზი გადატანილი სტრესია...
მშობლებო, გთხოვთ, მომისმინეთ! არასოდეს მისცეთ ბავშვებს იმის საშუალება, რომ თქვენი ცრემლები დაინახონ და თქვენი ტკივილი იგრძნონ! ისინი მშობლების მწუხარებას ძალიან მძიმედ განიცდიან! ჩემი საბრალო ბიჭი ამის დასტურია...
საკუთარ თავს ვადანაშაულებ იმაში, რაც მათესა და დანარჩენი ბავშვების თავს ხდება... როგორ უნდა იცხოვრო ამით ადამიანმა? უკვე ძალიან დიდი ხანია, არ ვიცი, რა არის სიმშვიდე...
- ნინოს და ამიკოსაც ჯანმრთელობის პრობლემები აქვთ?
- ეჰ... ცხოვრება არ გვინდობს მე და ჩემს შვილებს... ამიკო (6 წლის) ჩამოშლილი თვალის ბადურით დაიბადა. ექიმებმა გადაჭრით განაცხადეს - ბრმა იქნებაო, საბრალო დედა არც კი დაინდეს! მაგრამ, მადლობა ღმერთს, ისინი შეცდნენ! ქირურგიული ჩარევის შემდგომ, ჩემი პატარა ამიკო ამ სამყაროს თავისი ლამაზი თვალებით მაინც ხედავს...
ასევე, მას გულის პრობლემებიც აქვს - მშობიარობის შემდეგ, სარქველი არ დაიხურა... მითხრეს, რომ მის გულს და თვალებს მუდმივი მეთვალყურეობა და შემოწმება სჭირდება... მაგრამ ამის გაკეთება ფიზიკურად არ შემიძლია!
ერთი წლის წინ კი უბედურება ნინოსაც (11 წლის) შეემთხვა. ჩემი გოგონა ავტოსაგზაო შემთხვევამ იმსხვერპლა... სკოლაში მიდიოდა, მანქანამ რომ გაიტანა... ნინო სასწაულებრივად გადარჩა!
დამნაშავე მძღოლმა პირობა ჩამომართვა, რომ განცხადებას არ შევიტანდი, პროფესორთან გამოკვლევის თანხა გადაიხადა, კისრის დამჭერი იყიდა... და გაქრა! მე ის ადამიანურად შემებრალა - მას თავად 4 შვილი ჰყავს, ის კი გაუჩინარდა! მადლობა ღმერთს, ყველაფერი კეთილად დასრულდა და ნინო ახლა კარგად არის. მაგრამ ნუთუ იმ მძღოლს გული არ აქვს? არ აინტერესებს, როგორ არის გოგონა, რომელიც კინაღამ მოკლა?
- ეკა, მითხარით, როგორ ახერხებთ, ეტლზე მიჯაჭვული, ბავშვებთან გამკლავებას? ნუთუ, დამხმარე არავინ გყავთ?
- რას ამბობთ! მე და ბავშვები დიდი ხნის წინ დავიხოცებოდით შიმშილითა და სიცივით, რომ არა ჩემი დედამთილი - ჩემი მხსნელი, 63 წლის დალი კილაძე! მიუხედავად იმისა, რომ ქმართან განქორწინებული ვარ, ის მაინც გვეხმარება. მის სახლში ვცხოვრობთ და დედამთილი ზრუნავს ჩემზეც და თავის შვილიშვილებზეც. ბავშვებს ის აჭმევს, ბანს და აძინებს... არც კი ვიცი, დალი ბებიას გარეშე როგორ გადავრჩებოდით...
- რა სახსრებით ცხოვრობთ და რაზე გყოფნით?
