„ულამაზესი ლიკა მშობიარობას გადაჰყვა. ის მხოლოდ 18 წლის იყო. არადა, მთელი გულით სურდა, გიორგის დედიკო ყოფილიყო!..ჩავიკრავდი და არასდროს გავუშვებდი! „ქურთუკს ნუ გაიხდი, ჩვენთან სიცივეა, – მიმართავს კორესპონდენტს. – გარეთ უფრო თბილა, ვიდრე ჩვენს სახლში. ზამთარში, მზიან ამინდში, მე და ბებო ხანდახან მზეზე ვთბებით. სახლში კი, ყველაფერი გვაცვია, რაც გვაქვს და საბანს ვიფარებთ!“ სრულიად მარტონი არიან ამქვეყნად, მოხუცი, ავადმყოფი ელზა ბებო და 9 წლის გიორგი. დედის დაღუპვის შემდეგ, მამამ დალევა დაიწყო, თავს იკლავდა, მერე კი სხვა ქალი გაიცნო და მეორედ დაოჯახდა! „ერთმანეთის გარდა საერთოდ არავინ გვყავს ამქვეყნად, მე ვარ მისთვის დედაც, მამაც და დაც.“

„ნინა იხრჩობოდა, მისი ხროტინის ხმა გავიგე. გავაკეთე ყველაფერი, რაც შემეძლო, რომ გადამერჩინა, რომ ამოესუნთქა. მაგრამ, ვერაფრით ვუშველე. სუნთქვა შეწყვიტა, გალურჯდა. გაუბუჟდა პატარა ხელები, თითები გაეყინა… ნინას გული გაუჩერდა… ღმერთო, ახლა ვიცი, ჯოჯოხეთი როგორია!“

მეგობრებო, მადლობას გიხდით ზურაბიშვილების ოჯახის თანადგომისთვის. დაე, ამ პოსტის დასასრულმა თქვენს გულებში სევდა კი არა, დახმარების სურვილი აღძრას. გასაჭირს ცრემლის ღვრა ვერაფერს უშველის. თანაგრძნობის განცდა არის მნიშვნელოვანი და საოცარი, მაგრამ ჩვენი ქმედებები უფრო მნიშვნელოვანია. დალოცვილები ყოფილიყავით!თუკი გიმძიმთ საყოფაცხოვრებო სირთულეებისა და გადაუჭრელი საკითხების გამო, რამდენიმე წამით ყურადღება ჩვენს „ფეისბუქის“ პოსტებზე გადაიტანეთ; ან უმჯობესია, ჩვენს ნებისმიერ ბენეფიციარს დაურეკოთ და ყველა თქვენი პრობლემა უმნიშვნელოდ მოგეჩვენებათ მათთან შედარებით, ვისაც ცხოვრების ყველაზე მძიმე წუთს დაეხმარეთ.

გენეტიკურმა დაავადებამ, რომლისგანაც საშველი არ არის, დაისადგურა ამ ოჯახში. ტკივილი, გაუსაძლისი ტანჯვა და სიკვდილი – ეს არის მათი ცხოვრების სცენარი. ამ დაავდებით სამი „ბავშვი“ იტანჯება და ის მათ სიცოცხლეს ართმევს! უფროსი შვილი, 29 წლის ზაქრო წლებია ვერ დგება საწოლიდან, 22 წლის ანას, გაჭირვებით, მაგრამ ჯერჯერობით, გადაადგილება შეუძლია. მთელი დღის განმავლობაში სკამზე ზის, ხმას არ იღებს, მერე კი მოულოდნელად კივილს იწყებს, ხელებს იშენს თავში. დედა ვერ ხვდება, რა ელანდება მას. ერთი წლის წინ, ჯერ კიდევ ჰქონდა იმედი, რომ დაავადება გვერდს აუვლიდა მის უმცროს შვილს, მაგრამ მასაც უკვე ასტკივდა ზურგი და სიარულიც უჭირს. თამარი მალე იღლება. რა უნდა ქნას საბრალო დედამ? კიდევ რამდენ ხანს გაუძლებს მისი გული საკუთარი შვილების ტანჯვის ყურებას?

მიშიკო იატაკზე დახოხავს და უცნაურ ხმებს გამოსცემს… 7 წლის გელა კი აჩერებს მას. ეშინია, მისმა ძამიკომ დამპალ და დაბზარულ ფიცრებზე ისევ არ გაიჭრას ხელი. მიშიკო კიდევ უფრო ხმამაღლა კივის და ცდილობს მოიშოროს ძმა, რომელიც ყველანაირად ცდილობს მის შეჩერებას. მარტონი არიან სახლში. „მამიკო პურის მოსატანად წავიდა, დედიკო კი – ცაში“ – გვიხსნის გელა.

„სულ რაღაც ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ, რაც ჩვენი გასაჭირის შესახებ გაჩვენეთ და ჩვენი ცარიელი სახლი ავეჯით, ტექნიკითა და ბავშვის ტანსაცმელებით გაივსო! – ამბობს ეთერი. – ერთ კვირაში ყველა პრობლემა მოგვიგვარეთ, რაზეც სხვა ფონდები ხელს იქნევდნენ! თქვენთან მათხოვარივით არ ვგრძნობ თავს, პირიქით, დავინახე გულითადი ყურადღება და მხარდაჭერა. ყოველ წუთს მირეკავს ხალხი. მეკითხებიან, რა მჭირდება, როგორ არიან ჩემი პატარები. მე კი ყველას ვეუბნები, რომ ახლა ყველაფერი შესანიშნავადაა!“