ცისანა და მისი ცერებრული დამბლით დაავადებული შვილი, რომელსაც ყველაფერი ესმის, მაგრამ ერთი სიტყვის თქმაც არ შეუძლია, მხოლოდ თვალებით გვემუდარება: „გთხოვთ, ასეთი მარტოსული და ტანჯვით აღსავსე ცხოვრებისგან გვიხსენით მე და დედაჩემი!“

წყეული სიკვდილი აკაკუნებს ძნელაძეების ოჯახის კარზე — ისინი ჯოჯოხეთში ცხოვრებისთვის არიან განწირულნი! მეგობრებო, სისხლი გაგეყინებოდათ ძარღვებში, რომ გაგეგოთ ამ ქალის განწირული კივილის ხმა, რომელიც მე შემომესმა, ფონდის კორესპონდენტს, როცა მათი სახლის კარი შევაღე. 55 წლის ცისანა ოთხი წლის განმავლობაში იტანჯება! „შემომხედეთ, შემომხედეთ! — მთხოვს ფონდის კორესპონდენტს ცისანა, თითქოს ხელის ერთი მოძრაობით სასწაულის მოხდენა შემეძლოს. — 55 წლის ქალი მომაკვდავ მოხუცად მაქცია ამ დაავადებამ!“

საბრალო, საბრალო! მისთვის ყოველი წუთი, ყოველი წამი სატანჯველია! საბრალო ქალი დღედაღამ საშინელ ტკივილებს ითმენს, რის გამოც მუდმივად მხოლოდ სიკვდილზე ოცნებობს.

სასწაულია ცოცხლები რომ გადარჩნენ, და უფრო დიდი სასწაულია, შიმშილით, ავადმყოფობით და უკიდურესი გაჭირვებით რომ არ დაიღუპნენ! ბავშვებმა შეიძლება დედა დაკარგონ. მათ დახმარება სჭირდებათ! სასწაულია, ამ ქოხში რომ კიდევ ცოცხლები ვართ, სამ პატარა ბავშვთან ერთად თვეში 250 ლარად.
წელიწადნახევრის წინ, ფეხი ორ ადგილას მოვიტეხე, ისე ძლიერად, რომ ძლივს ამიწყეს ძვლები და რკინის ფირფიტაც ჩამისვეს. ეს ფირფიტა ერთი წლის წინ უნდა ამოეღოთ, რომ განგრენა არ განვითარდეს და არ მომკლას. მე კი საერთოდ არ მაქვს ფული. ოჯახს მე ვუვლი, მეუღლე კი ავადაა და ვერ მუშაობს.
შიმშილი, ჩვენი ყოველდღიური პრობლემაა. ჯანმრთელობას, ვერც მე, ვერც მეუღლე ყურადღებას ვერ ვაქცევთ. ერთი ზედმეტი ლარიც არ გვაქვს ხოლმე კლინიკამდე მისასვლელად, არამც თუ სამკურნალოდ. ყოველ თეთრს ვუფრთხილდებით, შვილები მშივრები რომ არ დაგვეხოცნონ. ეს რკინის ფირფიტა აუცილებლად უნდა ამოვიღო, თორემ ბავშვები დედას დაკარგავენ. მე არ მაქვს სიკვდილის უფლება, ჩემი შვილები კი უსახლკაროებივით არ უნდა ცხოვრობდნენ: მუდმივ შიმშილში და ელემენტარული ნივთების გარეშე.

არის მწუხარება! არის დიდი მწუხარება!! და ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი დიდი უბედურება დაგატყდება, რომ ცხოვრება აუტანელი ხდება! და ყველაზე დიდი ტკივილი ამქვეყნად არის ყოველწამს საყვარელი შვილის ტანჯვის ყურება და განცდა!!!
უმშვენიერესი ლაზარე დაიბადა ხერხემლის თანდაყოლილი ანომალიით, სქოლიოზით და სამი ნეკნის გარეშე.
მეგობრებო, წინ უფლის სასწაული გველოდება – ოპერაცია, რომლისთვისაც თანხას ვაგროვებთ, 100% დადებით შედეგს იძლევა!
კიდევ ერთი თვე და ჩვენ ვიხილავთ სრულიად გამოჯანმრთელებულ ჯდა მხიარულ ბიჭუნა ლაზარეს!

თორმეტი წლის ერეკლე ოჯახის თავია: დილით ადრე დგება (8 საათზე), დედას სამსახურში აცილებს, სახლს ალაგებს და მერე თავისი ხუთი წლის ძმის, დემეტრეს გაღვიძებას ელოდება. ეს ერთი ჩვეულებრივი ამბავი იქნებოდა მარტოხელა დედისა და მისი ორი შვილის შესახებ… რა არის უცნაური იმაში, რომ უფროსი ძმა უმცროსს უვლის?.. მაგრამ! დემეტრეს ძალიან მძიმე დაავადება აქვს – ჰიდროცეფალია (თავის ტვინის წყლული.) მას არც სიარული შეუძლია, არც ლაპარაკი და არც დამოუკიდებლად ჭამა. ასეთ მძიმედ სნეულ ბავშვთან გამკლავება ზრდასრულ ადამიანსაც კი გაუჭირდებოდა, აქ კი საქმე თორმეტი წლის ძმას ეხება!

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ – მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“

„გთხოვთ… მეც თქვენნაირი ვარ, სიარული მიჭირს, ფეხები და ზურგი მტკივა, მაგრამ ამის ატანა შემიძლია. იცით, ყველაზე მტკივნეული რა არის? როდესაც შენკენ თითს იშვერენ და იცინიან… მეუბნებიან, რომ ჩემთან თამაში არ სურთ, რადგან მათსავით კარგად ვერ ვსწავლობ, რადგან სიარული მიჭირს… თავს ვიკავებ, რომ არ ავტირდე; მაგრამ როცა შინ ვბრუნდები და ვერავინ მხედავს, ბალიშში თავჩარგული ვტირი.“