- ჩვენ სოციალურად დაუცველი ოჯახის სტატუსი გვაქვს, რომლის თანახმადაც, 450 ლარს გვაძლევენ. ამ თანხიდან 300 ლარს ხელზე ვიღებთ, ხოლო 150 ლარს კი სპეციალიზებულ ბარათზე რიცხავენ, რომლითაც ბავშვებისთვის საკვებს ვყიდულობ. თვეში 50 ლარამდე მათეს წამლებზე იხარჯება, 100 ლარი - ჩემზე. ბებიას პენსიაც გვაქვს, მაგრამ მასაც იმდენი წამალი სჭირდება... ახალგაზრდა ხომ აღარაა?! ის ისედაც ყველაფერს შვილიშვილებზე ხარჯავს...
კიდევ კარგი, რომ ბავშვები საერთოდ არ არიან ჭირვეულები. ისინი ზედმეტს არაფერს ითხოვენ, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რამდენი რამ აკლიათ... ხორცი, რძის პროდუქტები - ჩვენთვის ეს ნამდვილი ნუგბარია... ტკბილეულზე აღარაფერს ვამბობ... აქედან ვერაფრის უფლებას ვაძლევთ თავს...
- ნათესავები არ გყავთ, ვისაც თქვენი დახმარება შეუძლიათ?
- დედა 19 წლის ასაკში გარდამეცვალა, მამა კი მის დარდს მალევე გადაჰყვა. მხოლოდ და დამრჩა - ნინო. ის ჩემზე ერთი წლით უფროსია. თქვენ სწორედ მან მოგწერათ! იმიტომ, რომ თვითონ დახმარება არ შეუძლია. მას სამი მცირეწლოვანი შვილი ჰყავს და ისიც სოციალურად დაუცველია. მირეკავს ხოლმე, საკუთარი უმწეობის გამო ყურმილში ტირის, ვებრალები...
- ეკა, მაპატიეთ, მაგრამ მაინც გკითხავთ: თქვენსა და თქვენს მეუღლეს შორის რა მოხდა? რატომ განქორწინდით?
- ერთმანეთი 13 წლის წინ გავიცანით. ტელეფონის ნომერი შეეშალა და ჩემთან მოხვდა. საუბარი გავაბით, შემდეგ - შევხვდით, გრძნობები გაგვიჩნდა... მალე მან უბრალოდ თავის მშობლებთან წამიყვანა და ცოლი მიწოდა... მე კი წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ - ახალგაზრდები და შეყვარებულები ვიყავით...
გრანდიოზული გეგმები გვქონდა! დიდი ოჯახი, საკუთარი სახლი, ბევრი შვილი - თვალწინ უბედნიერესი სურათები მეხატებოდა... 6 წლის წინ, სამუშაოდ საზღვარგარეთ წავიდა. თავიდან, თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მერე კი... სხვა ქალი გაიცნო...
უკვე ორი წელია, ის ჩვენით საერთოდ არ ინტერესდება, ბავშვებს არაფრით ეხმარება... არც კი რეკავს, რომ გაიგოს, როგორ არიან მისი შვილები...
უმცროს ვაჟს - ამიკოს, მამა არ ახსოვს, აი უფროსები კი - ნინო და მათე, მამის შესახებ ხშირად მეკითხებიან...
- ეკა, საკუთარ თავში ძალებს სად პოულობთ, რომ არ გატყდეთ?
- მე უკვე გამტყდარი ვარ... ამის იქით აღარაფერია. მაგრამ უფალმა არ მიმატოვა! აქ რომ ხართ და მესაუბრებით, მისმენთ და ჩემს ტრაგედიას თანაუგრძნობთ - ესე იგი, ასეთია უფლის ნება... ბავშვებიც მეხმარებიან...
- შეიძლება, თქვენს შვილებს გავესაუბრო?
- რა თქმა უნდა! ისინი სიამოვნებით გაგესაუბრებიან! აი, ჩვენი პატარა დიასახლისიც მორბის - ნინო, დედას სიამაყე!
- ნინო, მოგვიყევი, რისი გაკეთება გიყვარს თავისუფალ დროს?
