ჩვენი ფონდის მიზანია, ფონდის მეგობრების სულები უფალს გავუხსნათ! უფალი უფრო და უფრო მეტი უბედურების ჩვენებას უშვებს! მადლობა უფალო, რადგან ყოველი ისტორიიდან ისტორიამდე ჩვენ ისეთები ვხდებით, როგორების დანახვაც შენ გინდოდა, როდესაც ადამიანი შექმენი! გაიცანით, ეს მაიაა! ის ბავშვთა სახლში გაიზარდა და იმ კეთილი ხალხის სახლში, რომლებმაც ის გარკვეული დროით შეიფარეს! მაია 58 წლისაა! ის მარტოსულია და უსაზღვროდ, უსაზღვროდ უბედური! სიბერეში კი მოულოდნელად, ფაქტობრივად, უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში აღმოჩნდა! მაია: 2023 წლის ნოემბერში საერთო საცხოვრებელში, სადაც ვცხოვრობდი, ჩემი ოთახი დაიწვა, — ამბობს მაია – თქვენ ვერ წარმოიდგენთ, რას ნიშნავს ჩემს ასაკში უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში ყოფნა! ადგილობრივმა ხელისუფლებამ ხომ მთლიანად დანგრეულ, ყოფილი პოლიციის შენობაში შემასახლა! ბედმა მას ბავშვობიდანვე აქცია ზურგი, როცა მშობლებმა მიატოვეს და ბავშვთა სახლში ჩააბარეს. პატარა მაია ფანჯარასთან იჯდა და ელოდა, როდის მოვიდოდა დედა… როდის გაახსენდებოდათ ის.

„ერთხელ მაინც გიგრძვნიათ ცხოვრებაში „შიშის სუნი?“ – ახლა ალბათ, ფიქრობთ, ეგეთი სუნი, სამაყროში არ არსებობსო. მე კი გეუბნებით, რომ არსებობს და იცით, რას აქვს ეგ სუნი? – მარტოობაში გარდაცვალების მოლოდინით გაჟღენთილ ოთხ კედელს.“

65 წლის ანა თევზაძე – პირველი ჯგუფის ინვალიდია. მისი ჯოჯოხეთი ჯერ კიდევ 48 წლის წინ დაიწყო, მაშინ როცა შაქრიანი დიაბეტის დიაგნოზი დაუდგინდა. და ორივე თვალის სინათლე დაკარგა.

„სიბრმავე – ჯოჯოხეთია. ძალიან მინდა თქვენს სულებში თანადგომა დავინახო! და იცით რატომ სულებში? იმიტომ, რომ ჩემი თვალები ვერაფერს ხედავს. ზოგჯერ სიკვდილსაც ვნატრობ“

„ხანდახან, ამ გაუსაძლისი ტკივილისა და ქავილის გამო სიკვდილი მინდა“, „ხანდახან, ტკივილისგან თვალთ მიბნელდება ხოლმე, მაგრამ ყოველთვის არ მაქვს საკმარისი მედიკამენტები. რთულია მარტოხელა ადამიანისთვის პენსია ყველაფერს ამყოფინოს, რაც სჭირდება“, – ამბობს ჯულიეტა და ცდილობს, სასოწარკვეთა დამალოს ამ სიტყვებს უკან. „ყოველი ნაბიჯის გადადგმა ძალიან მიჭირს. მტკივნეულია ყოველი ნაბიჯი.“

ყოველდღე ცდილობ ცხოვრების აწყობას, ერთ ნასვამ მძღოლს კი წამებში, ერთი ხელის მოსმით შეუძლია მისი დანგრევა. მთელ შენს გეგმებს, ოცნებებსა და იმედებს შეიძლება რამდენიმე წამში მოეღოს ბოლო. „ყველაფერს ვაკონტროლებდი და მეგონა, რომ ასე ვიცხოვრებდი ღრმა სიბერემდე. ალბათ, თქვენც ასე გგონიათ, არა? მაგრამ სინამდვილეში, ჩვენი მომავალი ძალიან სათუთი რამ არის. აღმოჩნდა, რომ უნამუსო ნასვამი მძღოლის ხელთაა ჩემი ცხოვრება. მას ხომ, მხოლოდ საკუთარი თავი კი რა, შეიძლებოდა ვიღაცის ოჯახი, ოცნებები და მთელი ცხოვრება მოესპო. – გულის ტკივილით ამბობს ანტონი. – მაგრამ, მე შემოვხვდი გზად.“

უზომოდ თბილ და გულკეთილ, 82 წლის შურა ბებოს ძალიან სჭირდება ჩვენი დახმარება და თანადგომა!
მეგობრებო, დახმარების ხელს თუ არ გავუწვდით, ერთ დღესაც ისე ჩუმად დაგვტოვებს, რომ ვერავინ გაიგებს!
ნუთუ, დახმარების გარეშე უნდა დარჩეს?! შურა ბებო ნამდვილად არ მოგვექცეოდა ასე! უფლის გზები ხომ, შეუცნობადია.
შურა: აი, ახლა, ვზივარ და ვფიქრობ, როგორ ავდგე და მივიდე ჩემს საწოლამდე… (უსინათლო ქალს ღაპაღუპით ჩამოსდის ცრემლები). გამომიწოდე ხელი, წამოდგომაში დამეხმარე. კარგია, რომ მოხვედი, თორემ ხანდახან, მთელი დღე, ხმის გამცემიც კი არავინ მყავს!
– რით დაგეხმაროთ, ბებო, თქვენმა გულმა კვლავ რომ „გაიღიმოს“?
შურა: წამლები მუდმივად მჭირდება, შვილო, რომ ვიცოცხლო. გულის და ტვინის მკვებავი, წნევის წამალი, თვალის წვეთები. შეშასაც ვეღარ დავანთებ, მგონი. სულ დავუძლურდი. გავიყინები ალბათ, ამ ზამთარს, ღუმელი თუ ჩაქრა და დროულად არავინ მომაკითხავს. რა კარგი იქნებოდა, გაზის გამათბობელი რომ მქონოდა…

წარმოდგინეთ, არაფერი მითხოვია და ერთხელაც, მოხდა ნამდვილი სასწაული! აფთიაქთან ვიდექი და ვუყურებდი მედიკამენტებს, რომლის საყიდლად ერთი ლარიც კი არ მქონდა, ერთმა ახალგაზრდა ვაჟკაცმა დამინახა და ჩემს ნატანჯ თვალებში ტკივილი ამოიკითხა! უსიტყვოდ ჩამკიდა ხელი, შემიყვანა აფთიაქში და 300 ლარის მედიკამენტები მიყიდა! უფალი დალოცავს ამ სიკეთისთვის და ნამდვილად არ მიატოვებს მისი განკითხვის ჟამს! ეგონა, რომ მისი სხეული ქვა იყო, გული კი – ყინულის ნატეხი. მაგრამ, ასეთი ადამიანებიც ტყდებიან. პირველმა ინსულტმა ვერაფერი დააკლო, მერე მეორეც მოჰყვა, რომელმაც მეტყველების უნარი წაართვა, მესამეს შემდეგ კი, საწოლიდანაც ვეღარ წამოდგა. უმწეობა სიკვდილის ტოლფასია მარტოხელა ადამიანისთვის. თინა გადარჩა, ფეხზე დადგა და ლაპარაკი თავიდან ისწავლა. „ამ დაავადებას უფლებას არ მივცემ, ლეშის ნაგლეჯად მაქციოს.“ – ამ სიტყვებს იმეორებდა ყოველდღე.