„დეიდა, ძალიან დავიღალე მუცელზე და მუხლებზე ხოხვით, – წუწუნებს ალექსანდრე. – სულ გადატყავებული და სისხლიანი მაქვს მუხლები. მუხლებზე მეტად კი, გული მტკივა! ძალიან მტკივა გული! მართლა! დედიკო ამბობს, რომ თურქეთში დამეხმარებიან. მაგრამ, ჩვენ ღარიბები ვართ! ფულის გარეშე კი, არავინ მიმკურნალებს! იქნებ, თქვენ დაითანხმოთ?“

კახეთში, ჯავარაშვილების ოჯახში, დიდი უბედურება ტრიალებდა წლების განმავლობაში. ბნელ კედლებში სიკვდილი დააბიჯებდა და ცდილობდა, ანგელოზი დები წაეყვანა. სამი ლურჯთვალება გოგონა ავადმყოფობისა და შიმშილისგან ისე იყო დაუძლურებული, რომ სამარიდან ამოღებულს ჰგავდნენ. მაგრამ, საბედნიეროდ, ბავშვების ბებომ თანასოფლელებს სთხოვა, რომ ჩერნოვეცკის ფონდთან დაეკავშირებინათ ის, რათა კეთილი ადამაინების ყურამდე მისულიყო ბავშვების გასაჭირი. თქვენ კი, კეთილო ადამიანებო, იმაზე ბევრად დიდი სასწაული მოახდინეთ, ვიდრე წარმოვიდგენდით. ახლა კი ფოტოებით გიამბობთ იმას, რასაც ვერცერთი სიტყვა ვერ გადმოსცემს. თავად დარწმუნდებით, რომ ბავშვების ბედნიერებას ჰორიზონტი არ აქვს.

„დედამ მეც და მამასაც გვიღალატა. მძიმედ დაავადებულ მამიკოსთან ერთად მიმატოვა. ისე წავიდა სამუდამოდ, არც ჩამეხუტა!“

ჩვენს საყვარელ საქართველოში, უამრავი ადამიანი იმყოფება არა მხოლოდ სიღარიბის ზღვარს ქვემოთ, არამედ უკიდურესად უჭირს! ყველაზე ცუდი კი ისა არის, რომ ჩვენს გარდა ამქვეყნად არავის იმედი აქვთ! ჩვენი დახმარების გარეშე, ზოგი ცხოვრების ბოლომდე განუკურნებელ ხეიბრად დარჩება, ზოგი მოკვდება, ზოგიც წარმოუდგენელი ტანჯვით დალევს სულს! სკოლის მოსწავლეები ვერ ივლიან სკოლაში, იმის გამო, რომ ტანსაცმელიც კი არ გააჩნიათ. ელემენტარული გაჯეტებიც კი არ აქვთ! ისინი სრულიად მარტონი არიან, თითქოს, უსიცოცხლო უდაბნოში… მარტონი საკუთარი ტანჯვისა და ტკივილის პირისპირ! სოციალური შემწეობა საქართველოში უფრო მცირეა, ვიდრე აფრიკის ბევრ ქვეყანაში! ქვეყანა ცარიელდება: არ არის არც სამუშაო, არც მომავალი… ჩვენი დახმარების გარეშე არაფერი იქნება, მეგობრებო! ჩვენ კი უბრალოდ უნდა ვაჩუქოთ შანსი, იცოცხლონ და იამაყონ საკუთარი ქვეყნით და კეთილი ხალხით, რომელიც ისტორიულად, ათასწლეულების განმავლობაში ეხმარებოდა ყველას, ვინც ჩვენს ქვეყანას სტუმრობდა!

„ეს ქვებისა და რკინის გროვაა, სახლი კი არა! საშიში ადგილია. ფრთხილად იყავით, ახლოს თუ ჩაუვლით! ნუ შეხვალთ, მაგრამ საკუთარი სულის ნაწილი დატოვეთ! ეს შენელებული მოქმედების ნაღმი ჩვენ უნდა შევაჩეროთ“ აი, ასეთ, ჩვენი ქვეყნისთვის სამარცხვინო დანგრეულ ნაგებობაში ორი მძიმედ დაავადებული ქალი ცხოვრობს: 64 წლის ასმათი და მისი სნეული ქალიშვილი! ერთ დღესაც ასმათი რომ წავიდეს იმ ქვეყნად, მაშინვე თან მიჰყვება თავისი უსაყვარლესი გოგოც, რომელიც სრულიად უმწეოა და ამქვეყნად არავის სჭირდება სხვას. ის სამი წლის ბავშვივით არის! მხოლოდ დედიკოს სიყვარული შეუძლია. დედა კი, რომელსაც თავად სჭირდება მოვლა, აბანავებს, აჭმევს და აძინებს თავის მძიმედ დაავადებულ შვილს.

„იცით, ყველაზე ბედნიერი ვიქნები ზეცაში, თუ ჩემი რჩევები რამდენიმე ქალის სიცოცხლეს მაინც გადაარჩენს საქართველოში! კიბო ხომ, ვერაგულად იპარება ჩვენი სხეულის სხვადასხვა ნაწილში და მაშინ გვირტყამს, როდესაც მკურნალობა უკვე გვიანი არის!”