ნინო (11 წლის): - ადრე, როდესაც თბილისში ვცხოვრობდით, ტორტების გამოცხობა მიყვარდა! და საერთოდაც, ყველაზე ცნობილი, ქართველი კონდიტერი უნდა გავხდე, რომ გავიზრდები! ბავშვებისთვის დაბადების დღის ტორტებს გამოვაცხობ ხოლმე, ისინი კი ასე იტყვიან - ეს ნინოს ტორტია, ყველაზე გემრიელი მსოფლიოში!
- შენი გამომცხვარი ტორტების სურათები თუ გაქვს? შეგიძლია, გვანახო?
ნინო (11 წლის): - ტელეფონში მქონდა, რომელიც გაგვიფუჭდა. გამოგიცხობდით, მაგრამ ჩვენ მხოლოდ შეშის ღუმელი გვაქვს, მასში კი ტორტს ვერ გამოაცხობ. აი, როდესაც ჩემი საკონდიტრო მექნება, უსასყიდლოდ გაჩუქებთ, კარგი?
- რატომღაც გული მიგრძნობს, რომ უფრო ადრე დავაგემოვნებ შენს ტორტებს. მანამდე კი, მითხარი - ახლა ყველაზე მეტად რას ისურვებდი?
ნინო (11 წლის): - დედიკო რომ გამოჯანმრთელდეს და სიარული შეძლოს. მე ის ისე მეცოდება... ვცდილობ, მასზე ვიზრუნო, მისთვის წყალი, წამლები, საჭმელი მომაქვს ხოლმე...
- შენ ძალიან კარგი შვილი ხარ, ნინო, დედას შეუძლია, შენით იამაყოს; მაგრამ მე გეკითხები, შენ რა გინდა საჩუქრად? ყველაზე მეტად, რა გაგეხარდებოდა?
ნინო (11 წლის): - ტელეფონი! ძალიან მაინტერესებს, როგორია, როდესაც საკუთარი ტელეფონი გაქვს, რომლითაც შეგიძლია, ინტერნეტში შეხვიდე და ვიდეოებში უყურო, როგორ აცხობენ ტორტებს. მე ალბათ დღედაღამ ამას ვიზამდი! იმდენი ვიდეო-გაკვეთილებია ინტერნეტში! მათაც კი, ვინც ცხობა არ იცის, სწავლა მარტივად შეუძლიათ, სახლიდან გაუსვლელად! მართალია, ამისთვის განსაკუთრებული პროდუქტებიც უნდა გქონდეს...
- მეგობრები თუ გყავს?
ნინო (11 წლის): - დიახ, ორი მეგობარი მყავს: ქეთო და მზეო. ახლახან დაბადების დღე მქონდა. ტორტის გამოცხობა და მეგობრების სტუმრად დაპატიჟება მინდოდა, მაგრამ არ გამოვიდა... იმედი მაქვს, შემდეგ დაბადების დღეს მაინც გადავიხდი მეგობრებთან ერთად...
- და მეგობრებთან ერთად რას აკეთებთ ხოლმე? სათამაშოებით თამაშობთ?
ნინო (11 წლის): - მე სათამაშოები არ მაქვს. არც მჭირდება, უკვე დიდი ვარ! აი, ჩემს ძამიკოებს კი უნდათ ხოლმე სათამაშოებით თამაში! ისინი ჯერ კიდევ პატარები არიან და ველოსიპედზე, მანქანებზე და ბურთზე ოცნებობენ. გაესაუბრეთ მათ და თავადაც დარწმუნდებით ამაში!
- ბიჭებო, ეს სიმართლეა?
მათე (9 წლის): - დიახ, მე მანქანებით თამაში მიყვარს!
ამიკო (6 წლის): - მე კი ველოსიპედი მინდა! მაგრამ დედიკომ თქვა, რომ ჯერ მისი ყიდვა არ შეგვიძლია... ველი, როდის გამოჯანმრთელდება!
