სიცოცხლის წამზომი ჩართულია! ახალგაზრდა მამას თავის ტვინის პარკუჭების ავთვისებიანი სიმსივნე, მე-4 სტადიის გლიომა აქვს. საწყალი კაცი გერმანიაში იყო სამუშაოდ წასული, რომ მის ოჯახს ლუკმაპური არ მოკლებოდა. მუხლჩაუხრელად შრომობდა. ბოლო პერიოდში კაცი უჩვეულო სისუსტეს გრძნობდა, მაგრამ მუშაობას თავს არ ანებებდა, რადგან საქართველოში ოჯახს რჩენა სჭირდებოდა. მთასავით კაცს ფეხები ასე დაუწვრილდა. აი, როგორ ჭამს სიმსივნე ცოცხლად… გაუფრთხილდით ჯანმრთელობას, მეგობრებო, და დროულად მიმართეთ ექიმებს ან ჩვენს ფონდს დახმარებისთვის! ჩვენ ყოველთვის თქვენ გვერდით ვართ! სამწუხაროდ, ირაკლის მე-4 სტადიის სიმსივნე აქვს. ექიმები ოჯახს გადარჩენის იმედს ვერ აძლევენ. 7 წლის გოგონა ხვდება, რომ მამა ზეცაში უნდა გაფრინდეს და ამიტომ წამითაც არ ტოვებს საყვარელ მამიკოს. ამჟამად ოჯახს ფული სჭირდება. ძალიან სჭირდება პირდაპირი გაგებით ყველაფრისთვის! დავეხმაროთ, რომ ადამიანურად დაემშვიდობოს ქალიშვილი მამას და ქალი ქმარს! და შემდეგ ჩვენი მუდმივი მზრუნველობის ქვეშ ავიყვანოთ ეს ოჯახი, რომელიც ახლო მომავალში დაობლდება! ამ პატარამ და დედამისმა უნდა იცოდნენ, რომ საქართველოში ადამიანები არ ტოვებენ ერთმანეთს გასაჭირში! კიდევ რამდენ ხანს იცოცხლებს ირაკლი და როგორ პირობებში იქნებიან ის და მისი ოჯახის წევრები – მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული!

შვიდ წლამდე თედოს თითის განძრევაც კი არ შეეძლო. კრაზანას მისთვის თვალი რომც ამოეჭამა, ვერაფერს იზამდა. ექიმების სიტყვების თანახმად, გარდაუვალი სიკვდილი ელოდა, მაგრამ დედა ყოველ ჯერზე ახერხებდა მის საიქიოდან მობრუნებას! თქვენ წინაშეა მძიმედ დაავადებული და ძალიან უბედური, მშვენიერი ქართველი ვაჟკაცი თედო! შვიდ წლამდე ცოცხალმკვდარი ლოგინს იყო მიჯაჭვული. სავარაუდოდ, მშობიარობის დროს ბავშვი ხელიდან გაუვარდათ და დაუზიანდა თავის ტვინი, არადა სრულიად ჯანმრთელი დაიბადა! თედოს ოჯახს საშინელი, უდიდესი უბედურება დაატყდა თავს! ერთხელ ბიჭს თვალზე კრაზანა დააჯდა, მან კი ვერაფრით მოიშორა. ფუტკრებისგან განსხვავებით, კრაზანა უმიზეზოდ იკბინება. ისინი ბრაზიანი და აგრესიულები არიან! სასწაულია, რომ შორენა, ბიჭის დედა, მუდამ მის გვერდით არის. ერთი წამიც და თედო თვალის გარეშე დარჩებოდა! ღმერთო, ღმერთო, მეგობრებო, რამდენი ასეთი სამწუხარო ისტორია გსმენიათ ჩვენგან, საავადმყოფოებზე საქართველოში, განსაკუთრებით თბილისის ფარგლებს გარეთ

სასწაულია ცოცხლები რომ გადარჩნენ, და უფრო დიდი სასწაულია, შიმშილით, ავადმყოფობით და უკიდურესი გაჭირვებით რომ არ დაიღუპნენ! ბავშვებმა შეიძლება დედა დაკარგონ. მათ დახმარება სჭირდებათ! სასწაულია, ამ ქოხში რომ კიდევ ცოცხლები ვართ, სამ პატარა ბავშვთან ერთად თვეში 250 ლარად.
წელიწადნახევრის წინ, ფეხი ორ ადგილას მოვიტეხე, ისე ძლიერად, რომ ძლივს ამიწყეს ძვლები და რკინის ფირფიტაც ჩამისვეს. ეს ფირფიტა ერთი წლის წინ უნდა ამოეღოთ, რომ განგრენა არ განვითარდეს და არ მომკლას. მე კი საერთოდ არ მაქვს ფული. ოჯახს მე ვუვლი, მეუღლე კი ავადაა და ვერ მუშაობს.
შიმშილი, ჩვენი ყოველდღიური პრობლემაა. ჯანმრთელობას, ვერც მე, ვერც მეუღლე ყურადღებას ვერ ვაქცევთ. ერთი ზედმეტი ლარიც არ გვაქვს ხოლმე კლინიკამდე მისასვლელად, არამც თუ სამკურნალოდ. ყოველ თეთრს ვუფრთხილდებით, შვილები მშივრები რომ არ დაგვეხოცნონ. ეს რკინის ფირფიტა აუცილებლად უნდა ამოვიღო, თორემ ბავშვები დედას დაკარგავენ. მე არ მაქვს სიკვდილის უფლება, ჩემი შვილები კი უსახლკაროებივით არ უნდა ცხოვრობდნენ: მუდმივ შიმშილში და ელემენტარული ნივთების გარეშე.

არის მწუხარება! არის დიდი მწუხარება!! და ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი დიდი უბედურება დაგატყდება, რომ ცხოვრება აუტანელი ხდება! და ყველაზე დიდი ტკივილი ამქვეყნად არის ყოველწამს საყვარელი შვილის ტანჯვის ყურება და განცდა!!!
უმშვენიერესი ლაზარე დაიბადა ხერხემლის თანდაყოლილი ანომალიით, სქოლიოზით და სამი ნეკნის გარეშე.
მეგობრებო, წინ უფლის სასწაული გველოდება – ოპერაცია, რომლისთვისაც თანხას ვაგროვებთ, 100% დადებით შედეგს იძლევა!
კიდევ ერთი თვე და ჩვენ ვიხილავთ სრულიად გამოჯანმრთელებულ ჯდა მხიარულ ბიჭუნა ლაზარეს!

თორმეტი წლის ერეკლე ოჯახის თავია: დილით ადრე დგება (8 საათზე), დედას სამსახურში აცილებს, სახლს ალაგებს და მერე თავისი ხუთი წლის ძმის, დემეტრეს გაღვიძებას ელოდება. ეს ერთი ჩვეულებრივი ამბავი იქნებოდა მარტოხელა დედისა და მისი ორი შვილის შესახებ… რა არის უცნაური იმაში, რომ უფროსი ძმა უმცროსს უვლის?.. მაგრამ! დემეტრეს ძალიან მძიმე დაავადება აქვს – ჰიდროცეფალია (თავის ტვინის წყლული.) მას არც სიარული შეუძლია, არც ლაპარაკი და არც დამოუკიდებლად ჭამა. ასეთ მძიმედ სნეულ ბავშვთან გამკლავება ზრდასრულ ადამიანსაც კი გაუჭირდებოდა, აქ კი საქმე თორმეტი წლის ძმას ეხება!

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ – მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“