- და თქვენ რაზე ოცნებობთ?
ამიკო (6 წლის): - მე იიიმდენი ოცნება მაქვს, ორივე ხელზე ვერ დავითვლი! მაგრამ ახლა ნაყინზე ვოცნებობ - რომ ცხელა! და ველოსიპედიც არ დაგავიწყდეთ! ხედავთ, ჩემი როგორია? არ დადის...
ამიკო (6 წლის): - მე კი ვოცნებობ, რომ დედიკომ კვლავ შეძლოს სიარული! ექიმიც კი მინდოდა გავმხდარიყავი, რომ მომერჩინა; მაგრამ ჩემი ლოდინი მას ძალიან დიდხანს მოუწევს, ამიტომ ის სხვა ექიმთან წავა. მე კი, აჯობებს, პოლიციელი გავხდე - დედიკოს, ბებიას, დაიკოს და ძმას დავიცავ!
- სკოლაზე რას მეტყვი? საყვარელი საგნები გაქვს?
ამიკო (6 წლის): მე მათემატიკა მიყვარს, ყველაზე მარტივად გამომდის; დანარჩენი - ზედმეტად ძნელია! ჩემი ნება რომ იყოს, ყველა საგანს მოვაშორებდი და მხოლოდ მათემატიკას დავტოვებდი! და კარგი, ხატვაც იყოს - მიყვარს ხატვა. შეიძლება, ფლომასტერებიც რომ გთხოვოთ? მათი საშუალებით უკეთეს ნახატებს დაგიხატავთ!
- რა თქმა უნდა, მათე, ფლომასტერებიც გექნება...
- ეკა, ასეთ შვილებთან ერთად, ნურაფრის შეგეშინდებათ! მითხარით, რითი შეგვიძლია თქვენი დახმარება, თქვენი მდგომარეობის შემსუბუქება?
- ბოდიშს ვიხდი, თხოვნა რომ მიწევს, მაგრამ ჩვენით, ვეღარ ვუმკლავდებით... თუ შესაძლებელია, სურსათით დაგვეხმარეთ... ჩვენ ყველაზე ძირითადის ყიდვის საშუალებაც კი არ გვაქვს... ბავშვებს რძის პროდუქტები, ვიტამინები სჭირდებათ... ისინი ხომ ზრდის პროცესში არიან! არაჩვეულებრივი იქნებოდა, ამაში დაგვხმარებოდით...
ნინო (11 წლის) საოცრად ბედნიერი იქნება, ვაფლის ტაფას და გაზქურას თუ გვაჩუქებთ, ღუმელით! მისი ოცნება, ვაფლები და ტორტები აცხოს, ამით ასრულდება. სარეცხი მანქანაც კარგი იქნებოდა - თავადაც გესმით, მე სრულიად უსარგებლო ვარ, დალი ბებია კი ხელით რეცხვით დაიტანჯა...
დახმარებისთვის უფალი დაგლოცავთ!.. მე თითოეული თქვენგანისათვის ვილოცებ, ვინც ჩვენს უბედურებას გამოეხმაურება... და მაპატიეთ, რომ დახმარების თხოვნა მიწევს... მართლა ძალიან მეუხერხულება.
- ეკა, ფონდის შესახებ როგორ შეიტყვეთ?
- როგორც უკვე გითხარით, ჩერნოვეცკის ფონდს ჩემმა დამ, ნინომ მიმართა. ნინომ თქვენს ვებ-გვერდზე განთავსებული თითოეული ამბავი ზეპირად იცის და ყველას ეხმარება - თუნდაც მცირედით. სხვის უბედურებას გვერდს ვერ უვლის... სწორედ ნინომ მოგწერათ ჩემი მძიმე მდგომარეობის შესახებ...
მართალი გითხრათ, ისეთი სასოწარკვეთილი ვიყავი... არ მეგონა, თუ გამოგვეხმაურებოდით... დახმარება ხომ უამრავ ადამიანს სჭირდება?! თქვენ კი არა მხოლოდ გვიპასუხეთ, არამედ დაგვიკავშირდით კიდეც, მოგვძებნეთ და მოგვინახულეთ. უფალმა დაგლოცოთ თქვენი სიკეთისთვის!
- ფონდის მეგობრების გაცნობას თუ ისურვებდით? თქვენს ამბავს რომ გაიგებენ, დარწმუნებული ვარ, ბევრს მოუნდება თქვენი პირადად გაცნობა.
- რა თქმა უნდა, გთხოვთ, მობრძანდით! ჩემი ყოველდღიური ცხოვრება ძალიან ერთფეროვანია, მხოლოდ შვილები მიხარებენ გულს... მე და ბავშვები ნებისმიერს სიხარულით მივიღებთ!
---
მეგობრებო, თქვენც კარგად ხედავთ, რომ დავაძეების ოჯახს ძალიან სჭირდება ჩვენი მხარდაჭერა! სამი მშვენიერი ბავშვის დედა შვილებზე ზრუნვას დამოუკიდებლად ვერ ახერხებს. მან უფალს ანდო საკუთარი სიცოცხლე და შვილების ბედი; და სწორედ უფალმა გამოგზავნა ის ჩვენთან! უფალი ხომ არასოდეს მიატოვებს მათ, ვისაც მისი დახმარება სჭირდება!
მოდით, დახმარების ხელი გავუწოდოთ მძიმედ გაჭირვებულ დავაძეების ოჯახს! ბავშვები არასრულფასოვნად იკვებებიან, ოცნებობენ ტკბილეულზე, სათამაშოებზე, ახალ ტანსაცმელზე და ჩვენთვის ჩვეულ, ტექნიკურ მოწყობილობებზე. ეკას ოჯახი დახმარებას სწორედ ამაში ითხოვს! გვერდს ნუ ჩაუვლით ამ საბრალო, არაქმედითუნარიან ქალს და მის შვილებს, რომლებსაც აღარ ახსოვთ, რა არის მარტივი, ბავშვური ბედნიერება.
დაურეკეთ დავაძეების ოჯახს, გაამხნევეთ ისინი და ჩაუსახეთ ხვალინდელი დღის იმედი. ეკას ტელეფონი: 598 43 70 60.
ოჯახი შეგიძლიათ მოინახულოთ მისამართზე: საჩხერის რაიონი, სოფელი ცხამი, ხაჯალიევის დასახლება.
და აუცილებლად გააზიარეთ ჩვენი პოსტი, რომ დავაძეების ოჯახის პრობლემებისა და ოცნებების შესახებ შეიტყონ თქვენმა მეგობრებმაც! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
უფალი გვაძლევს შესაძლებლობას, ვიზრუნოთ იმ ადამიანებზე, ვისაც ამის ძალა თავად არ შესწევთ. გაჭირვებული ადამიანები ღვთისაგანაა ნაბოძები, რათა შევძლოთ, ჩვენი რწმენა მას არა მხოლოდ სიტყვით, არამედ კეთილი საქმითაც დავუმტკიცოთ!
მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს - თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება ესაჭიროება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge
ჩვენი ფონდის ანგარიშია:
GE15TB7194336080100003
GE42LB0115113036665000
GE64BG0000000470458000
(დანიშნულება: დავაძეების ოჯახი).
თანხის გადმორიცხვა შეგიძლიათ ჩვენი საიტის მეშვეობით.
თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია Nova Technology, TBCpay, ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ფონდის დამატებით უფლება-მოვალეობებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus ). ჩ
ჩვენ, თქვენთან ერთად, უკვე მრავალ გაჭირვებულს დავეხმარეთ! მოდით, ეკას და მის შვილებსაც გავუმართოთ ხელი, უბედურებისგან ხომ დაზღვეული არავინაა?! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს!
ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს - 0901 200 270
